ဆေးအစွမ်းနဲ့ ပြီးကြမယ်

ကျနော့်နာမည် အောင်ထက်ပါ၊ ဘဝမှာဆင်ခြင်စရာ တွေမလုပ်သင့်တာ တွေလုပ်မိတဲ့အတွက် နောင်တတွေ တလှေကြီး ရပေမယ့် အခုတော့ပြင်မရတဲ့ ကိစ္စတွေနှင့် နပမ်းလုံးနေရဆဲပါ။ ကျနော်အရင်က ဦးစီးဌာနတစ်ခုရဲ့ ဦးစီးအရာရှိဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ အားလုံး ကျနော့်အကြောင်းလေး သိရအောင် ဖတ်ကြည့်ကြအုံး။ ကျနော် ဘွဲ့ရတော့ ဦးစီးဌာနမှာ အလုပ်ဝင်တယ်။ ဒုဦးစီးမှူးရာထူးရတော့ ကျနော် အိမ်ထောင်ပြုချင်နေပြီ။ ကျနော်ယူမည့်မိန်းမက သိပ်အချောကြီးတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ သူတို့မှာ ညီအကို မောင်နှမခြောက်ယောက်ရှိတယ်။ သူကလွှဲလို့ အားလုံးကျောင်းတက်နေကြ တာပေါ့။ သူ့အောက်ကညီမက ဆယ်တန်းအောင်တော့ အသက်က ၁၈လောက်ရှိပေမယ့်၊ ကျန်တဲ့ မောင်တွေညီမတွေက ငယ်သေးတယ်။ မောင်ဆို ရှစ်တန်းလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ကျန်တဲ့ကလေးတွေက နှစ်နှစ်ကြီး နှစ်နှစ်ငယ်တွေ။ ကျနော်တို့ဌာနက အစကတော့ ဘာမှမဟုတ်ပေမယ့် ညွှန်ချုပ် အသစ်ရောက်လာတော့ သူက အရင်လူလို မဟုတ်ပဲ တကယ်လည်း အလုပ်လုပ်တယ်။ ကျနော့်ကို တာဝန်တစ်ခု ပေးတယ်။ အဓိကအလုပ်က ကျူးတွေဖယ်ပြီး မြေသိမ်းတာပေါ့။ မတရားတော့မဟုတ်ဘူး ပေနှစ်ဆယ်တကွက်ကို ဆယ်သိန်းပေးပြီးတော့ပေါ့။ အဲဒီတုန်းက ဒိုင်နာတစ်စီးမှ ခြောက်သိန်း၊ လူတွေက ဖယ်ပေးတဲ့လူတွေ များတယ်၊ အချို့ကတော့ မဖယ်ပေးဘူး။ ဒီတော့ ကျနော်ကလည်း အကွက်တွေ ပိုရအောင်လုပ်တာပေါ့။ ဒါမှ ကျနော်လည်း တစ်ကွက်ဆယ်သိန်း ထွက်လာမှာလေ။ ရတဲ့ငွေလေးနှင့် တိုက်ခန်းဝယ်လိုက်ပြီး မိန်းမယူလိုက်တယ်။ တိုက်ခန်းက ဟောခန်း အိမ်သာရေချိုးခန်က တစ်ခန်းပဲပါတယ်။ နှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့လည်း ဘာမှ မကာရံတော့ဘူးပေါ့။ ချစ်သူဘဝမှာ အချစ်ကုန်ချစ်ခဲ့ကြပြီး လင်မယားဘဝမှာ အရှက်ကုန်ချစ်ဖို့ပဲ လိုတော့တာ။ အော်…မေ့လို့ ကျနော့်မိန်းမနာမည်က မေသင်း၊ ခယ်မနာမည်က မေနှင်း၊ အားလုံးက သင်းသင်းနှင့်နှင်းနှင်းလို့ပဲ ခေါ်ကြပါတယ်။ အရှက်ကုန်ဆိုသလောက် ကျနော်တို့ လင်မယားကဲခဲ့တာ ပြောပြမယ်။ မင်္ဂလာဆောင်တော့ သူမရွာမှာ သွားဆောင်တယ်။ မင်္ဂလာဦးညမှာ သင်းသင်းကို ကျနော်လိုးတာ၊ ခလေးတွေ အိပ်ပေမယ့် ခယ်မက မအိပ်သေးဘူး၊ သူ့အသံမကြားရတော့ အိပ်ပြီဆိုပြီးတွယ်တာ။

နယ်မှာဆိုတော့ လင်မယားခန်းအတွက် သင်းသင်းနှင့် နှင်းနှင်းတို့အိပ်တဲ့ အခန်းကို ယူလိုက်ရတယ်။ ဝါးထရံကာလေးတွေနှင့်ပေါ့ မိဘတွေနှင့် ခလေးတွေက အောက်ထပ်မှာအိပ်ကြပြီး ကျနော်တို့က အပေါ်ထပ်ခိုးလေးပေါ်မှာ။ နှင်းနှင်းကတော့ ကျနော်တို့အခန်းဘေးက အပြင်မှာ ခြင်ထောင်ထောင်ပြီး အိပ်နေတယ်။ သူကတော့ အိပ်ရာပြောင်းလို့ မအိပ်နိုင်သေးဘူး။ ကလေးတွေ အသံတိတ်သွားမှ ကျနော်လည်း သင်းသင်းကိုနမ်းပြီး အဝတ်အစားတွေ ချွတ်လိုက်တယ်။ မီးမှောင်နေပေမယ့် ပူမှာစိုးလို့ ခေါင်းရင်းက ပြူတင်းတံခါးဖွင့်ထားတော့ လရောင်လေးက အခန်းထဲဝင်နေတယ်။ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်လိုက်တော့ ကျနော့်မိန်းမကိုယ်လုံးလေးကို လရောင်မှာ မြင်နေရတယ်။ လရောင်လေးနှင့် အရမ်းကို ကြည့်လို့ကောင်းနေတယ်။ နို့လေးက လုံးပြီးမာနေတာပဲ။ အပေါ်က တက်ခွပြီး နို့စို့ပစ်လိုက်တယ်။ ”အ…ယားတယ် ကိုထက်”တဲ့ အေးလေ သူမှနို့စို့မခံဘူးတာ။ သမီးရည်းစားဘဝက ကျနော်လည်း လူမလစ်လို့ နို့မစို့ခဲ့ရဘူးလေ။ နို့လေးကို အင်္ကျီအောက်ကပဲ လက်နှိုက်ပြီးပဲ ကိုင်ခဲ့ရတာကိုး။ ကျနော်လည်း အားပါးရစို့တော့ သင်းသင်းက အသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်။ ဒီတော့ ကျနော်လည်း အောက်ဆင်းပြီး အဖုတ်ကို ယက်ပစ်လိုက်တယ်။ “မရွံဘူးလား…ကိုထက်”လို့ အသံတိုးလေးနှင့်ပြောတော့ “မရွံပါဘူး… ကိုယ့်မိန်းမဟာပဲ… သင်းသင်းလည်း ရွံလို့မရဘူးနော်” “အင်းပါ…. ကိုထက်တောင် လုပ်ပေးတာ မရွံပါဘူး” ကျနော်လည်း အကွဲကြောင်းတလျှောက် ယက်ပေးလိုက်တော့ သင်းသင်း ညည်းသံလေးတွေ တိုးတိုးလေး ထွက်နေတယ်။ အိမ်မှာ အဖေအမေတွေ နိုးသွားမှာစိုးလို့သာ သိပ်အသံမထွက်တာလေ။ ကျနော်က မိန်းမရပြီမို့ ကာမစည်းစိမ် အပြည့်အဝ ခံချင်တယ်လေ။ ကိုယ်ယက်ပေးမှ သူမကို နောက်ဆို စိတ်တိုင်းကျ ခိုင်းလို့ရမှာမို့ အပျိုစင်အဖုတ်လေးကို အားရပါးရ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ အဖုတ်ကိုဖြဲပြီး လျှာကိုမွှေပစ်လိုက်တော့ “အင်း ဟင်း အင်းဟင်း…အိုးး”နှင့် ညည်းသံလေး အနည်းငယ် ကျယ်လာတယ်။ အဖုတ်ကို လျှာနှင့်ယက်တဲ့ အသံကလည်း “ပလပ်..