ကိုယ့်ပစ္စည်းကြီးက ကြီးလိုက်တာ

မေဇင်ဟာလှတယ်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါ။ သူမရဲ့ နုညံ့တဲ့ အသားအရေနဲ့ မဆိုစလောက် အနည်းငယ်ဝနေတယ်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှပိုင်ရှင် မိန်းမတယောက်ပေါ့.။ ၁၅ပေါင်ခန့် ဝိတ်ချထားပြီး ဘော်ဒီကို ပြန်ထိန်းထားတာ မကြာသေးပါဘူး။ မေဇင်တယောက် အတော်လေး ကြိုးစားလိုက်ရတာပေါ့။ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ဝိတ်၁ပေါင်ချဖို့ဆိုတာ တကယ်ကိုမလွဲတဲ့ ကိစ္စပဲလေ။ ယောကျာ်းလုပ်သူ ကိုအောင်မင်းကတော့ မေဇင့်ကို လိုက်လို့ မယှဉ်နိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းဝလာတော့ ဘယ်လောက်လုပ်လုပ် သိပ်မထိရောက်သလို ဖြစ်နေရော။ ကိုအောင်မင်းဆိုတဲ့လူက အစားအသောက်ကလဲ ကြူးတာကို ပေါင်၂၀၀လောက် ခန္ဓာကို အလေးချိန်ရှိတဲ့ တကယ် ဝက်ကြီးပါ။ ဒါပေမဲ့ မေဇင် ကိုအောင်မင်းကို ချစ်နေဆဲပါ။ ကိုအောင်မင်းကလဲ မေဇင့်ကို ချစ်နေဆဲပါပဲ။ တယောက်ကို တယောက်တော့ သစ္စာလုံးဝ မပျက်ဖူးသေးတဲ့ တကယ်သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ပိုင်ဆိုင်တဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက်ပေါ့။ အားကစားပုံမှန်လုပ်တဲ့ မမေဇင်ကတော့ တနေ့တခြား သွေးသားလည်ပတ်မှုတွေ ကောင်းကာ နေလို့ထိုင်လို့ကောင်းနဲ့ မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုတွေရှိပြီး ကို့ကိုယ်ကို အပျိုလေးတယောက်လို သွက်လက်မှုတွေ ခံစားလာရတဲ့အချိန်တွေမှာ ကိုအောင်မင်း တစ်ယောက်ကတော့ ပိုဝသထက်ဝပြီး အလုပ်တဖက် နဲ့ ငွေနောက်ပဲလိုက်နေတော့ ဖိအားတွေများလာတယ်။ နောက် အရေးကြီးဆုံးတခုက သူ့ဇနီးချောလေးအပေါ် လိင်ကိစ္စမှာ ဆန္ဒပြည့်ဝအောင် မလုပ်ပေးနိုင်တဲ့ အတွက် သူ့ကိုသူ နောင်တလည်း ရနေလေရဲ့။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်လေ ကိုအောင်မင်းခမျာ သူ့ကိုသူတောင် အနိုင်နိုင်ပါ။ စဉ်းစားကြည့်ပါ မိန်းမဆိုတာမျိုးကလဲ လင်ယောကျာ်းလုပ်တဲ့ လူကို ဘယ်လောက်ချစ်ချစ် ဒီလို လိင်မှုကိစ္စမှာ ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ခြင်း မရှိတဲ့ ယောက်ျားတယောက်ကို ဘယ်အတိုင်းအတာထိ စိတ်ရှည် ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာကိုပါ။ မေဇင်ခမျာ လိုနေတဲ့ ဆန္ဒမီးကြီးကို မငြိမ်းသတ်နိုင်ဖြစ်ပြီး အရမ်းကို စိတ်ဒုက္ခတွေ ရောက်နေရှာတော့တယ်။ ဒါကလဲ မေဇင့်လို မိန်းမတယောက်ထဲ မဟုတ်ပါဘူး။ အခုခေတ် စီးပွားရေးဆိုတာကလဲ ကိုမှအပြိုင် မကျဲနိုင်လျှင် အမြတ်အစွန်းဆိုတာ ကို့အတွက် ကျန်ဖို့မှ မရှိတာ။

လူတိုင် ဒီလိုပဲ ငွေနောက်ကို လိုက်နေရတာဘဲ။ မလိုက်နိုင်ရင်တော့ ဒီလိုခေတ်ကြီးထဲ အစစအရာရာ ပြည့်စုံတယ်လို့ ရှိမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ လူတွေက ရောင့်ရဲတင့်တိမ်နိုင်ခြင်းကို မရှိတော့ပါဘူး။ ကိုယ် အပါအဝင်ပေါ့…ဟီဟီ ဒါပေမဲ့ မိသားစုအတွက်လဲ အချိန်တော့ ပေးရမယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့ အတူတူနေလာတာ နှစ်တွေလဲကြာပါပြီ။ ကိုအောင်မင်းဟာ ကုမ္မဏီပိုင်ရှင် သူဌေးပါ။ တနေ့လုံး ကုမ္မဏီရုံးခန်းထဲ ထိုင်ပြီး ညနေမှ အိမ်ကိုပြန်ပါတယ်။ မေဇင်ကတော့ သူမသူငယ်ချင်းတယောက်ရဲ့ ၅နှစ်အရွယ် ကလေးငယ်တဦးကို ထိန်းပြီး အိမ်မှာပဲ လုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်ရင်း အိမ်ထောင်ရှင်မ တစ်ယာက်ရဲ့ နေ့ရက်တွေကို ဖြတ်သန်းနေတဲ့သူပါ။ နောက်ပြီး စာရေးဆရာမ တယောက်ဖြစ်ဖို့လဲ အိမ်မက် မက်ထားသူပေါ့။ ကစ်ကစ်ကို သူ့သားလေးတယောက်လို ပြုစုလို့ ကစ်ကစ် အိပ်နေတဲ့အချိန်တွေမှာ စာအုပ်ဖတ် ခွေထိုင်ကြည့်ပေါ့။ ကလေးကို သူ့အဖေအရင်းက ယူထားတဲ့ အချိန်တွေဆိုရင်တော့ ရှော့ပင်ထွက် အလှပြင်ဆိုင်သွား ဒါတွေလုပ်ရင်းနဲ့ပဲ အချိန်တွေကိုဖြတ်သန်းလို့ပေါ့။ ကိုအောင်မင်းကလည်း သူ့မိန်းမကို လိုလေသေးမရှိအောင် ထားတာပေါ့။ သူများကလေးကို ထိန်းပေးရတာကလဲ မေဇင်အတွက် ပြသနာမဟုတ်ပါဘူး။ ဘာလို့ဆို မေဇင်တို့ လင်မယား ကလေးမရဘူးလေ။ မေဇင်ပဲ လိုတာလား ကိုအောင်မင်းပဲ ချွတ်ယွင်းနေတာလား မပြောတတ်တော့ပေ။ ကစ်ကစ်လေးကလဲ တခြားသူ ကလေးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူမ ငယ်ငယ်ကနေ တက္ကသိုလ် ရောက်တဲ့အထိ ဘော်ဘော်ကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်သလို အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်တဲ့ တင်ထွေးငယ်ရဲ့ ကလေးပါ။ တင်ထွေးငယ်ဟာ ဒီကလေးမွေးပြီး တစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိအုံးမယ် ရင်သားကင်ဆာနဲ့ ဆုံးပါးသွားရှာတယ်။ ကစ်ကစ်ကို သူတို့လင်မယား မွေးစားဖို့ ဖအေဖြစ်သူ ကိုငြိမ်းဝင်းကို ပြောကြည့်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုငြိမ်းဝင်းက လုံးဝ လက်မခံပါဘူး။ ဒီကလေးမှာ တင်ထွေးငယ်ရဲ့ အငွေ့အသက်တွေ အများကြီး ပါနေတယ်ဟုဆိုကာ “ကျွန်တော့ကလေးကို အမွေစားအမွေခံ အပိုင်မွေးစားခိုင်းဖို့ဆိုတာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး”ဆိုတဲ့ အဖြေကိုပဲ သူတို့ရပါတယ်။ ဒါကလည်း ဟုတ်ပါတယ် ကစ်ကစ်ရဲ့ မျက်နှာပေါက် အသားအရေဟာ တင်ထွေးငယ်နဲ့ တထေရာတည်းရယ်။

