ကျောင်းဆင်းတော့ ဆောင်းဦးတစ်ယောက် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေပြီ၊ ဘယ်လိုများဖြစ်လာမလဲပေါ့၊
အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ပြီးလွယ်အိပ်ထဲ ထည့်ထားပြီးပြီ၊ ပလေကပ်လုံချည်ပါးပါးလေးနဲ့ လီးထိပ်ပွတ်ပြီး သူ့လီးက မာချင်လာသဖြင့် စိတ်ကို မနည်း လျှော့ထားရသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ကားမှတ်တိုင်ရောက်တော့၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ နဲ့ ဆောင်းဦး တို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စကားတလုံးမှ မပြောဖြစ်ကြဘဲ ကားအလာကိုစောင့်နေကြသည်။ သူတို့ မှတ်တိုင်မှာ လူအရမ်းအကျပ်ကြီးလည်း မဟုတ်၊ အချောင်ကြီးလည်း မဟုတ် ဘတ်စ်ကားရောက်လာတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ရှေ့မှတက်ခိုင်းပြီး ဆောင်းဦးက နောက်ကလိုက်သွား၏။ ဒရိုင်ဘာနောက်ဘက် နေရာလေးတစ်ခုတွင် သူတို့ ဘေးချင်းယှဉ်ရက် ရပ်ပြီးလိုက်ပါလာခဲ့ကြသည်။ ထုံးစံအတိုင်း နောက်တစ်မှတ်တိုင်မှစပြီး လူများမှာ အတက်သာရှိပြီး အဆင်းမရှိတော့သဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ကျပ်လာသောအခါ ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီဘက်ကို မသိမသာ မျက်နှာလှည့်လာခဲ့သည်။
ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီမှာလည်း လူကျပ်လာသဖြင့် သူမရဲ့ ရင်နှစ်မွှာကို ကာကွယ်သည့်သဘောနဲ့ သူမ ဆလင်းဘက်ကို ညာဘက်နဲ့ မ, ရင်ဘတ်ရှေ့တွင်ကာထားပြီး ဘယ်လက်က အပေါ်မှ တန်းကို ကိုင်ထားလေရာ ညာဘက်မှာရှိသော ဆောင်းဦး၏ ထောင်မတ်စပြုနေသော လီးကြီးမှာ သူမ ညာဘက်ပေါင်တန်ကို ပွတ်မိနေပေတော့သည်။ သူမအဖို့တော့ ဆောင်းဦး အထောက်ခံနေရသည်မှာ ပုံမှန်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သော်လည်း၊ ဒီတစ်ခါကတော့ ဆောင်းဦး ရဲ့ အလိုးတစ်ခါခံထားဖူးပြီးမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်လေရာ၊ ဒီလီးကြီးငါ့ အဖုတ်ထဲ ဝင်ဖူးပါလား ဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာပြီး မျက်နှာမှာ ရှက်သွေးတွေနဲ့ ဖြန်းသွားပြီး ပူထူလာသဖြင့် ဆောင်းဦးမမြင်အောင် တစ်ဖက်လှည့် ပစ်လိုက်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ ဆောင်းဦးရဲ့ လက်ဖဝါး သူမပေါင်ပေါ်ရောက်လာတော့ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ဆောင်းဦးကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
မျက်မှောင်ကုတ်ပြလိုက်သည်။ ဆောင်းဦးမှာဘာမှမသိသလိုနဲ့ အူတူတူပုံ လုပ်နေသဖြင့် ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ
မှာဆောင်းဦး လက်နဲ့ဝေးအောင် ကိုယ်ကိုတစ်စောင်းလှည့်လိုက်လေသည်။
အဲဒါမှပိုဆိုးသွား၏။ ဒေါ်ထွေးရီရဲ့ ကောက်ကောက်စွံ့စွံ့ တင်သားကြီးတွေက မာတင်းစပြုနေပြီဖြစ်သော