ပလပ်”အသံတောင် ထွက်တယ်။ ထွက်မှာပေါ့ သင်းသင်းအဖုတ်က အရည်တွေ ထွက်နေတာကိုး။ ကျနော်က ကာမစိတ် နည်းနည်းထန်တဲ့ ထဲမှာပါတယ်။ လူပျိုဘဝမှာတောင် ဂွင်းထုရင် အနည်းဆုံး သုံးကြိမ်လောက် ထုနိုင်တယ်။ ကျနော်က သင်းသင်းအစေ့ကို လျှာဖျားနှင့် ထိုးဆွပေးတော့ သင်းသင်းတစ်ယောက် ”အီး ဟီး”ဆိုပြီး တုန်တုန်သွားတယ်။ အစေ့ကိုနှစ်မိနစ် လောက်စုပ်ပေးလိုက်တာ သင်းသင်းတစ်ယောက် တဇတ်ဇတ်တုန်ပြီး အဖုတ်ထဲက အဖြူနှစ်ကလေးတွေ ထွက်ပြီး သူမပြီးသွားတယ်။

ပြီးတော့ ဘာမှမလုပ်ရဘဲ အသက်ရှူသံတွေထွက်ပြီး မောနေတယ်ဗျို့။ ကျနော်လည်း သင်းသင်းပြီးသွားတော့ ရပ်လိုက်ပြီး သင်းသင်းဘေး ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ ”သင်းသင်း ကိုထက်လီးကို စုပ်ပေးဦ”ဆိုပြီး လီးအရေပြားကို လှန်လိုက်တယ်။ သင်းသင်းလည်း အိပ်ရာကထလာပြီး တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ပေးတယ်။ ဘယ်အရသာရှိပါ့မလဲ တောင်တော့တောင်နေတာပေါ့ လီးနှင့်လျှာနှင့် တွေ့တာ မတောင်ပဲနေပါ့လား၊ အင်း… ရန်ကုန်ရောက်မှ သင်ပေးရမယ်။ သုံးမိနစ်လောက်ပဲစုပ်ပြီး အာညောင်းတယ်ဆိုပြီး ရပ်လိုက်တယ်။ အဲဒါကြောင့် သင်းသင်းကို လိုးဖို့ကြံရတော့တာပေါ့။ ကုတင်မရှိတော့ မွေ့ယာမှာပဲ ပက်လက်လှန်ပြီး လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးဆွဲလိုက်တယ်။ အစေ့နှင့်အဖုတ်ကို လီးနှင့်ကလော်ပြီး သုံးမိနစ်လောက် အထဲကိုမထည့်ပဲ လုပ်လိုက်တယ်။ သင်းသင်းဆီက အသံလေးထွက်လာမှ အဖုတ်ထဲ လီးစသွင်းပေးလိုက်တယ်။ အပျိုဆိုတော့ တန်းပြီးသွင်းပစ်ရင် အရမ်းနာသွားမယ်။ ဒီတော့ အဖျားလောက်ပဲ သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်နှင့် သုံးမိနစ် လေးမိနစ်လောက် အချိန်ဆွဲ လိုးပေးပြီး သင်းသင်းအသံလေး ခပ်စိပ်စိပ်ထွက်လာမှာ ဆတ်ကနဲ ထိုးသွင်းပစ်လိုက်တယ်။ ”အာ့….ကိုကျော်”ဆိုပြီး သင်းသင်း အသံကျယ်ကျယ် ထွက်သွားတယ်။ အပြင်က နှင်းနှင်တောင် အိပ်ပျော်နေရင် လန့်နိုးသွားလောက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားတယ်။ ကျနော်လည်း သွင်းတာ ခဏရပ်လိုက်ပြီး နို့ပြန်စို့ရတာပေါ့။ သင်းသင်းဆီက အသံထွက်လာတော့ ထပ်ပြီး အဆုံးထိ ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တယ်။ “ဗြစ်… ဖောက်… အား” အပျိုမှေး ပေါက်သွားသဖြင့် သင်းသင်းတစ်ယောက် ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားပြီး တဟီးဟီး အသံထွက်လာပါတယ်။ ကျနော်က အားနှင့်မဆောင့်ရတော့ အားမရဘူးဗျ။ ဆယ်မိနစ်လောက် လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပဲ လိုးလိုက်ပြီးတာနဲ့ သင်းသင်းကို ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်ကနေဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။ ”အ…နာတယ်…ကိုထက်”ဆိုတော့ တဖြေးဖြေး ကြိတ်လိုးလေး လိုးရတာပေါ့။ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်လောက်လိုးပြီးတော့ လီးတစ်ခုလုံး ကျင်တကက်လာပြီး ကျနော်လည်း ပြီးချင်လာတယ်။ လီးကို အဆုံးထိထည့်ပြီး သင်းသင်းရဲ့ အပျိုစောက်ဖုတ်ထဲ သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။