ကိုငြိမ်းဝင်းဆိုတဲ့လူက မိန်းမကို အလွန်ချစ်တတ်တဲ့ လူပါ။ ပြောသာ ပြောတာပါ ဒီကလေးက မေဇင်တို့ အိမ်မှာပဲ ၁၂လလုံး နေ့တိုင် အမြဲရှိနေတာပဲလေ။ ကလေးအဖေဖြစ်တဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်း တစ်ယောက် တင်ထွေးငယ် ဆုံးသွားကတည်းက အရက်တွေ အလွန်အကျွံသောက်ပြီး အရက်သမားလုံးလုံး ဖြစ်လို့နေလေရဲ့။ မိန်းမကို အလွန်ချစ်တဲ့ လူဆိုတော့လဲ တသက်လုံး ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီဆိုတဲ့ အသိကြီးကို ကိုငြိမ်းဝင်တယောက် မခံစားနိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုတွေဖြစ်တာ အတော်ကြာသွားတော့ ကို့ကိုယ်ကို ပြန်အရောင်တင်ဖို့ လိုတယ်ဆိုတာကို စဉ်းစာမိသွားခဲ့တယ်။ လူကောင်းပြန်ဖြစ်ချင်လာတာကလဲ သူ့သမီးလေး ကစ်ကစ်ကြောင့်လို့ ပြောရမှာပဲ။ ဟုတ်တယ်လေး သူ့မှာ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိသေးတဲ့ဟာ သူမကို ပြုစုပျိုးထောင်ရမယ်။ လူအများကြားမှာ ကိုယ့်သမီး လူရာဝင် အဆင့်အတန်းရှိအောင် ထားဖို့ဆိုရင် ဒီပုံစံနဲ့ သူ့သမီးကို အများက ကဲ့ရဲ့မှာပေါ့။ သူ့ဒီလိုစိတ်ဓာတ်ကျတဲ့ပုံမျိုးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ဒါတွေလုပ်နိုင်မလည်း။ ကိုငြိမ်းဝင်း အရက်တွေ အလွန်အကျွံသောက်ပြီး ပေတေနေပေမယ့် စီးပွားရေးကိုတော့ မထိခိုက်ခဲ့ပါဘူး။ ကိုငြိမ်းဝင်းဟာ အတော်လေးချမ်းသာတဲ့ မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာတဲ့ သူဌေးသားပေါ့။ သူဒီလို အချိန်တွေအများကြီးကို အရက်နဲ့ အချိန်ကုန်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ရဲ့ကြွဝမှုကတော့ အပျိုရည်တောင် မပျက်ဘူးပေါ့လေ။ နောင်တ စောရတယ်လို့ပြောရမှာပဲ ကိုငြိမ်းဝင်း သူ့ကိုယ်သူ ပြုပြင်နိုင့်ခဲ့ပါတယ်။ မေဇင်တို့လင်မယားကလည်း အမြဲလို ဆုံးမ တိုက်တွန်းနေတော့ လူကောင်းတစ်ယောက် ပြန်ဖြစ်အောင် လုပ်ရတော့တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ မေဇင်နဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်းတို့ ကြားမှာ ဘာမှမရှိပါဘူး။ တယောက်အတွင်းကိစ္စ တယောက်သိဆိုတော့ တဦးပေါ်တဦးလဲ နားလည်မှုရှိတဲ့ မိတ်ဆွေအဆင့်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ တယောက်သောသူ ကိုအောင်မင်းတယောက်ကတော့ တနေ့ထက်တနေ့ သူ့အိမ်နဲ့ အလှန်းဝေးလို့လာပါတယ်။ ကုမ္မဏီကိစ္စနဲ့ ခရီးတွေဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်နေရတော့တာပဲ။ တစ်ည ညသန်ခေါင်ယံကြီးမှာ မေဇင်တစ်ယောက် အိမ်မက်မက်နေရင်းက ရုတ်တရက် ငေါက်ကနဲထထိုင်နေပါတယ်။ ဘေးကြည့်တော့ လင်တော်မောင် ကိုအောင်မင်းတယောက် ဆင်အော်မနိုး ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်နေလေရဲ့။

သူမ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို လင်တော်မောင်တယောက် ဘယ်လိုမှ သိနိုင်မယ်မထင်ဘူး။ ဒေါသကလဲ ထွက် ရမက်စိတ်တွေကလဲ ပူလောင်နဲ့ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညနက်ကြီးထဲမှာ အသက်ရှူနှုန်းတွေကလည်း ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြန်လာလို့။ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ မေဇင့်အဖြစ်ကို တလောကလုံးက သိဖို့နေနေသာသာ ဘေးမှာအိပ်နေတဲ့ လင်ယောက်ျားကတောင် မသိရှာဘူး။ ဒါကို မေဇင် ဝမ်းလဲဝမ်းနည်း ကိုယ့်အဖြစ်ကိုလဲ သနား၊ နှာမှုတ်သံက တရှူရှူနဲ့ သနားစရာ သတ္တဝါမလေးကို ဖြစ်လို့။ လင်တော်မောင်ကို နိုးလို့ မေဇင့်ကို လုပ်ပါအုံး ကိုရယ်လို့ ပြောရအောင်ကလဲမဟုတ်သေး။ ဒါနဲ့ ကို့ဟာကိုယ်ပဲ ပြီးအောင် လုပ်မယ်ဆိုပြီး စိတ်ဆုံးဖြတ်ကာ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လဲချလိုက်ပါတယ်။ လက်တဖက်ကို ညဝတ်အင်္ကျီအပါးလေးသာ ဖုံးထားတဲ့ ညာဖက်နို့အုံလေးကို ဖွဖွညှစ်ရင်း ညဝတ်စကပ်ပါးလေးအောက်က ရမက်အရှိန်ကြောင့် ချော်ဆီ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်ပြီး စိုစွတ်လို့နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးရှိရာကို ကျန်လက်တဖက်က နှိုက်ထည့်ပြီး အပေါ်အောက် ဘယ်ညာ ဖြည်းဖြည်းလေး ဆွဲပွတ်လိုက် အရမ်းဖိပြီး ပွတ်လိုက်နဲ့ တချိန်က ကိုအောင်မင် စွမ်းခဲ့ချိန်က ယုယမှုတေကို အရုံပြုလို့ ကာမဆန္ဒရဲ့ လမ်းဆုံးပန်းတိုင်ကို တစ်ယောက်တည်း ကြိုးစားလို့ ချီတက်နေရှာတော့တယ်။ “အင်း…အင်း”ဆိုတဲ့ အသံသဲ့သဲ့လေးကိုတော့ သူမကိုယ်တိုင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ ကြားနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အလွန်ညင်သာပြီး ဖြည်းညင်းတဲ့ စီးချက်တွေနဲ့ သူမတစ်ယောက်ထဲ ကြိုးစားလို့ ဖြေသိပ်နေရရှာတာပါ။ “အင်း….အင်း….ဟင့်…အင်းးး”ဆိုပြီး အသံလေး တဖြည်းဖြည်းကျယ်လာပြီး “အင်းးးးးးးး….”ဆိုတဲ့ သံဆွဲလေးနဲ့ ရုတ်တရက် မေဇင်တယောက် ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ သူမ ပြီးသွားပါပြီ။ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမသား တစ်ယောက်အဖို့ လင်တော်မောင် ဘေးနားမှာရှိလျှက်နဲ့ မှန်းပြီး စိတ်ကူးနဲ့ ဖြေသိမ့်လိုက်ရတဲ့ သူမရဲ့ ဖြေသိမ့်မှုဟာ ဘယ်လောက်ထိ ပြည့်စုံခြင်း ရှိမှာတဲ့လည်း။ ဒီလိုနဲ့ မနက် မိုးလင်းလို့ တခါ အလင်းရောင် ကျရောက်ခဲ့ပြန်ပါပြီ။ မေဇင့် မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်လျှက်နဲ့ ကိုအောင်မင်းကို လှန်းဖက်လိုက်ပါတယ်။

ဘာမှမရှိပါဘူး ကိုအောင်မင်း အိပ်တဲ့ဖက်ခြမ်းက စောင်လေးကိုပဲ သွားကိုင်မိလိုက်ပါတယ်။ ကိုအောင်မင်း ထသွားပါပြီ။ ဒါနဲ့ မျက်လုံးလေးဖွင့်လို့ ခေါင်းရင်းက စာကြည့်စာပွဲပေါ်ကကိုအောင်မင်း ထာခဲတဲ့ စာတိုလေးကို လှန်းယူပြီး ဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ “မေ… ကို ဒီနေ့ မန္တလေးကို သွားလိုက်ပြီ.. မနက်ဖြန် ပြန်လာမယ်… ချစ်တဲ့ ကိုအောင်” ကိုအောင်မင်းတစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မန်းလေးကို သွားပါပြီ။ ထူးခြားမှုမရှိတဲ့ နေ့တနေ့ကို ထပ်ပြီး ဖြတ်သန်းရအုံးမှာပဲ ဆိုတဲ့ အတွေးလေး တွေးရင်း ပြန်မှေးစက်ဖို့ မျက်လုံးတွေ ပြန်မှိတ်ပြီး ခဏမှာပဲ စာကြည်စာပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ သူမဖုန်းလေး တုန်ခါလာတော့တယ်။ သီချင်သံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လို့ပေါ့။ ဒါနဲ့ ဖုန်းကို ကောက်ယူပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းဆီက ဖုန်းလေးဝင်နေတာပါ။ ကစ်ကစ်လေးကို မေဇင်ဆီ လာထားဖို့ ဖုန်းလှန်းဆက်တယ်ဆိုတာ မေဇင်သိလိုက်ပါပြီ။ “မောနင်း ..ကိုငြိမ်း… ကလေးလာထားတော့မလို့လား” “ဟုတ်တယ် မေဇင်… ကလေးက အခု အိပ်ပျော်နေသေးတယ် သိလာ…. အဲဒါ အကို ချီလာလိုက်မယ်… မေဇင်ကော နိုးသေးရဲ့လား.. အနှောင့်အယှက်များ ဖြစ်သွားလားမသိဘူး မေဇင်ရေ…” “ အို့…. မဖြစ်ပါဘူး ကိုငြိမ်းရယ်… မေဇင် ထနေပါပြီ.. ခေါ်လာခဲ့လိုက်ပါ” “ဒါဆို ကိုလာပြီနော်.. မေဇင်” ကိုငြိမ်းဝင်းကတော့ မေဇင်နဲ့ စကားပြောရင် အမြဲ ရွှင်ရွှင်ပျပျ မြူးမြူးကြွကြွပဲ ပြန်ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ ဒါနဲ့ မေဇင်လဲ အိပ်ရာပေါ်က လူးလဲထကာ ညဝတ်အင်္ကျီနဲ့ စကတ်တိုကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်လို့ ကိုလုံးတီနဲ့ဘဲ ဘာဝတ်ရမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားရင်း အဝတ် ဗီရိုကို မွှေနေပါတော့တယ်။ စကတ်အတို ညဝတ်အင်္ကျီနဲ့တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းကို ထွက်တွေ့ဖို့ မဖြစ်နိုင်။ ဒါကြောင့် စင်းကြား ပါတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီ အပေါ်အောက် ဆင်တူ ကောက်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။ မကြပါဘူး အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးက ဘဲလ်တီးသံကြားလို့ အိမ်အောက်ကို အပြေးဆင်းပြီး တံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းနဲ့ သူ့လက်ပေါ် အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကစ်ကစ်တို့ ရောက်နေကြပါပြီ။