ဆောင်းဦး၏လီးကြီးကို ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်သလိုဖြစ်သွားကာ ဆောင်းဦးလီးကြီးမှာ အတင်းထောင်မတ်လာပြီး ဒေါ်ထွေးရီ တင်နှစ်လုံးကြားအတင်းတိုးဝင်ခွေ့လာတော့သည်။ အခုမှပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခမျာထောင်ခြောက်ထဲကျနေသလို ဖြစ်သွားရ၏။ ဆောင်းဦး လက်ဖဝါးမှာသူမပေါင်ပေါ်မှ လွတ်မသွားသည့် အပြင် ထမိန်ခေါက်ကြားအောက်မှပေါင်ခွဆုံထိပင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ဝတ်လာသော အတွင်းခံပင်တီ ပါးပျော့ပျော့လေးကြောင့် ထမိန်သားတစ်လွှာပေါ်မှ ဆောင်းဦးလက်ဖဝါးမှ အပူငွေ့ကိုပင် သူမ အဖုတ်ပေါ်မှာ ခံစားရနေရ၏၊ ဆောင်းဦး လက်ဖဝါးမှ သူမအဖုတ်လွတ်အောင် ဖင်ကော့လိုက်ရင်လည်း ဆောင်းဦး၏ထောင်မတ်နေသော လီးထိပ်ကြီးက သူမဖင်ပေါက်ဝတည့်တည့်ကို ထိုးထောက်နေပြီး ဖင်ကိုရှေ့ကော့လိုက်ရင်လည်း၊ သူမအဖုတ်ကိုဆောင်းဦးလက်ဖဝါးမှာ
ဝကွက်အပ်လိုက်သလိုဖြစ်သွား၏။
နောက်ဆုံး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ လက်လျှော့ပေးလိုက်သည့်အချိန်မှာတော့ ဆောင်းဦး၏ လက်ဝါးက ဒေါ်ထွေးရီရဲ့အဖုတ်ပေါ်မှာ စိတ်ထင်တိုင်း ပွတ်သပ် ဆုပ်ခြေ ကိုင်တွယ်နေပေတော့ရာ ဒေါ်ထွေးရီ၏ ဒူးများမှာ မတ်မတ်ရပ်ဖို့ပင် အားမရှိတော့သလို ချောင်ချိနေပေတော့သည်။
“လာဆရာမ မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ”
ဟုဆိုကာဆောင်းဦးက သူမလက်ကိုဆွဲခေါ်ကာ ကားပေါ်ကဆင်းခဲ့ကြမှပဲ သူမခမျာ အသက်ကို ဝဝရှုဖြစ်တော့သည်။ သူမပင်တီတခုလုံး စောက်ဖုတ်မှအရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲလို့ပေါ့။ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ညှို့ခံထားရသူလို ကာမစိတ်တွေမွန်နေပြီး ဆောင်းဦးလက်ကိုပင် ဆွဲမဖြုတ်ပစ်တော့ဘဲ လိုက်လာခဲ့မိသည်။
“ဆရာမ တူမလေး ကောအိမ်မှာရှိလားဟင်”
“ဟင့်အင်း သူဒီနေ့ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်”
ဆောင်းဦး အဖို့ အရမ်းကိုပျော်သွားရသည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ အခန်းတံခါးကိုပိတ်သော့ခတ်ပြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ အခန်းကို တန်းသွားပြီး တံခါးထပ်ပိတ်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံသိပ်မရှိသေးလို့ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ဆွဲဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ကာ မျက်နာပေါ်ကို အနမ်းမိုးတွေ စွေချလိုက်ရင်းက ထမိန်ကို ဗိုက်ပေါ်ထိဆွဲလှန်လိုက်သည်။ နောက်တော့
ပင်တီကိုခက်ခက်ခဲခဲ လက်တဖက်တည်းနဲ့ ရအောင်ချွတ်၊ ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို အရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲနေပြီဖြစ်သော အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီးဖိသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
ဖေါက်..စွပ်..ပြွတ်
မြည်သံတွေနဲ့ အတူ ဆောင်းဦးမှာအားရပါးရဆောင့်ပေးနေမိတော့သည်။
စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ၂ရက်လုံး သေးသေးကျစ်ကျစ် ဒေါ်လေးကို ချနေခဲ့ရပြီး အခု အပြောင်းအလဲ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ထွားထွားမို့မို့ကြီးကို ဆော်နေရသဖြင့် တစ်မျိုးအရသာထူးနေပေတော့ရာ အားကုန်သွန်မှောက် တဖုန်းဖုန်းနှင့်ချနေမိလေသည်။
ဒီတခါတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း အားကျမခံတော့၊ သောကြာနေ့ကမှ ပါကင်ဖွင့်ခံလိုက်ရပြီး ခံစားလိုက်ရသည့် အရသာက အဲဒီအချိန်တုန်းက ထုံထိုင်းသလိုဖြစ်နေပြီး ဘာမှမသိလိုက်သော်လည်း၊ ပြန်စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်းနဲ့သူမအဖုတ်မှ အရည်တွေ တရွမ်းရွမ်းနဲ့ ဖြစ်နေအောင်ကို စနေ၊ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်လုံး ရွပိုး ထိုးနေခဲ့ရသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ဆောင်းဦး စလာခဲ့ရင် အနှောက်အယှက်ကင်းအောင်၊ တူမလေးကို သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတာကို ကြည်ကြည်သာသာ ခွင့်ပေးခဲ့သည်။
အခုတော့ နှစ်ယောက်သား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကာမဂုဏ် ကြောမှာမျှောခွင့်ရပြီမို့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပင် ကာမအရသာကို ခံစားနေပေတော့သည်။ ဆောင်းဦးက ဖိဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက အောက်က အားကျမခံဖင်ကြီးကိုကြွကာကြွကာနဲ့ ပြန်ကော့ကော့ပေးနေလေသည်။
” ဖုတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..”
” အင်း..အီး..အွန့်..အွန့်..”
သိပ်မကြာခင်ပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီမှာ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ဆောင်းဦးကို တင်းတင်းကြီးဖက်ကာ တစ်ချီပြီးသွားတော့သည်။ ဆောင်းဦးကတော့ အတွေ့အကြုံများသူလည်းဖြစ်၊ စနေ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက် စလုံးလည်း ဒေါ်တင်လေးနှင့် အချီပေါင်းများစွာ ဆွဲထားခဲ့သဖြင့် မပြီးနိုင်သေးဘဲဖြစ်နေရသည်။ သို့သော်လည်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားသဖြင့် အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားပြီး သူ၏မာတင်းနေသော လီးကြီးကို ဒေါ်ထွေးရီ စောက်ခေါင်းထဲ စိမ်ထားရင်း ငြိမ်နေရသည်။ သူလည်း အရသာမရှိတော့မဟုတ်ပါ။ ပြီးသွားသော ဒေါ်ထွေးရီ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက ရှုံ့ချည် ပွချည် လုပ်ပေးနေတာကို သူ၏မာကျောနေသောလီးကြီးမှာ အပြည့်အဝခံစားနေရပေရာ၊ ငြိမ်ပြီး မှိန်းနေမိလေသည်။ ခဏအကြာ ဒေါ်ထွေးရီ ငြိမ်ကျသွားမှ သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင်အထွက်စလုပ်ပေးတော့၏၊
ဒေါ်ထွေးရီမှာ အခုမှ ပြီးကာစမို့ အောက်မှ သိပ်မလှုပ်ရှားနိုင်ဘဲရှိလေရာ၊ ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို မ သူ့ပုခုံးပေါ်ထမ်း လိုက်ပြီး ဒေါ်ထွေးရီ၏ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းပြီး အားဖြင့်တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အားကနဲ ပင် အသံထွက်ညီးညူ မိတော့၏။
” အား မောင်ဆောင်းဦး အင်း အဲလိုဆောင့်..ဆောင့်..ရင် ဆရာမ..နာ..နာတယ်..ကွာ”
ဆောင်းဦးက အားနာသွားပြီး အားနဲနဲ လျှော့ကာဆောင့်ပေးလေသည်၊ ခနအကြာမှာ အရှိန်ရလာတော့ ဒေါ်ထွေးရီ လည်းဖင်ကြီးကော့ကာကော့ကာနူင့် တဟင်းဟင်း ဖြင့် ဖီးတက်လာပြီးဆောင်းဦး လည်ဂုတ်ကိုလှမ်းဆွဲလာသဖြင့် ဆောင်းဦးမှာ အစတုန်းကအတိုင်းခပ်ကြမ်းကြမ်း ပင် ပြန်ဆောင့်လေတော့သည်၊ ဒီတစ်ခါတော့ ဒေါ်ထွေးရီ မငြီးတော့ပါ။
” ဖုတ်..ဖုတ်..ဖွတ်..ဖွတ်…စွတ်..စလွတ်..”