လူလည်း နည်းနည်းတော့ ဟိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ။ “သင်းသင်းကောင်းရဲ့လား” ”အင်း” ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အဝတ်အစားထဝတ်ပြီး ဖက်ကာအိပ်လိုက်ကြတာပေါ့။ နောက်တစ်ရက် မိုးလင်းတော့ သင်သင်းတို့အဖေအမေကို ကန်တော့ပြီး ရန်ကုန်ကို လာလိုက်တယ်။ ရန်ကုန်မှာကျတော့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လိုးရတော့ အရမ်းကောင်းတာပေါ့။ သင်းသင်းလည်း လီးစုပ်တတ်လာသလို ဖင်တောင်ချလို့ရလာတယ်။ ချစ်စခင်စကြင်နာစပဲလေ အပီအပြင် ဆော်လို့ရလာတာပေါ့ဗျာ။ ကျနော်လည်း အလုပ်က ငွေရွှင်နေတော့ ပျော်ပျော်ရွှင် ဖြစ်နေတာ‌ပေါ့။ နောက်တစ်လကြာတော့ သင်းသင်းအဖေ ကားတိုက်ခံရပြီး ဒူးခေါင်းရိုး ကျိုးသွားတယ်။ ကျန်တဲ့နေရာတွေ ကျိုးရင် ကျောက်ပတ်တီးစည်းလိုက်ရင် ကောင်းသွားပေမယ့် ဒူးခေါင်းရိုး ကျိုးတာကျတော့ မကောင်းတော့ပဲ ချိုင်းထောက်ကြီးနှင့်နေရတာ ဘာအလုပ်မှ မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ခလေးတွေက လူလားမမြောက်သေးတော့ အားလုံး ကျနော့်တာဝန် ဖြစ်လာတယ်။ ငွေရတဲ့ကာလမို့လို့ သင်းသင်းတို့မိသားစုကို ထောက်ပံ့ထားနိုင်တယ်လေ။ သင်းသင်းက သူ့အဖေအမေမိသားစုကို ထောက်ပံ့ထားတဲ့ကျနော်ကို ရွှေပေါ်မြတင်ဆိုသလိုပဲ ကျ‌နော် ဘာလုပ်လုပ် ခွင့်ပြုတာပဲ။ ကျနော်လည်း လိုးရင်းဆော်ရင်း သင်းသင်း ကိုယ်ဝန်ရလာတယ်။ အစောပိုင်း ခြောက်လအထိ ကျနော် လုပ်ဖြစ်တယ်။ နောက်တော့ မလုပ်ရဲတာနှင့် လီးစုပ်ခိုင်းရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သိပ်အားမရတော့ဘူး။ သင်းသင်းက ဈေးဝယ်ဘာဝယ်တာ လမ်းလျှောက်တော့ ဝယ်နိုင်သေးတယ်။ ကျနော်က ရှစ်နာရီလောက် ရုံးသွားရလို့ သူနှင့်မလိုက်ဖြစ်ဘူး၊ သင်းသင်းပဲ မနက်စောစောထ တမင်းကြော် ပဲပြုတ်ဝယ် ကော်ဖီဖျော်ပြီး ဈေးသွားလေ့ရှိတာပေါ့။ ခြောက်လလောက်ကြာတော့ သင်းသင်းကို စောင့်ရှောက်ရအောင် နှင်းနှင်းကို ကျနော်တို့ဆီ လွှတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း နှင်းနှင်းရောက်လာတော့ သင်းသင်းပြောတာနဲ့ အခန်းတွေ ကန့်ရတာပေါ့။ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်တစ်လုံးလည်း ထပ်ဝယ်ရတာပေါ့။ နှင်းနှင်းက သူ့အမအိမ်လည်းဖြစ် တိုက်ခန်းလည်း ဖြစ်ဆိုတော့ လုံခြုံတာကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေတယ်။

သူ့အမ ဈေးသွားတဲ့အချိန် သူက ထမင်းကြော်ကော်ဖီဖျော်ပြီး ကျနော်ကိုလည်းကျွေး သူလည်းစားပေါ့။ သူက ညအိပ်ရင် ဘရာရော ပင်တီပါချွတ်ပြီး အဝတ်ပါးလေးနဲ့ အိပ်လေ့ရှိတယ်။ သူ့အခန်းဘက်က ပြူတင်းပေါက်မရှိတာ့ ပူတယ်လေ။ မနက်ကျမှ ဘရာဝတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာပြီး မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီ ထမင်းကြော်တာ။ ကြာလာတော့ ကျနော်နှင့် ပိုပြီးရင်းနှီးလာသလို ကျနော်လည်း သွားရည်တမျှားများ ကျနေမိတယ်။ ကျနော် ဖတ်ဖူးတဲ့ စာထဲမှာတော့ မြန်မာနိုင်ငံမှာ တစ်လင်တစ်မယားစနစ်ကို ပြဌာန်းတာ သာလွန်မင်းတရားကြီးဗျ။ ဒီဘဲကြီးက သူဆင်းရဲသားတွေ မိန်းမများများမယူရတဲ့။ သူဆင်းရဲသားတွေ မိန်းမများများယူလို့ရှိရင် ကလေးတွေ အများကြီးမွေးပြီး မကျွေးမမွေးနိုင်ရင် ခိုးဆိုးလုယက်မှုတွေဖြစ်ပြီး တိုင်းပြည်ပျက်မယ်တဲ့။ စုဖုရားလတ် လက်ထက်ရောက်တော့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ဟာ မိန်းမတစ်ယောက်ပဲ ယူရမယ်လို့ အမိန့်ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထုတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ အင်္ဂလိပ်တွေ ပြဌာန်းထားခဲ့တဲ့ ဥပဒေကကျတော့ တစ်မျိုး။ လူဦးရေ အချိုးမညီမျှမှုကြောင့်လားမသိဘူး၊ ပြင်းထန်တာမရှိဘူး၊ မယားကြီးမယားငယ်ဆိုတာမရှိဘူးလေ၊ ဒီတော့ ဥပဒေကြောင်းအရဆိုရင် မယားပြိုင်ပဲရှိတယ်။ အပြင်လောကမှာ မယားကြီးမယားငယ် ခေါ်နေကြတာ ကျနော် တစ်ခုစဉ်းစားမိတာက ငယ်ငယ်တုန်းက ယူတဲ့မိန်းမကို မယားငယ်လို့ခေါပြီး ကြီးမှယူတဲ့မိန်းမကို မယားကြီးလို့ခေါ်ရင် မကောင်းဘူးလားလို့။ ကျနော်လည်း အချစ်က တစ်ယောက်တည်းနှင့် မလုံလောက်တော့ဘူး အချစ်များများ လိုချင်လာတယ်။ ဒီတော့ ခယ်မ ချောချောလှလှကို လိုချင်လာတယ်။ ဆိုရိုးစကားတောင် ရှိသေး၊ ခဲအိုဆိုတာ ခယ်မပေါင်တစ်ခြမ်းကို ပိုင်တယ်ဆိုတာ။ ကျနော်က တစ်ကိုယ်လုံးရအောင် ကြံမယ်။ ကျနော်လည်း နေမြင့်လေ အရူးထလေဆိုသလို သင်းသင်းကိုယ်ဝန်ရင့်လေ တဏှာပိုရူးလေပေါ့ဗျာ။ ဘာလို့လည်းဆိုရင် တရက်တရက် လီးစုပ်ခံရတာနှင့် အာသာမပြေဘူး ဖြစ်လာတယ်။ တခါတလေ တံခါးလေး စေ့ရုံစေ့ထားပြီး အားမရတဲ့ညဆိုရင် မိန်းမကိုကုန်းခိုင်းပြီး ဖင်ကို ဖြေးဖြေးလေး လိုးသေးတယ်။ ကိုယ်ဝန်ရှစ်လလောက်အထိ သင်းသင်းကို စည်းရုံးပြီးလိုးတယ်။ သင်းသင်းကလည်း ကိုယ်ဝန်ရှိပေမယ့် ကျနော့်တောင်းဆိုချက်ကို လိုက်လျောရှာတယ်။ သူကလည်း ကျနော်အမြန်ပြီးအောင် အသံလေးတွေထွက်ပြီး အော်ရတာပေါ့လေ။