ကိုငြိမ်းဝင်းကို ပြုံးပြလို့ နှုတ်ဆက်နေရင်းက မေဇင်တစ်ယာက် ရုတ်တရက်ဆိုသလို တွေတွေကြီး မှင်သက်နေမိပါတယ်။ ဒါကို ကိုငြိမ်းဝင်းက “မေဇင် ကိုငြိမ်းတို့ ဘာများဖြစ်လို့လဲ.. ဘာများ လိုအပ်နေလို့လဲ မသိဘူးနော်” ကိုငြိမ်းဝင်လည်း မေဇင်က သူနဲ့ကလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေတာကို သတိထားမိပြီး သူတို့ ဘာများ လိုအပ်နေသလဲပါ့။ မေဇင့်ကို တလှည့် ကို့ကိုယ်ကိုတလှည့် ပြန်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒါနဲ့ မေဇင် သတိပြန်ဝင်လာပြီး “အော်… ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ကိုငြိမ်း… လာ လာ အိမ်ထဲဝင်” ကလေးကို မေဇင် လက်လွဲယူလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲရှိ ကလေးပုခက်မှာ သွားသိပ်ထားလိုက်တယ်။ မေဇင် အခန်းထဲဝင်လာတော့ ကိုငြိမ်းဝင်း ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေရင်းကနေ မေဇင့်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး “မေဇင် အခုမှ ထတာလာ… ဒါမှမဟုတ် နေမကောင်းဘူးလား” “နေမကောင်းတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး ကိုငြိမ်း… နဲနဲ အားပျော့သလို အားမရှိသလို တမျိုးလေးဖြစ်နေတာ… အဲ့လိုကြီး အားမရှိတာလဲ မဟုတ်ဘူး… ဘယ်လိုပြောရမလဲ… ခစ်ခစ်” ရီရင်း ပြန်ဖြေသည်။ သူမ ဘာဖြစ်နေသည်ကို သူမမှလွဲ၍ ကိုငြိမ်းဝေ သိနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရီလိုက်ကျပြီး နှစ်ယောက်သား ခေတ္တတိတ်ဆိတ် သွားကျတယ်။ ကိုငြိမ်း တစ်ယောက် အစောက ရွှင်ပျနေသောမျက်နှာမှာ ရုတ်တရက် ညိုးကျသွားပြီး ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့ကြည့်နေနေတော့ မေဇင် ကိုငြိမ်းဝင်းကို တချက်အကဲခတ်ကာ ဆုပ်ထားတဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်းလက်များကို သူမ လက်နုနုလေးဖြင့် ညင်သာစွာ အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ “ကိုငြိမ်း မနေ့က ထွေးငယ်ဆုံးတာ ၅နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့နော်” “ဟုတ်တယ် မေဇင်” ကိုငြိမ်းဝင်း ပြန်ဖြေသည်။ “ကိုငြိမ်း ဒီလို လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ကစ်ကစ်ကို ကောင်းကောင်း ပြုစုပေးနေတဲ့အတွက်… ထွေးငယ် ကိုငြိမ်းကို တမလွန်ကနေ ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ ကိုငြိမ်းရယ်. ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့ ကိုငြိမ်း”ဟု တိုးတိတ်ညင်သာသည့် လေသံဖြင့် ကိုငြိမ်ဝင်း၏ သနားဖွယ်ကောင်းသော မျက်ဝန်းအစုံကို မေဇင် စိုက်ကြည့်ကာ ကိုငြိမ်းဝင်း၏ လက်များကို သူမလက်နုနုလေးများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှစ်သိမ့်စကားပြောလို့ မေဇင် ကိုငြိမ်းဝင်းကို အားပေးနေရှာတယ်။ သူမမျက်ဝန်းများမှလဲ မျက်ရည်ပူများ ပါးပြင်ထက်သို့ စီးလို့ တယောက်ကိုတယောက် သနားခြင်း နာလည်မှုတို့နှင့်အတူ နှစ်ယောက်သား မမြင်ရ မကြားရတဲ့ အပေးအယူတွေ ချိန်ညှိနေသယောင်။

နေ့စဉ်တွေ့နေရသော မေဇင့် အဖြစ်လေးကို ကိုငြိမ်းဝင်း ကောင်းကောင်းသိသလို ကိုငြိမ်း ဘယ်လိုတွေ ခံစားနေရလို့ ဘာတွေကို တောင်းတနေသလည်း ဆိုတာကိုလဲ ကိုငြိမ်း၏ ဘဝအစအဆုံးကို သိသော မေဇင်ကလဲ ကောင်းကောင်းသိတယ်။ ဒါကြောင့် အခုလို ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ နားလည်မှုတွေ အပြန်အလှန်ပေးနေတဲ့ ဖိုမနှစ်ဦးတို့ရဲ့ နောက်ဆုံးဘူတာဟာ ဘယ်မှာဆိုက်မလဲလို့ ထင်လဲ။ ဒါကိုလဲ သူတို့နှစ်ဦး သိပြီးသားပဲလေ။ တွေးကြည့်စရာ မလိုတော့ပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင်ကိုင်ထားသော သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို လွှတ်ပြီး မေဇင့် လက်လေးများအပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းအုပ်ကိုင်လို့ မေဇင်မျက်နှာနားသို့ သူ့မျက်နှာကို တိုးကပ်သွားလိုက်ပြီး အနည်ငယ် တုန်ရီနေသော လေသံဖြင့် “ကိုငြိမ်းရင်ထဲက.. စကားတခုလောက် ပြောပါရစေ မေဇင်… ကိုအောင်မင်းက မေဇင်ကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား..ဟင်… မဇေင် ဘာတွေ လိုအပ်နေတာလဲဆိုတာ ကိုငြိမ်း ကောင်းကောင်းသိပါတယ်… မေဇင်ရယ်… သူ မဖြည့်စီးနိုင်တဲ့ အဲ့ဒီတာဝန်လေးကို ယူပါရစေ မေဇင် နော်… ခွင့်ပြုပါဗျာ” မဇေင် ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီး “ဟုတ်ပါတယ် ကိုငြိမ်ရယ် ….ကိုအောင်မင်းကလေ အခုဆိုရင် မေဇင့်ကို ရှိသေးတယယ်လို့တောင် ထင်သေးရဲ့လား မသိဘူး… အချိန်ပြည့် ကုမ္မဏီကိစ္စဆိုပြီး ခရီး ခဏခဏ ထွက်နေတော့တာပဲ… သူ အလုပ်ကြိုးစားလို့ ငွေတွေအများကြီး ရတာကို မေဇင် မမက်မောဘူး… ဒါကိုလဲသူသိတယ်… ဟင်း..ဟင့်..ရွတ်..ဟင့်” ခံစားနေရသည်များကို ပြောရင်နဲ့ မျက်ရည်များ စီးကျလာပါတော့တယ်။ မေဇင့်မျက်ရည်တွေကို ကိုငြိမ်း လက်များဖြင့် သုတ်ပေးလိုက်သည်။ မေဇင်ကလဲ အလိုက်သင့်လေး ကိုငြိမ်းပုခုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေး မှီထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းပုခုံးပေါ် မေဇင် မှီလိုက်တော့ မေဇင့် ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါး ရင်ဟိုက်လေးမှ မေဇင့်နို့လေးများကို ကိုငြိမ်း မြင်နေရသည်။ မေဇင့်အသက်ရှူသံနှင့် အတူ နို့လေးများက ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လိုက်နဲ့ အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းပြီး ကိုင်လို့ အရမ်းကောင်းမှာပဲလို့ ကိုငြိမ်းဝင်း ကြည့်ရင်း တွေးနေမိတာပေါ့။ ကိုငြိမ်း ကို့ကိုယ်ကို ပြန်ထိန်းပြီး သူအခုတွေးနေ ဖီလင်ယူနေတဲ့ အရာတွေကို ခေါင်းထဲက ထုတ်ပြစ်လိုက်ချင်ခဲ့ပေမယ့် မိန်းမဆိုတဲ့အရာနဲ့ နှစ်နဲ့ချီအောင် ကင်းကွာနေတဲ့ ကိုငြိမ်းတစ်ယောက်တော့ ဒီလိုလှပပြီး ကာမပိုင် လင်ယောက်ျားရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို လွန်ဆန်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပါဘူး။ ပထမ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိခင် သူ လုံးဝသိလိုက်တာ တစ်ခုကတော့ သူစပြီး စည်းကျော်နေပြီဆိုတာကိုပေါ့။

ကာမပြည့်စုံခြင်း အထွတ်အထိပ်ကို မရမက အမိအရ လှန်းယူလိုခြင်းဆန္ဒ အလွန်ပြင်းပျနေတဲ့ အိမ်ထောင်သည်မိန်းမ မေဇင်အဖို့တော့ ဘာကိုမှ ဆင်ခြင် ထိန်းကွပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါဘူး။ ဘယ်လောက် အားပြင်းတဲ့ အသိတရားပဲ ပြန်ဝင်လာပါစေ မေဇင် နောက်ဆုတ်တော့မှာ မဟုတ်ပါ။ သူမ ထိုအရာကို ပြုလုပ်ဖို့ သေချာ စဉ်းစာပြီး ဖြစ်မှတော့ ရပ်တန့်ပြစ်ဖို့ဆိုတာ မေဇင့်အတွက် ဒီအချိန်မျိုးမှာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ အဓိပါယ်မဲ့ စကားတခွန်းသာ ဖြစ်သွားမှာပါ။ သူမ လက်လေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ခန္ဓာကိုယ်ချင်းထိကပ်လို့ နွေးထွေးမှုတွေ ပေးနေတဲ့ ကိုငြိမ်းရဲ့ အသက်ရှူသံ ရင်ခုန်သံတွေကနေ တဆင့် ကိုငြိမ်းစိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားနေတယ် ဆိုတာကို မေဇင်လဲ သိနေတယ်။ မေဇင့် သွေးခုန်နှုန်းတွေ ပိုမြန်လာလို့ အသက်ရှူသံတွေဟာလဲ ပိုကြမ်းတမ်းလာနေတာကို ကိုငြိမ်း ထိတွေ့ ခံစားနေရသည်။ ခန္ဓာကိုယ် ပူးကပ်ထားလို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘယ်လောက် လိုအပ်နေကြတယ်ဆိုတာကို ပိုပိုပြီး သိရှိလာသလို ခံစားနေရတဲ့ မေဇင်နဲ့ ကိုငြိမ်း သူတို့နှစ်ဦး ဖြစ်နေပုံက ဒိုင်နမိုက်တွေ အပြည့်ထဲ့ထားတဲ့ ဂိုတောင်တစ်လုံး ဖောက်ခွဲဖြစ်ဖို့ တရှူးရှူးနဲ့ လောင်ကျွမ်းရင်း ဂိုတောင်ရှိရာကို သွားနေတဲ့ စနက်တံတစ်ချောင်းလိုပေါ့။ သာမာန်ထက် ပိုလွန်းတဲ့ ရင်းနှီးမှုမျိုးကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခံစားထိတွေ့မိနေတော့ မေဇင့်အတွက် ရှေ့တစ်လှမ်းဆက်တိုးဖို့ သတ္တိတွေ ပိုရှိလာအောင် လှုံ့ဆော်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မေဇင်တယောက် ကိုငြိမ်းရဲ့လက်တွေကို ကိုင်ထားရာက ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ဖောင်းပြီးအပေါ်ကို ထောင်တက်နေသော ဘောင်ဘီဂွကြားရှိ ကိုငြိမ်း၏ လိင်တံကြီးကို အလိုလို အပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ပြီးသား ဖြစ်နေတော့တယ်။ ဘောင်းဘီအပေါ်မှ မမြင်ဖူးသေးသော ကိုငြိမ်း၏ သတ္တဝါလေးကို ဖြည်းဖြည်းညှစ်လို့ ဆုပ်ကိုင်ကြည့်မိတယ်။ ကိုငြိမ်းလဲ အသက်ပြင်းပြင်း တချက်ကို ဆွဲလို့ရှူလိုက်ပြီး မေဇင့်ကို ဖက်ထားလိုက်ပါပြီ “မေ… ကိုအောင်မင်းက တကယ့်ကို မေ့အပေါ် နားမလည်ခဲ့ဘူး နော်” ကိုငြိမ်းတယောက် ကွဲအက်အက် အသံတိုးလေးဖြင့် မနဲ အားယူရင်း မေဇင်ကို ပြောတော့ “ကျေးဇူးပြုပြီး ဘားမှမပြောပါနဲ့‌‌တော့ ကိုငြိမ်းရယ်…. ကိုအောင်မင်းက နားမလည်ပေမယ့် ကိုငြိမ်းကတော့ မေ ဘာတွေ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကို အစောကတည်းက သိနေတယ် မဟုတ်လားဟင် ကိုငြိမ်း… ကိုငြိမ်းလဲ မေ့ဆီက ဘာတွေလိုချင်နေတယ်ဆိုတာကို အရင်ကတည်းက သိပြီးသားပါ ကိုငြိမ်းရယ်… ကိုအောင်မင်း ရှေ့မှသာ မသင့်တော်လို့ မေ့မျက်လုံးတွေကို ရှောင်ဖယ်နေပေမယ့်…. ကိုအောင်မင်း မေတို့အနား မရှိတဲ့အချိန် မေက ကလေးပွေ့လို့ ချော့သိပ်နေတဲ့ အချိန်တွေဆို မေ့ တကိုယ်လုံးကို ခိုးကြည့်နေတာ သိပါတယ်နော်… အဲ့လို ခိုးကြည့်ပြီး မပြည့်စုံခဲရတဲ့ နေ့တွေ ကုန်သွားပါပြီ ကိုငြိမ်းရယ်… မေ့ရင်ထဲကနေ ကိုလိုသမျှကို ကြိုက်သလို ယူလိုက်ပါတော့နော်… အရာအားလုံးကို ယူလိုက်ပါတော့.. နော် ကိုငြိမ်” ချွဲပျစ် ချိုမြိန်သော စကားများကို မေဇင် ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောနေရင်း ကိုငြိမ်း၏ လိင်တံကြီးကိုလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်အောက် ပွတ်သပ်လို့ ပေးနေမိတယ်။

မေဇင် ယခုလုပ်နေသော အပြုအမူများသည် ကိုငြိမ်းအဖို့ လေပေါ်မှာ ပျံဝဲနေရသလိုပါပဲ မသတ္တဝါနှင့် အတော်ကြာ ကင်းကွာနေခဲ့သော ကိုငြိမ်းတယောက် အရမ်းကောင်းလို့ မှိန်းပြီး ဖီးလ်ယူနေတော့တယ်။ ပါစပ်မှလဲ ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့ထွက်လို့လာပါတယ်။ ကိုငြိမ်းအဖို့ ဒီလိုခံစားမှု အရသာကို တင်ထွေးငယ် မရှိတော့သည့် နောက်ပိုင်း တခါကလေးတောင်မျှ မခံစားခဲ့ရတာ ကြာလို့နေပါပြီ။ အခုတော့ ကြည့်ပါအုံး… သူ့မိန်းမ ထွေးငယ်ရဲ့ သူငယ်ချင်း အရင်းကြီးက ပြုစုလို့ ယုယပေးနေလိုက်တာ ပြောမပြတတ်အောင် ကောင်းလွန်လှပါတယ်။ မေဇင့် နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေက ကိုငြိမ်းလည်တိုင်တလျှောက်ကို အနမ်းနုနုလေးတွေ ပေးရင်းပေါ့… ကိုငြိမ်းရဲ့ သွေးခုန်နှုန်းတွေ ပိုပိုမြန်လာပြီး ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း သွေးစီးဆင်းမှုများလဲ အလွန်အရှိန်ပြင်းလို့ လာပါတယ်။ ကိုငြိမ်းရဲ့ လည်တိုင်ကို မေဇင့်နှုတ်ခမ်းလေးများ လျှာဖြားလေးများဖြင့် ဖွဖွလေး နမ်းလိုက် ယက်လိုက် လုပ်နေမိရင်း ကိုငြိမ်းလည်ပင်းရှိ သွေးလွှတ်ကြော ဖောင်းဖောင်းလေး တချောင်းအတွင်း အရှိန်ဖြင့် ဖြတ်သန်းသွားသည့် သွေးစီးဆင်းမှုကို မေဇင့် လျှာဖြားလေးမှ ထိတွေ့ ခံစာလိုက်ရသည်။ မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ်တွေ မကြာသေးမီကမှ ရိတ်ထားသော မေးရိုးတလျှောက်နဲ့ မေးစေ့တွေမှာ မေဇင်ရဲ့ တံထွေးတွေနဲ့ ဖြန်းပက်ထားသလိုပါပဲ။ မေဇင့်ပေါင်ကြား အတွင်းမှာလဲ ပူနွေးလို့ လာပြီး စိုစိုစွတ်စွတ်လေး ဖြစ်လို့လာပါပြီ။ ကိုငြိမ်းတယောက် မေဇင့် အပြုအမူတွေကို သည်းမခံနိုင်တော့ပဲ မေဇင့်နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ဆွဲယူကာ အားရပါးရကို အနမ်းမိုးတွေ ရွာပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ အဲ့လို ကိုငြိမ်းကစလို့ မေဇင့်နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို တေ့ပြီး ကစ်ဆင် ဆွဲလိုက်ခြင်းဟာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ဗို့အားအလွန်ပြင်းတဲ့ ဓာတ်အလိုက်ခံလိုက်ရ သလိုပါပဲ။ နှာသံတွေ အသက်ရှူသံတွေကလဲ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဧည့်ခန်းအကျယ်ကြီးထဲမှာ တိုးတိုးညင်သာစွာ ထွက်လို့နေပါရောလား။ ရုတ်တရက် ကိုငြိမ်း မေဇင့် ဂျိုင်းအောက်ကနေ မပြီး မတ်တပ် ထရပ်လိုက်တယ်။ မေဇင်က ဒီအပြုအမူကြောင့် ကိုငြိမ်းကို အံ့သြသလို ကြည့်နေမိတာပေါ့။ အတန်ကြာ သေဆုံးခဲ့ရသော ရမက်မီးကြီးဟာ အခုတော့ ကိုငြိမ်းစိတ်အတွင်းဝယ် တဟုန်းဟုန်းဖြင့် လောင်မြိုက်နေပါတော့တယ်။ ဒီလို ရမက်ငွေ့တွေ ရိုက်ခံထိသွားသော ကိုငြိမ်း၏အပြုအမူများ ပို၍ရဲတင်းလို့လာပါတယ်။

မပြောမဆိုနှင့် မေဇင့် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုငြိမ်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အုတ်နံရံဖက်ကို တွန်းထုတ်လိုက်ပါရော။ အုပ်နံရံမှာ ကပ်ကာ ကြောင်ပြီးကြည့်နေတဲ့ မေဇင့်အနားကို မျက်ထောင့်နီကာ လူမိုက်အထာဖြင့် တစ်လမ်းချင်း လျှောက်သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အုပ်နံရံမှာ မြှောက်လို့ ဆွဲကပ်ထားလိုက်ကာ မေဇင့် နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ကိုငြိမ်း နှုတ်ခမ်းဖြင့်တေ့ကာ အနမ်းတချက် ပေးလိုက်တယ်။ ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သော ကိုငြိမ်းအနမ်းကြောင့် မေဇင့်ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးမိနေယုံရှိသေး ကိုငြိမ်း တစ်ယောက် သူ့လျှာကို စေ့နေတဲ့ မေဇင့်ပါစပ်ပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး တံတွေးနှင့် မေဇင့်လျှာကို ပွတ်သပ်နေရာမှ အသံများထွက်သည့်တိုင် ကစ်စင်ဆွဲပြစ်လိုက်ပါရော။ တစ်ယောက်လျှာ တစ်ယောက် ကလိလိုက် နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို သွားလေးတွေနဲ့း ဖွဖွးလေး ဆွဲကိုက်လိုက်နဲ့ နမ်းမိနေပါတယ်။ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ထွက်ကျလာတယ်။ ကိုငြိမ်းကို တင်းကျပ်စွာ မေဇင် ဖက်ထားရင်း ဘော်လီမပါတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီအောက်က သူမနို့တွေအပေါ် တအား ဆွဲဖိထားလိုက်မိတယ်။ တရိပ်ရိပ်တက်လာတဲ့ ခံစားမှု ဖီလင်တွေကြောင့် မေဇင့် နို့သီးခေါင်းလေးများ မာတောင်လာပြီး ကိုငြိမ်းရင်ဘတ်ကို သွားထောက်လို့ နေပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေရဲ့ ထိတွေ့တဲ့ အရသာကြောင့် ကိုငြိမ်း မေဇင့်ကို အနမ်းမိုးရွာတာ ရပ်ပြီး မေဇင့်အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး ဖြုတ်နေလေရဲ့။ ပြူထွက်လာတဲ့ မေဇင့်နို့အုံကို ကြည့်ပြီး မေဇင့်မျက်နှာကိုလဲ တချက်ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ ကိုကြိုက်သလို လုပ်နိုင်ပါတယ်နော်လို့ အထာပေးတဲ့ အပြုံးလေး တစ်ခုကို မေဇင့်မျက်နှာမှာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကိုငြိမ်းရဲ့ လက်တဖက်က မေဇင့်နို့တလုံးပေါ် အုပ်ကိုင်လို့ ခပ်ဖွဖွ ညှစ်ပေးရင်း ကျန်တလုံးကိုတော့ ပါစပ်နဲ့ ကုန်းစုပ်လိုက်တယ်။ “အင်း…အင်….အားးးးး…. ကို…. အင်း…အ..အင်.. အာ့ရှီးး” ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ထွက်လို့လာကာ မေဇင့်ပေါင်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကားသွားပြီး ကိုငြိမ်းရဲ့ လွတ်နေတဲ့ လက်တဖက်ကို လှန်းယူကာ သူမပေါင်ကြားအတွင်း ဖိကပ်ပေးထားလိုက်ပါတယ်။ ကိုငြိမ်းလက်က မေဇင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြစ်လိုက်ပြီး အမွေးအုပ်အုပ်နဲ့ အရည်တွေ စိုလို့နေတဲ့ မေဇင့်အဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်း ပွတ်ပေးနေတယ်။

“အင်း… အား….ကို…ကိုလို့…. ကောင်းတယ်… အင်း…အင်းဟင်းဟင်းး” မေဇင့်ပါစပ် ဟဟလေးအတွင်းမှ ညည်းသံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်လာတယ်။ ကိုငြိမ်းကလဲ ပွတ်ပေးနေတာကို အရှိန်တင်လို့ အမြန်ပွတ်လိုက် နို့စို့လိုက်ရာ မေဇင့် ညည်းသံတွေ အသက်ရှူသံတွေကလဲ တခန်းလုံး ဖုံးလွှမ်းသွားပါတယ်။ မေဇင်ကလဲ ကိုငြိမ်းလက်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတဲ့ စည်းချက်အတိုင်း သူမအဖုတ်လေးကို ကော့ကော့ပေးနေတာ အားကြိုးမာန်တက်ပါပဲ။ ”အား…. ရှီးး…. အီးး အားးး… အင်…အား…အားးးးးးးးးးးးးးး”ဆိုပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကာ မေဇင်တစ်ယောက် ပြီးသွားပါ‌တော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလက်တခုလုံးလည်း မေဇင့်အဖုတ်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲလို့နေပါတယ်။ မေဇင့်ပါစပ်မှ အက်သံလေးဖြင့် “ကျေးဇူးပါပဲ ကိုရယ်… မေလေ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂နှစ် ၃နှစ်အတွင်း ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အရသာမျိုး မေ မရခဲ့တာ ကြာပြီ သိလား… ကိုရယ်… ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်ကွာ….” “ဒီနေ့ တနေ့လုံး မေဇင့်အနားမှာ ကိုငြိမ်း နေပေးနိုင်မလား…ဟင်.. ကိုငြိမ်း… ကိုအောင်မင်းက မနက်ဖြန်မှ မန္တလေးက ပြန်ရောက်မှာ ဒီနေ့ တနေ့လုံးရော တစ်ညလုံးပါ မေဇင် ကိုငြိမ်းကို ချစ်ပါရစေကွာ” မေဇင့် အဖုတ်ကို ကိုင်ထားသော လက်ကို ကိုငြိမ်း ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး… လက်တွင်ပေနေသော မေဇင့် စောက်ရည်များကို လျှာနှင့်ယက်ရင်းက “အင်း.. ကို ဒီနေ့ မေဇင့်အိမ်မှာ အချိန်ကုန်ဖို့တော့ စိတ်မကူးထားဘူး… ဒါပေမဲ့ ကို မေဇင့်ကို မငြင်းတော့ပါဘူး… ကိုလဲ မေ့ကို ချစ်လို့မဝသေးဘူး” လက်ချောင်များရှိ မေဇင်၏ စောက်ရည်များကို ယက်နေရင်း စကားပြောနေသော ကိုငြိမ်း အမူအရာကို မေဇင် ကြည့်ရင်မှ ရင်ထဲတွင် တဏှာမီးများ ပြန်လည် လောက်ကျွမ်းလို့ လာပါတယ်။ မေဇင့်အဖို့ တခါပြီးသွားတာတောင် ၁မိနစ် မပြည့်သေးဘူး ထပ်ပြီး တောင်းနေတော့ တော်တော်နှာကြီးတဲ့ မိန်းမလို့ ကိုငြိမ်းယူဆမိရင် ယူဆမိပါမယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမရဲ့ နှစ်နဲ့ချီ ကြာအောင် ပြည့်စုံမှုမရှိတဲ့သူ တယောက်အနေနဲ့ ဘားမှပြောစရာမရှိပါဘူး။ ဒါ ဘယ်သူ့အပြစ်လဲ လင်တော်မောင်ရဲ့ အပြစ်ပဲ မဟုတ်ဘူးလား။