” အီး..အီး…အင်း…အင်း….”
နောက်ဆုံးတော့ ဆောင်းဦးလည်း မထိန်းနိုင်တော့ပါ၊ ဒေါ်ထွေးရီ သူ့ကို ဂုတ်ညှစ်ပြီး တောင့်တင်းလာတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ခေါင်းထဲ အဆုံးထိ ဖိသွင်း ကပ်ထားပြီး သုတ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ် ပစ်လွတ်ပစ်လိုက်ပါတော့တယ်၊ ဆောင်းဦးနဲ့ ဒေါ်ထွေးရီတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်အိပ်ယာပေါ်ထွေးဖက်ထားကြရင်းနဲ့ အမောဖြေနေကြလေသည်၊
“ဆရာမ ကောင်းလားဟင် ”
“ဟင့် သွား..ဘာတွေလာမေး နေတာလဲ.. နားရှက်တယ်”
“ကျနော်ကတော့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရယ်၊ ဆရာမ ဖင်ကြီးတုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ အတန်းရှေ့မှာ ဘောဖျက် နေတာကြည့် ရင်းနဲ့ လိုးချင်နေတာ”
“ဟယ်..သွား..ရုပ်ရုပ်ပတ်ပတ်တွေ ပါးစပ်ကမပြောနဲ့ နားရှက်ပါတယ်ဆို၊ သွားထတော့ ဟိုကလေးတွေလာတော့မယ်”
“ကျနော် ချစ်လို့ မ၀သေးဘူး ဆရာမရယ် ဒီနေ့ သင်မနေပါနဲ့တော့”
“ဟယ် မသင်လို့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မဟုတ်တာကို”
“ကျနော် ဟိုကောင်တွေလာရင်ပြောလိုက်မယ် ဆရာမ ခေါင်းကိုက်ပြီး ကိုယ်ပူနေလို့ ဒီနေ့ မသင်ဘူးလို့၊ ငါလည်းအိမ်ကလာကြိုတာ စောင့်နေတာလို့၊ ဟိုကောင်တွေ ပျော်တောင်သွားအုန်းမယ်”
ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီနည်းနည်းတွေသွားသည်၊ နောက်တော့မှ၊
“အေးလေ အဲဒါဆိုလည်း မျက်နှာက ပိပိရိရိနေ၊ ဒီကိစ္စလည်း နှုတ်လုံနော်..ဒါပဲ”
ဆောင်းဦး ပုဆိုးကောက်ဝတ်ပြီး နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်တွင်သေးပေါက် လီးကြီးကို ရေဆေး ကြော၊ ရေသောက်ပြီးချိန်လောက်မှာ ဝင်းစိန်နဲ့ရှုကြည်တို့ ရောက်လာကြသည်။
ဆောင်းဦး တံခါးဝကပင်ထွက်ခါ ဆရာမနေမကောင်းလို့ ဒီနေ့ ကျူရှင် ရှိမယ်မဟုတ်ကြောင်း၊ သူလည်း ပြန်မလို့ သူ့အဒေါ်ကားလာကြိုတာစောင့်နေတာဖြစ်ကြောင်းပြောလိုက်တာနဲ့ လှည့်ပြန်သွားကြတော့သည်။
ဝင်းစိန်တို့ ပြန်ဆင်းသွားပြီး ဆောင်းဦးက တံခါးပြန်ပိတ်ကာဂျက်ချလိုက်သည်။
ဆောင်းဦး ဆရာမအခန်းဘက်သွားမလို့ လှည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သူမအခန်းထဲက ထွက်လာ ပြီးနောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ဘက်ကို လျှောက်သွား၏။ လမ်းမှာဆုံတော့ ဆောင်းဦးကို မချိုမချဉ်ပြုံးနဲ့ ပြုံးကြည့်ရင်း ဗိုက်ခေါက်မနာအောင်လိမ်ဆွဲသွားလေသည်။ ဆောင်းဦးက အနောက်မှ ကပ်လိုက်သွားသော်လည်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး အတွင်းက ဂလန့်ချလိုက်သဖြင့် ယောင်လည်လည်နဲ့၊ ထမင်းစားပွဲပေါ်က ယင်ကာအုပ်စလောင်းကို ဖယ်ပြီး ဘာများနှိုက်စားစရာရှိမလဲ ဟုစပ်စုလိုက်လေသည်။ ရေချိုးခန်းထဲမှရေသံသဲ့သဲ့ကြားနေရသဖြင့် ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေမှာပေါ့ ဟုတွေးရင်း ပန်းကန်တစ်လုံးထဲက ငါးခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်းနှိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်ဝါးလိုက်၏။ အင်း ကောင်းလိုက်တာ ဆားပေါ့လေးဟုတွေးလိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်က ယင်ကာစလောင်းဖုံးမ,ရက် တစ်ဖက်က ငါးခြောက်ဖုတ် ထပ်နှိုက်နေတုန်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာသည်။
“..ဟဲ့ကောင်လေး .. ဗိုက်ဆာနေပြီလား..”
“..အင်း နဲနဲ ဆာသလိုပဲ ငါးခြောက်လေးက လည်း ဆားပေါ့လေးနော်..”
“..ရော့ရော့ ထမင်းပူပူလေးနဲ့ စားလိုက်..ငါကြက်ဥကြော်လိုက်မယ်..”
ဆောင်းဦးလည်း ဗိုက်ဆာဆာနဲ့မို့ ငြင်းမနေတော့ပါ။ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခူးထည့်ပေးလိုက်သော ထမင်းပူပူလေးမှာ ငါးရံခြောက်ဖုတ်လေး မြှုပ်ပြီးစားနေလေသည်။ နောက်တော့ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ကြော်ပေးသော ကြက်ဥနှစ်လုံးလည်းအားရပါးရတီးလိုက်၏။ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း ဆာသလိုဖြစ်လာတာနဲ့ တစ်ခါတည်း ဝင်စားလိုက်တော့သည်။
“ခါတိုင်း အခုအချိန် ဆို ငါမဆာတတ်ပါဘူး ဟယ် နင်စားနေတာကြည့်ပြီး ငါလည်း ဗိုက်ဆာလာတယ်”
ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက စားနေရင်းဆောင်းဦး ကိုလှမ်းပြောလိုက်သည်၊ ဆောင်းဦးက ပြုံးစိစိနှင့်၊
“ခါတိုင်း ဒီလို လှုပ်လှုပ်ရှားရှားမှမလုပ်တာကိုး ဆရာမရဲ့”
” ခွေးကောင် လေး နာမယ် နင်တော့”
ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ မှာ မျက်နှာနီမြန်းသွားပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ထမင်းငုံ့စားနေတော့သည်။ ထမင်း၀ သွားတော့ ဆောင်းဦး နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ နောက်တစ်နာရီနီးပါး အချိန်ရသေးသည်။ လီးကလည်း နောက်တစ်ခါတိုက်ပွဲဝင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ ဆောင်းဦး က ပန်းကန်ဆေးနေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို အနောက်မှကြည့်လိုက်၏။ ဒေါ်ထွေးရီ မှာအပေါ်က အင်္ကျီအဖြူ ရင်ဖုံးကို မလဲရသေးသော်လည်း အိမ်နေရင်း ထမိန် ပျော့ပျော့ပါးပါး လဲဝတ်ထားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ အောက်ကဘာမှမဝတ်ထားလို့ ထင်သည်၊ တင်သားလုံးကြီးများမှာ ထမိန်နဲ့ကပ်ပြီး လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း တုံတုံ တုံတုံ ဖြစ်နေတာတွေ့နေရသည်။ ဆောင်းဦးက အနောက်သို့ သွားကပ်ရပ်လိုက်ပြီး
တင်ပါးဆုံကြီးကိုလက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးရင်း ဆုပ်ညှစ် လိုက်သည်၊ ဒေါ်ထွေးရီက ဆောင်းဦးကို တတောင်ဆစ်နှင့် တွတ်လိုက်ပြီး..
“ဟေး တော်ပြီလေ ကွာ လက်က ညိမ်ညိမ်နေ စမ်း”
“ဆရာမက လည်း ခဏနေရင် ကျနော် အိမ်ပြန်ရတော့မှာကို အချိန်ရတုန်းလေးလေ”
“ဘာဖြစ်လဲ ပြန်မဲ့ဟာပြန်ပေါ့ အခုနတောင် နှစ်ခါကြီးတောင်…တော်ပြီ”
ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တင်ပဆုံကြီးတွေကို ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်နေရင်းက သူမခါးလေးကိုပါဆွဲယူပြီး သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခုခံအားနည်းစ ပြုနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ထွေးရီကို သူမအခန်းရှိရာကို ဆွဲခေါ်လာခဲ့တော့သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဆောင်းဦး က အချိန်ယူကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း လှုပ်ရှားတော့သည်။ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တစ်ကိုယ်လုံးကို ထွေးဖက်၊ မျက်နှာ လည်တိုင် အနှံ့နမ်းရှုံ့ရင်းမှ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို စပြီးချွတ်သည်။ နောက်တော့ ဘရာဇီယာ ထမိန် အဆင့်ဆင့်ဖြင့် သူရော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီပါ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်ကုန်ကြရပြီး ကုတင်ပေါ် ထပ်လျက် ကျသွားရတော့၏။
ဆောင်းဦးက ကျွဲကောသီး တစ်ခြမ်းဖြတ်ပြီး မှောက်တင်ထားတာနဲ့ သဏ္ဌာန်တူသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ခြေရင်းက အားရပါးရ ကုန်းစုပ်နေရာ၊ နို့ တစ်ခါမှ အစို့ မခံဖူးသော အပျိုကြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီခမျာ လူးလူးလိမ့်လိမ့်ဖြင့် အတော်ကို အရသာတွေ့နေရပေတော့သည်။
ဆောင်းဦးက ဒေါ်ထွေးရီ ပေါင်နှစ်လုံးကို ခွဲလိုက်ပြီး ရေဆေးထားလို့ သန့်ရှင်းနေသော အဖုတ်ကြီးကို ငုံနမ်းလိုက်လေသည်။
“အို့ ဆောင်းဦး ဘာလုပ်တာလဲ..”
“ဆရာမကောင်းအောင်လုပ်ပေးမလို့ပါ..”
ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးနက်နက်များ မထူမပါး ဖုံးအုပ်နေသဖြင့် လက်ဖြင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်း တစ်ဖက်တစ်ချက်ကို အသာဖယ်ကာ ရှင်းလိုက်ရသည်။
“..အိုကွာ..ဟင်း…အို့ မောင်ဆောင်းဦး”
ဆောင်းဦး၏ အတွေ့အကြုံများနေပြီ ဖြစ်သော လျှာက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းများကို ပွတ်သပ်ရင်းက လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် မြေပဲစေ့လေးကို ထိတို့ ကစားပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ တလူးလူး တလွန့်လွန့်ဖြင့်။ နောက်တော့ ဆောင်းဦးက လျှာကိုမာတောင့်တောင့်လုပ်ပြီး အဖုတ်ခေါင်းတွင်း ဝင်သလောက် သွင်းလေတော့ နူးညံ့ ပူနွေးနေသည့် လျှာလေး၏ အထိအတွေ့က ဒေါ်ထွေးရီ၏ အဖုတ်တွင်း ထူးခြားလှသည့် ခံစားမှုကို ဖြစ်စေလေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ အသံထွက် အော်ငြီးရင်းက ဆောင်းဦး၏ ဆံပင်များကိုပင် ဆုပ်ဖွ ဆွဲကိုင်မိလေတော့သည်။
ဆောင်းဦးမှာ ကိုယ့် အကြံနဲ့ ကိုယ်မို့ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် ကော့ပျံ နေရာမှ တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားသည်အထိ လျှာအညောင်းခံကာ လုပ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးမှ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ဘေးတွင် လဲလျောင်းရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ နားနေလိုက်သည်။ ဒေါ်ထွေးရီက ဆောင်းဦးမျက်နှာကို သူမလက်ဖဝါးဖြင့် ကြင်နာစွာ ပွတ်သပ်ပေးရင်းက
“..မောသွားပြီလား မောင်ဆောင်းဦး.. မင်းဒီအရွယ်လေးနဲ့ အတတ်မျိုးစုံလှချေလားကွယ်… ..မောသွားပြီလား.. နားတော့နော်..”
“..ဆရာမကို ချစ်တာကိုး လို့.. အဲဒါကြောင့် ဆရာမကောင်းအောင်လုပ်ပေးတာပါ၊…”
“..ဆရာမကလည်း မင်းကိုချစ်ပါတယ်ကွာ.. မင်းက ဆရာမရဲ့ ပထမဆုံး တွေ့ကြုံဖူးတဲ့ ယောက်ျားလေးပါပဲ.. ဒါပေမဲ့ မင်းနှုတ်လုံရမယ်နော်.. အဲဒါပေါက်ကြားပြီး
သတင်းပြန့်သွားရင်တော့ ဆရာမ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ သတ်သေလိုက်တော့မယ်.. လူကြားထဲမှာ ဒီမျက်နှာ မပြရဲတော့ဘူး..”
ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ၏ စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အရှက်ကြီးတာ ကြားလိုက်ရတော့ နဲနဲတော့လန့်သွား၏။ ဒါပေမဲ့ ငါလည်း ဘယ်သူ့မှ လျှောက်ပြောမှာမှ မဟုတ်တာလေလို့ တွေးပြီး ကိုယ်လိုချင်တာ တောင်းဖို့ စကားစလိုက်သည်။
“..ကျနော်လည်း အဲဒီလောက်တော့ နားလည်ပါတယ် ဆရာမရယ်.. ဘာမှ မစိုးရိမ်ပါနဲ့.. ဆရာမ ကျနော့် ကို ချစ်ရင် တစ်ခုလုပ်ပေးပါလား…”
“..ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ ကွာ..”
“..ဟိုလေ..အခုနက ကျနော် ဆရာမကိုလုပ်ပေးသလိုမျိုးလေ..”
“.. ဟင့်အင်းကွာ.. ငါမှ မလုပ်တတ်တာ..နောက်ပြီးတော့ ဟို..ဟို..”