ကျနော်လည်း တမင်တကာ နှင်းနှင်းကြားအောင် အီးအားအီးအားပေါ့။ နှင်းနှင်းကသိတယ် မသိချင်ယောင် ဆောင်နေတာ။ တခါတလေ မိန်းမမရှိတုန်းလေး တဏှာစကားတွေ ပြောပြောနေတော့ နှင်းနှင်းကတံခါးပိတ်အိပ်တာဗျ၊ ဂျက်ထိုးထားတော့ ဝင်မရဘူးပေါ့။ တနေ့မှာ မနက်အစောကြီး နှင်းနှင်းဝမ်းသွားတယ်။ သုံးလေးကြိမ်သွားတော့ ဆေးသောက်ပြီး ဆက်အိပ်တယ်။ နှင်းနှင်း တံခါးပိတ်ဖို့ မေ့သွားတာပေါ့။ သူ့အမသင်းသင်း ဈေးသွားတယ်လေ။ ကျနော်လည်း အိပ်ယာကထပြီး ထမင်းကြော်ပေးမယ့်သူ မရှိတော့ နှင်းနှင်းအခန်းကို ကြည့်တဲ့အခါ တံခါးစေ့ထားရုံသာ တွေ့တော့ ကျနော် ဝင်သွားလိုက်တယ်။ ဒီအကွက်က ကျနော် ကျားချောင်း ချောင်းနေတာလေ။ နှင်းနှင်းကို လီးကြိုက်သွားအောင် လိုးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာကိုး။ ပင်ပန်းလို့လားမသိဘူး ပက်လက်ကလေး ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပျော်နေတယ်။ လုံချည်က မကျွတ်ပေမယ့် ဖြေလျော့နေတာပေါ့။ အင်္ကျီပါးပါးအောက်မှာ နို့တွေိကို တွေ့ရတော့ စို့ပစ်ချင်လိုက်တာ။ ကျနော့်ဆုံးဖြတ်ချက်က နို့စို့ဖို့ မဟုတ်ဘူးလေ၊ နောက်ဆို အဖုတ်ရရင် နို့ကကြိုက်သလောက် စို့လို့ရတယ် မဟုတ်လား။ ဒီတော့ အဖုတ်ကိုလုပ်ဖို့ ထမီလေးဖြေပြီး အပေါ်ကအောက်ကို လျှောချလိုက်တာပေါ့။ အိပ်ရေးပျက်လို့လားမသိဘူး မနိုးဘူးဗျ။ ကျနော် နှင်းနှင်းအဖုတ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အရမ်းကိုလှတယ်။ အမွှေးကလည်း နုနုလေး၊ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးက သိပ်လှတယ်။ ကျနော် လျှာနဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ယက်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါလည်း မနိုးသေးဘူး၊ ဆယ်ချက်လောက် ယက်ပေးလိုက်တော့ အဖုတ်မှာ ကျနော့်သွားရေတွေနှင့် စိုရွှဲလာတယ်။ ကျနော် အားမရဖြစ်ကာ ခြေနှစ်ချောင်းထောင်လိုက်တော့ “အင်းအင်း”ဆိုပြီး တချက်လှုပ်သွားတယ် မနိုးသေးဘူး။ လျှာနဲ့ ကုန်းပြီး အကွဲကြောင်းထဲ မွှေလိုက်တော့ နှင်းနှင်း လန့်နိုးလာပြီး “ဟာ…. ကိုထက် ဘာလုပ်တာလဲ” “ဖယ်… မမ သိရင် အားလုံးပြသနာပဲ”ဆိုပြီး ရုန်းထွက်ဖို့ လုပ်တယ်။ ဝမ်းသွားထားတော့ သိပ်မရုန်းနိုင်ဘူး။ ကျနော်ကလည်း သိတယ်၊ ဒါကြောင့် သူ့ရင်ဘတ်ကိုခွပြီး မျက်နှာကို နှင်းနှင်းခြေဖက်ကို မျက်မှာမူ ထိုင်လိုက်တယ်။

ကျနော့်ကိုယ်လုံး ဖိထားတော့ နှင်းနှင်း မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။ လူကသာ မလှုပ်နိုင်ပေမယ့် ကျနော့ကျောကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ရိုက်ပြီး ”ကိုကျော် မလုပ်ပါနဲ့… သမီးကို လွှတ်ပါ….. မမ သိသွားလိမ့်မယ်” ကျနော်က မလွှတ်တဲ့အပြင် ဖင်ကိုဆွဲမကာ ဖင်အောက်ကို ခွခေါင်းအုံး သွင်းလိုက်တယ်။ ဖင်ကြီး အပေါ်ကို မြောက်တက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ ငိုနေတဲ့အသံ တိတ်သွားပြီး အရည်တွေလည်း ထွက်လာတယ်။ သူ မရုန်းနိုင်တော့ပါဘူး၊ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကို ဖြဲပြီး အစေ့ကို စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ငါးမိနစ်လောက် သေသေချာချာစုပ်ပေးလိုက်တော့ နှင်းနှင်းတစ်ယောက် “အီးး..