ဒါနဲ့ ကိုငြိမ်းလက်များကို လျှာဖြင့် ယက်နေရင်း မေဇင့်မျက်နှာကို တည်ကြည်သော မျက်လုံးများဖြင့် တည့်တည့်ကြည့်ရင်း“ ကို တခုပြောချင်တယ်မေ… ဒီလိုပဲ ကိုအောင်မင်းက ဆက်ပြီး မေ့ကို နားမလည်နိုင်သေးဘူးဆိုရင်… ကို မေ့နားမှာ အချိန်ပြည့် တာဝန်ယူပေးချင်တယ်ကွာ… နော်… ဒီလောက်ချောပြီး အရသာရှိတဲ့မိန်းမကို သူမို့လို့ ဂရုမစိုက်တယ်…”ကိုငြိမ်း မေဇင့်အား ပြောရာ “အို.. ကိုငြိမ်းရယ်… ကိုအောင်မင်းက မေဇင် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ဒီတသက် သိနိုင်တော့မယ် မထင်ဘူး… သူ မေဇင့်ကို ကိုငြိမ်းအခုလို ဖြည့်ဆည်းပေးပုံမျိုးနဲ့ မေဇင်ကျေနပ်အောင် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင်မှ မေဇင့် အချစ်တွေ သူ့အတွက်မရှိနိုင်တော့ပါဘူး ကိုရယ်… မေဇင် ကို့ကို အရမ်းချစ်နေမိပြီ.. သိလားကို” မေဇင်၏ ချွဲပြစ်သော စကားများကို ကိုငြိမ်း နားထောင်နေရင်းမှ မေဇင့်အဖုတ်အတွင်သို့ ပြန်နှိုက်ကာ အုံထနေသော အဖုတ်မွေးအုံအုံလေးအား ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်ကာ အစိလေးအား ချေပေးလိုက်သသည်၊ “အ…ရှီးး… ကို ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ… အား အိုးးး” “မေပဲ… ပြီးသေးတာ ကိုငြိမ်းက ပြီးသေးတာ မဟုတ်ဘူး… ကို မေ့ကို လုပ်ချင်တယ်ကွာ” မေဇင်တစ်ယောက် ကိုငြိမ်းစကား မဆုံးသေးခင် ကိုငြိမ်း အုပ်မိုးထားသော ရင်ခွင်ထဲမှ ပြေးထွက်လိုက်ရင်း ဆိုဖာရှိရာသို့ တလှမ်းချင်း လျှောက်သွားရာ မေဇင့် လမ်းလျှောက်ပုံကို ကိုငြိမ်း ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး မျက်လုံးကျွတ်ထွက်မတတ် လိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ခြေလှမ်းများကို တလမ်းချင်း လျှောက်လို့ ဆိုဖာရှိရာသို့ သွားနေသော မေဇင့်လမ်းလျှောက်ပုံမှာ ကိုငြိမ်းအဖို့ သွေးပျက်မတတ် ဆွဲဆောင်မှု ရှိလှသောကြောင့် ကိုငြိမ်းရင်ဘတ်ကြီးမှာ တဒုတ်ဒုတ် တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ရမက်မီးဖြင့် အပူပေးထားသော ကာမသွေးများကလဲ ဆူပွက်လို့ နေတော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ မျက်တောင်မခတ်ပဲ မေဇင့်နောက်ကျောအလှကို ငေးမော မှင်သက်မိနေသည်။ မေဇင်မှာ အနည်းငယ် ဝသယောင်ရှိပေမဲ့ သာမန် ယောကျာ်းသား တစ်ယောက်အဖို့ အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးအချိုးအစား ရှိသူလေးပါ။ ဆိုဖာနားကို ရောက်သွားတော့ မေဇင်တစ်ယောက် ခါပေါ်ရှိ ညဝတ်ဘောင်းဘီ မျော့ကြိုးလေးအတွင်းသို့ လက်ချောင်းလေးများ ထိုးချိတ်ကာ ဘောင်းဘီလေးကို တဖြည်းဖြည်း အောက်သို့ ဆွဲ ချွတ်လိုက်တော့တယ်။

ဖြူဖွေးနုအိနေသော ဖင်လုံးလုံးလေးသည် ကိုငြိမ်းမျက်လုံးတွေကို ပြာဝေသွားအောင် လုပ်လိုက်သလို ဘောင်းဘီးအား ချွတ်ပြီး ဆိုဖာရှိရာကို လက်ထောက်လိုက်ကာ ဖင်ကြီးအား ကိုငြိမ်းဘက်သို့ လှည့်ပေးပြီး ကုန်းပေးထားတာကြောင့် ဖင်နှလုံးကြားမှ စောက်မွှေများနှင့် ရောနေသော အဖုတ်ဖြူဖြူအတွင်းမှ အနီရောင်အတွင်း နှုတ်ခမ်းသားများ ပွင့်အာ၍ လာတော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင့် တင်ပါးဖြူဖြူ ကားကားစွင့်စွင့်လေး အနောက်သို့ ကပ်သွားပြီး ဘောင်းဘီအတွင်းမှ ထိုးထောင်ထွက်နေသည့် သူ၏လီးကြီးဖြင့် သွားထောက်ကာ စ၍ ညောင့်ပေးနေ၏။ လက်များကလဲ မေဇင့် အင်္ကျီအောက်သို့ လျှိုသွင်းလိုက်ပြီး နို့သီးလုံးများအား အစုံလိုက် ဆွဲညှစ်ကာ အနောက်မှ တေ့ရင်း ပုံမှန်လေး ညောင့်ညောင့်ပေးလိုက်ရာ မေဇင်ကလဲ သူ့ဖင်ကို ကိုငြိမ်းရဲ့ ညောင့်ချက်တွေအတိုင်း ကော့ကော့လို့ ပေးနေလေသည်။ အဲလို တယောက်ကို တယောက် ကော့ရင်း ညောင့်ရင်းဖြင့် မေဇင် ကိုငြိမ်းဘက်သို့ လဲ့ကာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့်တွင် ထိုးထွက်နေသော ကိုငြိမ်းလီးကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ပွတ်သပ်ပေးရင်းက ကိုငြိမ်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ သွေးကြောအမြင်များဖြင့် အဖုဖု အထစ်ထစ် ညီညာပြန့်ပြူချင်း မရှိသော ကိုငြိမ်းလီးကြီးသည် မေဇင့် မျက်နှာရှေ့တွင် တရမ်းရမ်းဖြင့် မာန်ဖီနေတော့သည်။ မေဇင့် ပါစပ်အနည်းငယ် ဟသွားပြီး ကိုငြိမ်းမျက်နှာလေးကို အံ့သြသော အမူအရာဖြင့်မော့ကြည့်ကာ “ကိုရယ်… ကို့ပစ္စည်းကြီးက ကြီးလိုက်တာ… ကိုအောင်မင်းပစ္စည်းနဲ့များ ရေနဲ့ဆီလိုကို ကွာတာပဲ” ကိုငြိမ်း မေဇင့်ကို အပေါ်မှ ပြန်ပြုံးပြသည်။ ကိုငြိမ်းကို ပါးစပ် အဟောင်းသားလေးနဲ့ ကြည့်ပြီးပြောနေသော မေဇင့် ပါစပ်ဟဟလေးသည်။ ကိုငြိမ်းရဲ့ လီးထိပ်ကို အနမ်းလေးတချက် ပေးလိုက်စဉ် “အို…မေရယ်… အဲလိုလုပ်ဖို့ မလိုပါဘူးကွာ… ထပါနော်..” မေဇင်က ကိုငြိမ်းကို ပြန်မော့ကြည့်၍ “ကို… မေဇင့်ကိုချစ်ရင်… အဲ့လိုစကား မပြောနဲ့ကွာ…”ဟု ကိုငြိမ်းကို ပြန်ပြောရင် လီးကြီးအား ပါစပ်ပေါက် ကျဉ်းကျဉ်းကလေးထဲသို့ အတင်းထိုးထည့်ကာ ကိုငြိမ်းလီးကြီးကို ပလွေပါတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင့် စုပ်ချက်တွေအောက်မှာ မျက်ဖြူလေးဆိုက်ရင်း “အား….အား…မေ… အားး….ရှီးး…အား.. ရှီး..ကောင်းလိုက်တာ မေရယ်…အား” ကိုငြိမ်းတစ်ယာက် ကောင်းကင်ဘုံ ရောက်နေသလား မှတ်နေရတယ်။