“..ဟင်..ဆရာမကလည်း ချစ်တယ်လည်းဆိုသေးတယ်.. ကျနော်ကျတော့ လုပ်ပေးရတယ်.. အင်းလေ မလုပ်ပေးချင်လည်း နေပါ..”
“..အောင်မယ်..ကိုပို..သွား..လုပ်ပေးပါ့မယ်.. ဒီက မလုပ်တတ်လို့ပါဆို..တခါထဲ ..ကဲပြော ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ..”
ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက ပြောပြောဆိုဆို နှင့် အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်ပြီး မတ်မတ်ထောင် နေသော ဆောင်းဦး၏လိင်တန်ကြီးကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း
“..ဟင့်..သူ့ဟာကြီးက လည်း ထောင်နေတာပဲ..ခွီ..”
ရှက်အန်းအန်း ဆရာမရဲ့လက်ကို ဆောင်းဦးက ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူလိင်တန်ကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“..အိ.နွေးနွေးကြီးနော်..”
ဒေါ်ထွေးရီ တစ်ယောက် နည်းနည်း ရဲတင်းလာပြီး စိတ်ဝင်တစား ပွတ်သပ်ကြည့်နေတော့ ဆောင်းဦး လိင်တန်ကြီးမှာ ပိုပြီးမာတင်းလာ၏။
“..ဆရာမ လုပ်လေ ထိပ်ဖူးကို သကြားလုံးစုပ် သလိုငုံစုပ်ပေး.. ပြီးတော့ အတန်နဲ့ ဥ ကို ရက်ပေးလေ..”
ဆောင်းဦး ကပြောလည်းပြော ဆရာမရဲ့ လည်ဂုတ်ကလေးကို သူမဆံပင်ဖါးလျားအောက်မှ ဆွဲယူ ဖိချပေးလိုက်တော့ ဒေါ်ထွေးရီ ရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံက ပွင့်အာသွားပြီး ဆောင်းဦး ရဲ့ ဒစ်ဖူးကို ငုံမိသွားလေသည်၊ နောက်တော့ ဆောင်းဦးပြောတဲ့ အတိုင်း ကလေး လော်လီပေါ့ စုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လေရာ ဆောင်းဦးမှာ အီစိမ့်နေအောင် ခံစားရလေသည်။ ခဏကြာတော့ ဆောင်းဦးက သူ့ဖင်ကို ကြွကြွပေးပြီး ဒေါ်ထွေးရီ ပါးစပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စညှောင့်လေရာ ဒေါ်ထွေးရီ မှာ သူငါ့ အဖုတ်ကို လုပ်သလို ငါ့ပါးစပ်ကိုလုပ်နေတာပါလားဟု၊ စ အထာပေါက်လာတော့သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ညှောင့်လိုက်တော့ ဆောင်းဦး၏လိင်တန်ထိတ်ဖူးကြီးက သူမ၏ အာခေါင်ကို ထိုးထိုးမိသွားရာ အော့ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွား၍ သူမလက်ဖြင့် ဆောင်းဦး ဆီးခုံကို တွန်းတွန်းပြီး တားထားရ၏။
ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ ၏ မလုပ်တတ် လုပ်တတ်နှင့် တအားစုပ်နေမှုက ဆောင်းဦး ကို အရမ်းကောင်း စေသဖြင့် ဆောင်းဦးမှာ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ဒေါ်ထွေးရီ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထားပြီး ဖင်ကိုကော့ကော့ ညှောင့်လေတော့ရာ မကြာမီမှာပဲ လီးထိပ်မှာ ယားလာကာ သုတ်ရည်များ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထွက်သွားလေတော့သည်။ ဒေါ်ထွေးရီမှာ ကုန်းထဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း သူမခေါင်းကို ဆောင်းဦးက လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် သူမအာခေါင်ထဲ ပန်းထွက်လာသည့် သုတ်ရည်များကို မျိုချပစ်လိုက်ရလေသည်..။