ကိုထက်”ဆိုပြီး ဆတ်ကနဲ တွန့်ကာ ပြီးသွားတယ်။ ကျနော် နေရာပြောင်းပြီး ပေါင်ကြားဒူးထောက်လိုက်တော့ “မလုပ်ပါနဲ့ ကိုထက်ရယ်…. မမသိရင် မိုးမီးလောင်လိမ့်မယ်” “ငါရှင်းနိုင်တယ် နှင်း”ဆိုပြီး အဖုတ်ထဲ လီးသွင်းလိုက်တယ်။ သုံးပုံတစ်ပုံ‌လောက် ကျပ်သိပ်စွာ ဝင်သွာပြီးတော့ အမှေးပါးလေးကို သွားထောက်မိတယ်။ ကျနော်လည်း အင်္ကျီကို အပေါ်တွန်းတင်ပြီး နို့စို့ရင်း လီးကို ဝင်သလောက်လေးပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေတယ်။ နှင်းနှင်းမှာ မရုန်းကန်နိုင်တော့ပဲ မျက်စိလေးမှိတ်ကာ တအင်းအင်းညည်းရင်း ခံနေတယ်။ ကျနော်က နှင်းအသားကျအောင် ငါးမိနစ်လောက် လိုးပစ်လိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ ငြင်းဆန်ဆန် လီးနှင့်အဖုတ်တွေ့ရင် အဖုတ်က သူ့အလုပ်ကိုသူ သိတာပေါ့။ မကြာပါဘူး နှင်းနှင်းတယောက် တလူးလူးတလွန့်လွန့် ဖြစ်ကာ အောက်ကနေ ကော့ကော့ထိုးလာတယ်။ ဒီတော့ ကျနော် အချိန်မဖြုန်းတော့ပဲ လီးကို အဝနားထိ ဆွဲထုတ်ပြီး ဆတ်ကနဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ “ဗျစ် ဖောက် စွပ် ဒုတ်” အမှေးပါးလေးကို ထိုးခွဲလိုက်တော့ နှင်းနှင်း မျက်လုံးလေး ပွင့်လာပြီး ”အားးး… နာလိုက်တာ ကိုထက်ရယ်” “ခဏလေးပါ နှင်းရယ်… မကြာခင် ကောင်းသွားမှာပါ” “ပြောမရတော့လည်း လုပ်ပါ ကိုထက်…. မမလာလို့ မိသွားရင် ကျမ ပြသနာတက်ပါ့မယ်” “သင်းသင်းလာဖို့ အဝေးကြီးပါ”လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှင်းနှင်းကောင်းအောင် နို့စို့ပေးရင်း လိုးနေလိုက်တယ်။ ပထမတော့ ဖြေးဖြေး နောက်တော့ အားလည်းသုံးရတာပေါ့။ နှင်းနှင်းက ကျနော့်ခါးကို ခြေထောက်နှစ်ဖက်နှင့်တောင် ချိတ်လိုက်သေးတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း တအင်းအင်း တဟင်းဟင်း ညည်းလို့၊ ဒါတောင် ဝမ်းသွားထားလို့ အာလျော့နေတာ။ သူမသာ နေကောင်းရင် အရမ်းကောင်းနေမှာ သေချာတယ်။ အချိန် အေးအေးဆေးဆေးရလို့ သုတ်ထိန်းလိုးတာတောင် ကြပ်ထုပ်နေလို့ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်မှာ နှင်းနှင်းရော ကျနော်ရော ပြီးသွားတယ်။

ပြီးသွားတော့ ရပ်လိုက်တဲ့အခါမှာ ”ကိုထက် ကျမ ဗိုက်ကြီးသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “ဗိုက်ကြီးသွားရင် နင့်ကိုငါယူမယ်” “ဘယ်လိုဖြစ်မှာလဲ ကိုထက်”။ “ငါ့တာဝန်ထားစမ်းပါ၊ ညနေ ငါ ဆေးဝယ်လာခဲ့မယ်”ဆိုပြီး အခန်းအပြင် ထွက်လိုက်တယ်။ သတိရလို့ သနပ်ခါးတုံးကိုယူပြီး တံခါးဂျက်ထိုးတဲ့ဂွင်းကို ထုပစ်လိုက်တယ်။ နောက်နေ့ အေးအေးဆေးဆေး ဝင်လို့ရအောင်လေ။ ကျနော်လည်း ရေမိုးချိုးပြီး ရုံးကိုထွက်လာလိုက်တယ်။ နှင်းနှင်းကတော့ အိပ်ယာက မထနိုင်တော့ဘူး အိပ်ပြီး ကျန်ခဲ့တော့တယ်။ ညနေပြန်ရောက်တော့ သင်းသင်း မရိပ်မိအောင် နှင်းနှင်းကို ဆေးဝယ်ပေးလိုက်တယ်။ နောက်တနေ့ နံနက် သင်းသင်းဈေးသွားချိန် ရောက်တော့ နှင်းနှင်းက ထမင်းကြော်လေး ထကြော်တယ်‌။ ကျနော် နှင်းနှင်းနောက်ကနေ ဖက်ပြီး မွှေးမွှေးပေးလိုက်တယ်။ နှင်းနှင်းက “ကိုထက်ရယ်…. ကျမတို့ မသင့်တော်ပါဘူး” “ဘာလို့ မသင့်တော်ရမှာလည်း နှင်း” “ကိုထက်က သူစိမ်း မဟုတ်ဘူးလေ…. မမယောက်ျားဆိုတော့” “အော်… နှင်းကလဲ ခယ်မနှင့်ခဲအိုဆိုတာ ဒီလိုပဲ… ကိုထက်က နှင်းကို ချစ်နေတာလေ” “မမသိသွားရင် မခက်ဘူးလား”။ “သိသွားတော့လည်း နှစ်ယောက်ပေါင်းမှာပေါ့“ “ကိုထက်ကလည်း မမက ရပါ့မလား”။ “ရအောင်ကြံမှာပေါ့” “ကျမ ရှက်တယ် ကိုထက်…. အမယောက်ျားနဲ့ ဖြစ်တာ” “အော်…. ဖြစ်ပြီးမှတော့ ဘာလို့ရှက်နေရအုံးမှာလည်း”။ “ကျမ နယ်ပြန်တော့မယ် ကိုထက်” “မင်းအမ ဗိုက်ကြီးနှင့် ဘယ်လိုထားခဲ့မှာလည်း…. နေ့စေ့လစေ့ ဖြစ်နေပြီ… ငါအလုပ်သွားတုန်း ဗိုက်နာနေရင်…. ဒုက္ခမဟုတ်လား” “အင်း…ကျမ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းတောင် မသိ‌တော့ဘူး”ဆိုရင်း မီးဖိုပေါ်က ထမင်းကြော်အိုးကို ချလိုက်တယ်။ “ကဲ… လာပါ နှင်းရယ်”ဆိုပြီး နှင်းနှင်းအခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လိုက်တော့ နှင်းနှင်းလည်း မထူးဇာတ်ခင်းကာ ပါလာတယ်။ “ကိုထက်ကလည်း နေ့တိုင်းပဲ လုပ်ချင်နေတာပဲလား” “နှင်းကလည်း နင့်အမဗိုက်ကြီးကတည်းက ငါ့မှာ ငတ်နေတာလေ”။ “ကိုထက် မငတ်ပါဘူး…. ကျမသိပါတယ်” “ဟင်… နှင်းက ဘယ်လိုသိလဲ” “နေ့တိုင်းနီးပါးလောက် အသံကြားနေရတာ” “အဲဒါ နင့်အမ လီးစုပ်ပေးနေတာလေ…. ငါက သူလီးစုပ်ပေးရုံနှင့် အားမရဘူး“။