မေဇင်ကလဲ အောက်ကနေ “ပြွတ် ပလွတ် ပလပ်.. ပွတ် ပြွတ် ပြွတ်စ်…” အသံတွေ ထွက်အောင်ကို စုပ်ပေးနေပါတော့တယ်။ မေဇင်တယောက် မှုတ်ရင်း စုပ်ရင်းကနေ အပေါ်ကို မော့ကြည့်တော့ ကိုငြိမ်းတစ်ယောက် အရမ်းကို ဖီလင်တွေ ယူရင်း မေဇင်ကို ကြည့်နေတယ်။ မေဇင်လဲ ကိုငြိမ်းကို ကြင်နာစွာ ပြန်ပြုံးပြရင်း ‌‌ဂွေးအုတွေကိုပါ စုပ်ငုံပေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုငြိမ်းအတွေးထဲမှာတော့ မေဇင်တစ်ယောက် ဒီလောက်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးတတ်တာ ဘယ်လိုများ သင်ယူထားသလဲပေါ့၊ ကိုအောင်မင်းနဲ့တော့ မဖြစ်နိုင်။ တကယ်တော့ မေဇင် ယခုလို အပြုအစု ကျွမ်းကျင်နေခြင်းမှာ အိမ်မှာ ကိုအောင်မင်း ပန်းဆိုးတန်းက ဝယ်ဝယ်ပြီး ကြည့်ကြည့်နေကျ အပြာဇာတ်လမ်းများရဲ့ ကျေးဇူးတွေလို့ ပြောရမည်။ ”အ.. မေ… အား… မေ ကို အရမ်းပြီးချင်နေပြီး…အ အ.. ထွက် ထွက်တော့မယ်… အားးးးးးးးး” အနှစ်နှစ် အလလ စုထားသော ကိုငြိမ်းရဲ့ သုတ်တွေ မေဇင့် ပါစပ်ထဲကို ရေပိုက်ခေါင်း ဖွင့်ချလိုက်သလို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့တယ်။ သုတ်ရည်တွေနှင့် ပြည့်နေတဲ့ မေဇင့်ပါစပ်ကြီး ဖောင်းကားလို့ နေတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင့်ခေါင်းလေးကို ပွတ်လို့ “အွတ်.. အင်းးး”ပါစပ်ထဲက သုတ်ရည်အားလုံး မေဇင်တယောက် မျိုချလိုက်ပါပြီ။ ကိုငြိမ်း မေဇင့်ကို အံ့သြ နေတော့ပါတယ်။ “မေ..ဘာလို့ မျိုချလိုက်တာလဲ မရွံမရှာနဲ့ကွာ” မေဇင် ကိုငြိမ်းကို ဘာမှ ပြန်ပြောမနေတော့ပဲ သူ့လုပ်ရပ်ကို အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်လို့ ပြုံးနေလေရဲ့။ ကိုငြိမ်း မေဇင့်ခေါင်းကို အသာအယာလေး ပွတ်ရင်း “ဒီမနက်ကတော့ ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးတဲ့ မနက်ခင်းတွေထဲမှာ ကျက်သရေအရှိဆုံးနဲ့ အရသာအရှိဆုံး မနက်လေးပဲ မေ”ဟု နှုတ်မှ ရေရွတ်ရင်း မေဇင့်အပြုအစုပေါ် ကိုငြိမ်းတယောက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်လို့နေပါတော့တယ်။ ဒူထောက်ထားသော မေဇင်တစ်ယောက် ပြန်ထရပ်ပြီး ကိုငြိမ်းကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်ကာ “ဒါပေမဲ့ မေ့အတက်တော့ မဟုတ်သေးဘူး”လို့ပြောရင်း ကိုငြိမ်းရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တလုံးချင်း စဖြုတ်လိုက်ပါတယ်။ ကြယ်သီများ ဖြုတ်ပြီးသောအခါ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်၍ စားပွဲပေါ်သို့ ပြစ်တင်လိုက်ပြီး ဒူဆစ်အထိ ကျွတ်ကျနေသော စတိုင်ပင်ကို ချေထောက်ဖြင့် ထိုးချွတ်ကာ ဘေးတနေရာသို့ ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ ကိုငြိမ်လဲ မေဇင့်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း “ဒီကောင်မလေး တော်တော်ဆိုး”လို့ ပြောပြီး မေဇင့်ပါးလေးကို တချက် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

အပေါ်ပိုင်း အဝတ်ဗလာ ဖြစ်နေသော ကိုငြိမ်း၏ ရင်အုပ်များ၊ ဗိုက်သားရှိ အရစ်လိုက် အရစ်လိုက်ဖြင့် မာတောင် ကျစ်လစ်ပြီး ယောကျာ်းပီသသော ဘဲလ်လီသားများကို ကြည့်ကာ မေဇင်တယောက် သဘောခွေ့နေတော့သည်။ ထိုဘဲလ်လီသားများ ရင်အုပ်ကားကားများ အရင်ကမရှိ ကိုငြိမ်း၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရင်ကဆို ခွေးပြစ်တဲ့ ဒုတ်သာသာရယ်။ နောက်ပိုင် အရက်ဖြတ်ပြီးတော့ ဂျင်မ်မှာ အသဲအသန် တစ်နှစ်လောက် ကစားထားသဖြင့် အချိုးအစား အလွန်ကျနနေသည့် ဘော်ဒီ အလှကြီးကို မေဇင် သဘောကျလို့ နေပါတော့သည်။ မေဇင်လဲ သူမအင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ ပြစ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ကိုငြိမ်းလည်း မေဇင့်အနောက်သို့ သွားပြီး မေဇင့်၏ပုခုံးများပေါ်သို့ လက်ကို တင်ချိတ်ထားလိုက်တယ်။ မေဇင်လဲ သူ့လက်များဖြင့် ကိုငြိမ်း၏ ခေါင်းကို လက်ပြန်လှန်းကိုင်ကာ အလွန်ဆွဲဆောင်အား ကောင်းသော ပိုစက်ရှင် တခုကို အတူတူ ပိုစ့်ပေးလျှက်သား ဖြစ်နေကျတာပေါ့။ ကိုငြိမ်းလက်များ မေဇင့်ပုခုံးပေါ်မှ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကိုဆင်းသွားပြီး နို့အုံနားအရောက်တွင်တော့ လက်ချောင် လက်ထိပ်လေးများဖြင့် မေဇင့်နို့အုံ ဘေးခြမ်းများအား ဖွဖွကုတ်လို့ ပွတ်ဆွဲပေနေသည်။ ဆက်ပြီး လက်များကို ဖြည်းဖြည်း လျှော့ဆင်းကာ မေဇင့် ခါးရှိ ညဝတ်ဘောင်းဘီ မျှော့ကြိုးများအတွင်း လက်နှိုက်ကာ မေဇင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ ကိုငြိမ်းလက်များ မေဇင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို အပေါ်မှ ညင်သာစွာ ဆွဲချနေရင်း သူ၏နှုတ်ခမ်းများဖြင့် မေဇင့် လည်တိုင်လေးမှ စလို့ ကျောပြင်မှ တင်ပါးဆုံအထိ တိုင်အောင် ဖွဖွလေး နမ်းကာဆင်းသွားပြီး ဘောင်းဘီလေးကိုလဲ အောက်သို့ အဆုံးဆွဲချကာ ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး သူနမ်းခဲ့တဲ့ လမ်းကြောင်းအတိုင် နမ်းရင်း ပြန်တက်သွာပြန်တယ်။ ကိုငြိမ်း၏ ပူနွေးသော လျှာရဲ့ အရသာကို မေဇင်ခံစားရင်း အိမ်နံရံအား လက်ဖြင့်ထောက်ကာ ကိုငြိမ်း၏ နှုတ်ခမ်းများ ကျောပြင်အတွင်းသို့ ဆူးဝင်သွားမတတ် ခက်ကြမ်းကြမ်း နမ်းစေလိုသည်ကို အချက်ပြသော အနေဖြင့် ကိုငြိမ်း၏နှုတ်ခမ်းများကို သူမကျောပြင်နှင့် ပြန်၍ တွန်းတွန်းပေးလို့နေသည်။