“ဒါဆို… ဟိုတနေ့က မမအော်သံ ကြားရတယ်” “ငါလည်း မနေနိုင်လို့… နင့်အမဖင်ကို လိုးလိုက်တာ”။ “ဟင်… ကိုထက် မမက ဖင်းလည်း အလုပ်ခံတာလား” “သူလည်း အစောတုန်းကတော့ မကြိုက်ဘူး…. နောက်တော့ ကြိုက်လာတာပေါ့”။ “အမလေး ကြောက်စရာ ကိုထက်ရယ်” “သူလည်း နင့်လိုပဲ အစပိုင်းတုန်းက ကြောက်တယ်…. နောက်ကျတော့ ကောင်းမှန်းသိတော့ ဖင်ကို အမြန်တန်းချခိုင်းတယ်”။ “ကိုထက်ကရော မရွံမရှာ ချတာပဲလား” “ရွံစရာလား ကိုယ့်မိန်းမပဲ…. သူကောင်အောင် ငါဆို ဖင်တောင်ယက်ပေးတာ”။ “မနေ့တုန်းက ကိုထက် ယက်တုန်းက ခံလို့ကောင်းတယ်…. ဒါပေမယ့် ဖင်ချခံရမှာတော့ ကြောက်တယ်” “ဒါဆို နှင်းက အဖုတ်ယက်ခံရတာကို ကြိုက်တယ်ပေါ့”။ “အင်း… တခါမှလည်း အဖုတ်အယက်မခံဘူးတော့ တမျိုးပဲ…. နောက်ပြီး ကိုထက် အဖုတ်ယက်ပေးလို့သာ ကျမလည်း အလုပ်ခံလိုက်တာ” “ကဲလာ ဒီနေ့ ရှယ်ယက်ပေးမယ်”။ ကျနော်လည်း နှင်းနှင်းအဖုတ်ကို အထူးတလည် ရှယ်ယက်ပစ်လိုက်တယ်။ မနေ့က ရုန်းနေလို့ သိပ်မလွတ်လပ်ပေမယ့် ဒီနေ့ကတော့ ရှယ်ယက်လိုက်တယ်။ ဆယ်မိနစ်လောက်ပဲ ယက်ရသေးတယ် နှင်းနှင်းက တအီးအီးတအားအားအော်ပြီး ပြီးသွားတယ်။ ”နှင်း ပြီးသွားပြီလား” “အင်း ကိုထက်” “ကောင်းလား” ”ကောင်းတယ်” “ဒီလိုဆို ကိုထက်လီးကို စုပ်ပေးပါလား” “အင်း… စုပ်ပေးပါ့မယ်”ဆိုပြီး စုပ်ပေးတယ်။ စုပ်ပေးရင်း အားမရဘူးထင်ပါရဲ့ ကျနော့်တင်ပါးကိုဆွဲပြီး သူ့ဘက်ကို အတင်းကပ်တော့ ကျနော်လည်း သဘောပေါက်ပြီး အဆုံးနီးပါး အာခေါင်ထဲထိ သွင်းပေးလိုက်တယ်။ ငါးမိနစ်လောက် အစုပ်ခံပြီး နှင်းနှင်းကို ကုတင်စောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးခံပြီး ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျနော်က ပြောလက်စ စကားအတိုင်း နှင်းနှင်းဖင်ကုန်းပေးတော့ နှင်းနှင်းအဖုတ်နှင့်ဖင်ကို ယက်ပေးသေးတယ်။ နှင်းနှင်းက ဖင်ယက်ခံရတာ ပိုကြိုက်တယ်။ တဟင်းဟင်း အသံကိုထွက်လို့။ ဒီနေ့တော့ ဖင်ကိုမချသေးဘူး အဖုတ်ကို အီဆိမ့်နေအောင် ချမယ်ဆိုပြီး နောက်ကနေ တဖြေးဖြေးချင်း သွင်းလိုက်တယ်။ လီးဝင်တာကိုလည်း အားမရဘူးထင်ပါရဲ့ လက်ကိုနောက်ပြန်ပြီး ကျနော်ကိုဆွဲတယ်။

ကျနော်လည်း အားပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ သိပ်မကြာဘူး ဆယ်မိနစ်လောက်မှာ ”အား ကိုထက်…အအအ…ရှီးး..ပြီး ပြီးပြီ…အီးး” သူမ ပြီးသွားတယ်။ ကျနော်လည်း နှင်းနှင်းခါးကို ဆွဲပြီး တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးရင်း ငါးမိနစ်လောက်မှာ ပြီးသွားတယ်။ နောက်တော့ ကျနော်လည်း ရေမိုးချိုး ထမင်းကြော်စားပြီး ရုံးသွားတယ်။ အလုပ်က ဂွင်ရှိနေတာမို့ မအားဘူး။ တနေ့ကို သုံးယောက်လောက်ပဲ ပိုက်ဆံရှင်းထားတယ်။ အကွက်အချို့ကို ကျနော် ပြန်ကျူးတယ်။ အကွက်အချို့ကို ရဝတနှင့်ပေါင်းပြီး ငွေထုတ်တယ်။ ဒါကြောင့်မို့ လက်ဖျား ငွေသီးနေတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နှင့် နှင်းနှင်းဟာ သင်းသင်းမသိအောင် မနက်ပိုင်း ကာမဆားငံရေ အတူတူသောက်လာတာ ပုံစံမျိုးစုံသာမက ဖင်ပါချလာနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် သင်းသင်းက မွေးခါနီးဖြစ်လာတဲ့အခါ ဈေးမသွားနိုင်တော့ပဲ နှင်းနှင်းကိုသာ သွားခိုင်းရတော့တာကြောင့် ကျနော်လည်း ငတ်လာတယ်။ ဒီတော့ ညဘက်မှာ သင်းသင်းအိပ်မှ နှင်းနှင်းအခန်းထဲ အတင့်ရဲပြီး လုပ်တော့တယ်။ နှင်းနှင်းက ”အာ… ကိုထက် မမသိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလည်း”တဲ့။ ကျနော်က ”မကြားအောင် လုပ်မယ်”ဆိုပြီး တွယ်တော့တာပဲ။ ပထမတော့ သင်းသင်းမသိပေမယ့် နောက်တော့ ရိပ်မိလာတယ်။ လက်ပူးလက်ကြပ်မိအောင် ဖမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တနေ့ သူမ အိပ်ချောင်ယောင်ဆောင်နေတာကို မသိဘဲ ကျနော်က နှင်းနှင်းကို လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနှင့် လိုးနေတုန်း ကျနော့်နောက်က ဝင်လာတာမသိဘူးလေ။ ကျနော်က ကိုယ်ရှူးကိုယ် ပတ်တာပါ တံခါးဂျက်ပေါက်ကို ပိတ်မရအောင် ထုခဲ့တာကိုး “ချောက်”လို့ အသံကြားပြီး မီးလင်းလာတော့ ကျနော်ရပ်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ “ဟင်..သင်းသင်း” ”ဟင်..မမ” ကျနော်က စိတ်မပူပါဘူး ကျနော့်မှာ နိုင်ကွက်ရှိတယ်။ ကျနော်က သူ့မိသားစု တစ်ခုလုံးကို စောင့်ရှောက်ထားရတာလေ။ “ကိုထက်…. ရှင် အကြံပက်စက်လှချည်လား” နှင်းနှင်းကတော့ ငိုနေရှာတယ်။ “ငါ ဘာအကြံပက်စက်လို့လဲ” “ရှင် လက်ပူးလက်ကြပ် မိနေတာတောင် မုံလာဥလုပ်ချင်သေးတယ်” “နှင်းနှင်း ညည်းကလည်း…. မိုက်လိုက်တာအေ” “မမ ကျမကို သတ်လိုက်ပါ မမ…. ကျမမှားပါတယ်” “မဟုတ်ဘူး…. ညည်းက အငယ်…. ကိုထက်မှာ အပြစ်ရှိတာ” “ဟ… ငါက နင့်ကိုမလိုးရလို့ နင့်ညီမကို လိုးတာ… ငါ့အပြစ်လား” “ရှင်လူယုတ်မာ…. ရှင် ကျမဗိုက်မကြီးခင်က ရှင်ဘယ်လောက်ပဲ လုပ်လုပ်ကျမခံခဲ့တာ…. ကျမဗိုက်ကြီးတဲ့ ခဏလေးတောင် မစောင်နိုင်ဘူးလား”။

“အေးလေ…. ငါ အကြာကြီး မစောင့်နိုင်ဘူး…. မင်း ကလေးမွေးပြီးတော့လည်း တစ်လခွဲ နှစ်လ စောင့်နေရအုံးမှာ” “မမရယ်…. ကျမကိုသာ သတ်လိုက်ပါ…. ကျမမှာ အပြစ်ရှိပါတယ်” “ညည်းလို အပျိုမပြောနှင့် ငါလို့ဗိုက်ကြီးနေတဲ့သူတောင် မရရအောင် လိုးသေးတာ…. ညည်းက အိမ်ထောင်ကျပြီးသားသူတွေရဲ့ ဆွဲဆောင်မှု ဘယ်ခံနိုင်မလဲ”။ “ကိုထက်…. ရှင်သာ လူယုတ်မာ ခွေးကျင့်ခွေးကြံ ကြံတယ်“ “အေး…ငါက ခွေးမဟုတ်ဘူး နွား…. သိရဲ့လား နွားဟ…. နွားတစ်ကောင်လို ကျင့်ပြီး ညည်းတို့ တအိမ်သားလုံးကို… ထောင်နှုတ်ခမ်း လမ်းလျှောက်ပြီး ရှာကျွေးနေတာ”။ “ကျမ ရှင်နှင့်မပေါင်းနိုင်ဘူး” “မပေါင်းရင်လည်း နေလေ…. နင်တို့ ထွက်သွား…. နင်တို့တစ်မိသားစုလုံး ငတ်လိမ့်မယ်”။ “ဟုတ်ပါတယ် မမရယ်…. မောင်လေးတွေ ညီမလေးတွေကို ကြည့်ပါဦး”ဆိုတော့ သင်းသင်းက ချာကနဲ ထွက်သွားပြီး သူ့အခန်းထဲ ဝင်ငိုနေတော့တယ်။ ကျနော်လည်း ”နှင်းနှင်း ခဏနေအုံး”ဆိုပြီး သင်းသင်းအခန်းထဲ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ နှင်းနှင်းလည်း ငိုကျန်ခဲ့တယ်။ သင်းသင်းအခန်းရောက်တော့ သင်းသင်းကို ဖက်လိုက်ပြီး ”မငိုပါနဲ့ သင်းသင်းရယ်… ကိုယ်တို့သားသမီးလေး ဗိုက်ထဲမှာ စိတ်ညစ်နေရလိမ့်မယ်”။ “သွား…. ရှင် ကျမအနား မလာနဲ့” “သင်းသင်း နေ့စေ့လစေ့ကြီးကွာ မငိုပါနဲ့… တော်ကြာ ခေါင်းကိုက်စွဲသွားပါ့မယ်” “စွဲစွဲ ..ရှင် ကျမအပေါ် သစ္စာဖောက်ရက်တယ်”။ “သစ္စာဖောက်တာ မဟုတ်ရပါဘူး…. ကို တကယ် မနေနိုင်လို့ပါ” “ရှင် မနေနိုင်တာက ဘာအရေးလည်း….. ကျမညီမလေး ဘဝပျက်ပြီ”။ “ငါ မင်းတို့ မိသားစုအားလုံးကို စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်” “ရှင် မစောင့်ရှောက်လို့လဲ မရဘူး… ကျမတို့တစ်မိသားစုလုံး ဒုက္ခရောက်ကုန်မှာပေါ့….. အဖေက ဒုက္ခိတ ကလေးတွေက အရွယ်မရောက်သေးဘူး”။ “အေးပါ… ငါ့တာဝန် ထားစမ်းပါ…. မင်းရောနှင်းနှင်းရော ငါစောင့်ရှောက်ပြီး မင်းတို့မိဘနှင့် မောင်နှတွေကို ငါ့မိသားစုလို စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်”။ “ရှင် တကယ်လား” “အော်…အရင်ကလည်း ထောက်ပံ့နေတာပဲ… အခုလည်း ဘာထူးမှာလည်း ထောက်ပံ့နေတာပဲလေ…. နောက်ပြီး မင်းမိဘအိမ်ကို တိုက်သစ်ဖြစ်အောင် ငါပြန်ဆောက်ပေးပါ့မယ်” သင်းသင်းလည်း ကျေနပ်သွားတယ်။ ”နောက်မှ ခလေးအမေ ဖြစ်သွားမှ ကျမကို ပစ်မသွားနဲ့” “အေးပါကွာ…. မငိုနဲ့တော့ အိပ်တော့နော်” “ရှင်က ဘယ်သွားမလို့လည်း” “ဟိုဘက်မှာ မင်းညီမ ငိုနေတယ် ခဏချော့ပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်”။ “ကျမက ညီမလေးကို မျက်နှာပူတယ်” “နှင်းနှင်းလည်း အဲလိုဖြစ်နေမှာ တော်ကြာ စိတ်ညစ်ပြီး မတော်တရော် လုပ်သွားမှာစိုးလို့” “ကျမ မျက်နှာပူတယ်… ရှင်ဘာသာရှင် သွားပြီးပြော” ကျနော်လည်း ဗိုလ်တိုက်ချွန်းထုံး နှလုံးမူပြီး နှင်းနှင်းအခန်းကို ကူးလိုက်တယ်။