တဆက်တည်း မေဇင့်လက်များက သူမနို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားသော ကိုငြိမ်းလက်ပေါ်သို့ ထပ်၍ အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမနို့ကိုသူမ အားရစွာ ညှစ်ချေနေလေရဲ့။ မေဇင့်ကျောပြင်ကို ကိုငြိမ်း ပုဇွန်တုတ်ကွေးပုံ အနေအထားမျိုးဖြင့် နောက်မှ သိုင်းဖက်ထားပြီး သူ့လိင်တံကြီးကိုလဲ မေဇင့်ဖင်နှလုံးကြားသို့ ထိုးထည့်ကာ ညောင့်ညောင့်လို့ ပေနေပါတော့တယ်။ ကိုငြိမ်း တစ်ယောက် မေဇင့် စအိုနဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် ပွတ်ဆွဲ ဆွဲရင်းက ကိုငြိမ်းလိင်တံကြီးမှာ ပိုပိုပြီး တောင့်တင်းလာသည်ကို မေဇင် သတိထားမိနေသည်။ သူမလဲ အလိုက်သင့် ဖင်လုံးလုံးလေးကို ကိုငြိမ်း ညောင့်နေသော စီးချက်အတိုင် ကော့ကော့ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများလည်း မှေးစင်းလို့နေပါတော့သည်။ မေဇင့် စောက်ပတ်အဝမှ ထွက်ယိုကျလာသော ချောဆီများဖြင့် ကိုငြိမ်းလီးကြီးမှာ စိုရွှဲလို့နေပါတော့သည်။ ဒါနဲ့ လီးထိပ် ဒစ်ခေါင်းကို အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး အဝနားအ‌ရောက် ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။ “ဗြစ်.. ဗြွတ်… ဘလစ်..“ “ကို…အ.. ဖြည်းဖြည်းထည့် နာတယ်… ကို့ဟာကြီးက အရမ်းကြီးတယ်… ကိုအောင်မင်းဟာထက် သုံးဆလောက်ကြီးတယ်… အားး… အမလေးးလေးး… ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်… မလုပ်တာလည်းကြာပြီဆိုတော့… အအ… ဖြည်ဖြည်းသွင်းနော် ကို“ဟု ဆိုကာ ကိုငြိမ်းအား သမင်လည်ပြန်ကြည့်ရင်းက ပြောလိုက်ပါသည်။ ကိုငြိမ်းလည်း အသာအယာ သွင်းနေရာမှ ဖက်ကိုင်ထားသော သူ့လက်လေးများကို မေဇင့်နို့လုံးလေးများမှ လွှတ်ကာ နောက်အနည်းငယ်ဆုတ်ပြီး မေဇင့်နောက်ပိုင်အလှကို အကဲခတ်နေလေသည်။ “အင်… ဖင်လုံးလေးတွေကလဲ လခြမ်းလေးတွေ ကျနေတာ လှလိုက်တာ မေရယ်”လို့ ကိုငြိမ်း စိတ်ထဲ ပြောနေမိသည်။ ကော့ထားတဲ့ မေဇင့် ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖြူဖြူလေးများကြးတွင် နီရဲရဲ အတွင်းသားလေးများ ပြူထွက်နေသည်။ ကိုငြိမ်းစိတ်တွေ လုံးဝထိန်းလို့မရတော့တဲ့အဆုံး လီးကြီးအားလက်ဖြင့် ကိုင်ကာ မေဇင့် အဖုတ်ဝသို့ တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထပ်သွင်းပြန်ရာ မေဇင်လဲ အလိုက်သင့်ပင် သူမဖင်ကို နောက်သို့ အနည်းငယ် ပြန်တွန်းပေးလိုက်၏။

ယောကျာ်းရှိသော်လည် လိင်တံသေးတဲ့ ယောက်ျားကြောင့်လား လိင်ဆက်ဆံမှု သိပ်မရှိလို့လားမသိ မေဇင့် အဖုတ်ဝသည် ကိုငြိမ်း၏ ဒစ်ထိပ်လေးပင် ရှိသေးသည် အနည်းငယ် ကျပ်နေသဖြင့် ရှေ့ဆက်သွင်းရန် နဲနဲခက်လို့နေသည်။ ကိုငြိမ်း ဒစ်ကို ပြန်ထုတ်ပြီး နောက်ထပ်တခါ ပြန်သွင်းကြည့်တယ်။ သွင်းလိုက်တိုင်း မေဇင့် ပါးစပ်မှ တအင်း အင်းနဲ့ နာကျင်လို့ အသံများ ထွက်ထွက်လာသည်။ နောက်ဆုံး ကိုငြိမ်းတယောက် မေဇင့် နာကျင်မှုကို မထောက်တော့ပဲ တဆုံးဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ “ အားးးးးးးးးးးးး……ကို” ဟူသော မေဇင်၏ အော်သံသည် အိမ်ရှေ့ လူသွားလမ်းကပင် ကြားနိုင်လောက်အောင် ပေါ်ထွက်လာတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ ကိုငြိမ်းရဲ့ လိင်တံကြီးကတော့ဖြင့် မေဇင့်အဖုတ်နုင့် တိုင်းလုပ်ထားသလား အောင့်မေ့ရအောင် အဖုတ်နဲ့ ဒုတ်နဲ့က အလွန့်ကို လိုက်ဖက်ညီနေသည်။ ပြောရရင် ကွန်ဒုံးထဲ ဘယ်လိင်တံ စွပ်စွပ် ချောင်မနေပဲ ကျပ်ကျပ်လေး ကွက်တိဖြစ်နေသလိုပေါ့။ မေဇင်တယောက် ဖင်ကိုကော့ကော့ပေးရင်း ကိုငြိမ်းလိင်တံကြီး အဖုတ်ထဲဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ အရသာကို မျက်လုံးလေး မိတ် ပါစပ်လေး ဟလို့ ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် မိန့်မိန့်ကြီး ခံစားနေပါတော့သည်။ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေ့ဖူးတဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေက မေဇင့်အဖို့ ကောင်းကင်ဘုံပဲ ရောက်နေသလား ကမ္ဘာပဲ ပျက်နေလားမသိလောက်အောင် ကောင်လွန်းနေတော့သည်။ ဧည့်ခန်းတခုလုံးတော့ မေဇင့်ညည်းညူသံ “အင်း….အင်း…..ရှီးးးးး…. အင်း….ကို… ချစ်တယ်….အင်း…အား…ကိုရယ်..ကောင်းတယ်….အင်း….” အသံများနှင့် ”ဗြစ် ဗြွတ် ဗလွတ် …ဗလွတ်..ပြွတ်ပြွတ်… ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်”ဖြင့် အရည်များရွှမ်းနေသော မေဇင့် အဖုတ်အပေါက်ဝလေးကို ကိုငြိမ်း လီးကြီ ဝင်ထွက်တိုင်း ထွက်ပေါ်လာတဲ့ လိုးသံ ညည်းသံများဟာ တစ်အိမ်လုံး ညံစီလို့ နေပေတော့သည်။

ကိုငြိမ်း ပထမ မေဇင့်ကို ပုံမှန် အထုတ်အသွင်းလုပ်ရာမှ တဖြည်းဖြည်း အစွမ်းကုန်ကို အားရပါးရ ဆောင့်လိုးတော့သည်။ “ဖတ်ဖတ်ဖတ် ဖွတ် ဗြွတ် ဘလွတ် ဘလစ် ဖတ် ဖန်းဖတ် ဖွတ်” မေဇင်လဲ အသားကုန် အော်ညည်းလိုက်၊ တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်ဖြင့် နှစ်ယောက်သား ပြည့်စုံးခြင်းရှိရာ ကာမပန်းတိုင်သို့ တက်ညီလက်ညီ ချီတက်လိုက်ပါတော့သည်။ ဒီအချိန် ကိုအောင်မင်းများ ပြန်လာလို့ကတော့ မတွေးရဲစရာ “အားး… အ…..အ.. အိုး…. အားးးး….ရှီးးးးး… ကျင်ဆိမ့်လာပြီ… အား.. ပြီး ပြီး… ပြီးပြီ… အိုးးးးရှီးးးး”ဟူသော သံဆွဲလေး အော်ညည်းကာ ခေါင်းလေးနောက်လှန်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်တက်ကာ မေဇင် တစ်ယောက် ကာမ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ အလွန်ပြီးချင်နေပြီမို့ “ဗြွတ်..ဗွတ်…ဘွတ်.ဗလွတ်… ဖတ်ဖန်းဖန်း ဖတ်ဖတ်ဗြွတ် ဘလွတ်“နဲ့ မေဇင့်အား ခါးမှကိုင်ကာ စောင့်ချက်ပြင်းပြင်းဖြင့် အားကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ”မေ…မေ..မေ…..အားးးး.. ထွက် ထွက်ပြီ….. အ…အ…..အားးးဟားးးး”ဆိုသော အံကြိတ်သံကြီးဖြင့် မေးကြေားကြီများ ထောင်ထကာ မေဇင့်အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်ပါသည်။ မေဇင်တယောက် မှီထားသော နံရံမှလွတ်ကာ ကိုငြိမ်း၏ မထုတ်ရသေးသော လီးတန်းလန်းဖြင့် ဆိုဖာပေါ်သို့ မှောက်ရက်လေး ပြစ်လဲလိုက်တော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ လီးတန်းလန်းဖြင့် မေဇင့် အပေါ်မှ မှောက်နေလိုက်တော့သည်။ နှစ်ယောက်သား တချိန်က အလွန်ရောက်လိုခဲ့သော ကာမပန်းတိုင်ကို အတူတူ ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ ရောက်ရှိလို့ သွားပါတယ်။ ကိုငြိမ်းကတော့ မှောက်လျက်အနေအထားနဲ့ မေဇင့် ကျောပြင်တွေ လည်တိုင်လေးတွေ ဂုတ်သားလေးတွေကို ဖွဖွလေး နမ်းလို့နေပါတယ်။ မေဇင်ကလဲ လက်နောက်ပြန်ပြီး ကိုငြိမ်းဆံပင်တွေကြားထဲ လက်ချောင်းလေးတွေ ထိုးထည့်ကာ ဆံပင်တွေကို တယုတယ ပွတ်ပေးလို့ နေကာ ယုယလို့နေပါတော့သည်။….ပြီး