နှင်းနှင်းက ကျနော်နှင့်သင်းသင်း ပြောနေတာကို ကြားပြီးဖြစ်နေတယ်။ “ကိုထက် မမနှင့်အဆင်ပြေသွားပြီလား” “ပြေသွားပြီလေ… အခုတော့ နှင်းနှင်းနဲ့လည်း တရားဝင် နေလို့ရသွားပြီ… နှင်းနှင်းတို့အိမ်ကိုလည်း ပြန်ဆောက်ပေးမှာ” “ဝမ်းသာပါတယ် ကိုထက်ရယ်… အဖေတို့လည်း အေးအေးချမ်းချမ်း နေရပြီပေါ့” “ကဲပါ…ဒီလိုဆို ပြန်စရအောင်” “ကိုထက် ဒီနေ့တော့ နားလိုက်…. မမနား သွားနေလိုက် သူဝမ်းနည်းနေမယ်” ကျနော်လည်း သင်းသင်းဆီ ပြန်သွားပြီး အိပ်တာကြောင့် သင်းသင်းလည်း ဝမ်းသာနေတယ်။ နောက်ရက်တွေမှာ သင်းသင်းနှင့်နှင်းနှင်းတို့ တစ်ယောင်နှင့်တစ်ယောက် မျက်နှာမဆိုင်ကြဘူး။ နှင်းနှင်းက သူချက်ပြုတ်စရာရှိတာ ချက်ပြုတ်ပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်နေတာပေါ့။ သင်းသင်းကလည်း စားစရာရှိတာ သွားစားပြီး သူလည်း သူ့အခန်းသူ ဝင်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ညကျတော့ အခန်းကူးရတာပေါ့။ သင်းသင်းက အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတာပေါ့။ ဒီလိုနှင့် ကျနော် အလုပ်သွားနေတုန်း သင်းသင်း ဗိုက်နာလာတာပေါ့။ သင်းသင်းက နှင်းနှင်းကို မခေါ်လို့မရတော့ ခေါ်ရတော့တယ်။ သွေးရင်းချာတွေဆိုတော့လည်း နှင်းနှင်းလည်း ပြာတိပြာရာဖြစ်ပြီး ကျနော်ကို ဖုန်းခေါ်ပြီး အကျိူးအကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြောကာ ဆေးရုံသွားကြတယ်။ ကျနော်လည်း အလုပ်ကဖြတ်မရတော့ ညနေမှ ရောက်ဖြစ်တယ်။ သင်းသင်းက မမွေးနိုင်တော့ အရေးပေါ်ခွဲမွေးရတာပေါ့။ သွေးလိုတော့လည်း နှင်းနှင်းဆီက ယူရတယ်။ ဆေးရုံစောင့်တော့လည်း နှင်းနှင်းပဲ စောင့်ရတာပေါ့။ သေးချေးကအစ အားလုံး လုပ်ပေးရတာပေါ့။ ကလေးအတွက်လည်း နှင်းနှင်းကပဲ လုပ်ပေးရရှာတယ်။ သင်းသင်းက ဗိုက်ခွဲထားတော့ သိပ်မလုပ်နိုင်ဘူး။ ဆေးရုံမှာ ချုပ်ရိုးဖြေပြီးတဲ့အထိ နေပြီတော့ ဆေးရုံက ဆင်းလာရတယ်။ သင်းသင်းဗိုက်ခွဲနေရာက အနာမကျက်တော့ အိမ်မှာလဲလျာင်းနေရတယ်။ နှင်းနှင်းကလည်း သူ့တူလေးကို ချစ်မှချစ် ညတိုင်းခလေးအသံကြားရင် လာလာလုပ်ပေးရတယ်။ ကျနော်လည်း သင်းသင်းအနား အိပ်နေရပေမယ့် ကုတင်ကြပ်လို့ အိပ်ရအဆင်မပြေသလို တစ်ခါတလေ နှင်းနှင်းအိပ်ပျော်နေရင် ခလေးငိုသံ သိပ်မကြားရတော့ သင်းသင်းကိုပြောပြီး အခန်းအလယ်က ကာထားတဲ့အထပ်သားနံရံကို ဖျက်လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ နှင်းနှင်းကုတင်ကို ပူးပြီး နှင်းနှင်းကို ကျနော်ဘေး အိပ်ခိုင်းလိုက်တာပေါ့ဗျာ။

ကျနော်အကြံကတော့ ကွက်တိပဲ။ ဒါပေမယ့် နှင်းနှင်းကို လိုးမယ်ဆိုတော့ ငြင်းတယ်။ “အာ ကိုထက်… မလုပ်ပါနဲ အမရှိတယ်” သင်းသင်းက ဗိုက်ခွဲဒဏ်ရာရှိနေလို့ စောင်းအိပ်မရဘူးလေ ပက်လက်ကလေး နေရတယ်။ “ကိုထက် ရှင်ဟာလေ ကျမရှေ့မှာနေပြီး ကျမညီမကို လုပ်ချင်နေပါလား…. သွား အပြင်မှာသွားလုပ်” “အေး…ရှေ့မှာ ဘုရားခန်းဖြစ်နေတယ် မဖြစ်ဘူး” “ရှင် အဲလောက်မှ အရှက်မရှိရင်တော့ ကျမတို့ညီအမလည်း တယောက်ရှေ့တယောက် လုပ်ခံနေတာ အရှက်မရှိ ထိုင်ကြည်နေရရင်…. ရှင်လည်းအရှက်မရှိ နှင်းနှင်းစောက်ပတ်သာ ယက်ပြီးမှလုပ်…. နှင်းနှင်း နင်လည်း အယက်မခံရရင် မခံနဲ့” “ကဲ ကိုထက် မမပြောတာနော် ရှင်လုပ်ရဲရင် လုပ်ပေါ့” “ငါက နှစ်ယောက်လုံး ယက်ပေးဖူးတယ် မလုပ်ရဲစရာမရှိဘူး” “ကိုထက်… ရှင်ကတော့လေ… နှင်းနှင်း ညီမလေး ညည်းအယက်သာ ခံလိုက်တော့ အဲလောက် အရှက်မရှိတာ လုပ်ပါစေ ငါလည်းကြည့်နေမယ်” ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်တဲ့ကျနော် ဘယ်ရှက်မလဲ လင်မယားတွေချည်း လုပ်တာ ဘယ်သူသိတာမှတ်လို့။ ကျနော် သင်းသင်းက ကြည့်မယ်ဆိုတာကြောင့် စိတ်ပိုလှုပ်ရှားရသလို နှင်းနှင်းလည်း ကျနော့်လိုပင် ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ”သင်းသင်း…. မိန်းမ မင်းကြည့်မယ်ဆိုရင်လည်း ကြည့်ပေါ့ကွာ…. မင်းစိတ်ပါလာတယ်ဆိုရင်လည်း နောက်များမှပေါ့”ဆိုပြီး သင်းသင်းကိုယ်လုံးအား ခေါင်းအုံးကျောမှီပေးလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော်လည်း နှင်းနှင်းအား “နှင်းနှင်းရေ အင်္ကျီလေးချွတ်ကွာ” “အာ ကိုထက်ကလည်း” “ညီမ ဘာမှ ရှက်မနေနှင့် ချွတ်သာပေးလိုက်” နှင်းနှင်းလည်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ကျနော်လည်း နှင်းနှင်းနို့ကို စို့ပေးပြီးနောက် နှင်းနှင်းပေါင်ကြားဝင်ကာ သင်းသင်းတစ်ယောက် စိတ်ပါလာအောင် တမင်ပင် အထူးယက်ပေးလိုက်သည်၊၊ နှင်းနှင်းလည်း ပထမတော့ အသံမထွက်ပေမယ့် နောက်တော့ အသံကလေး ထွက်လာသည်၊၊ ကျနော်က ဖင်ထဲ လက်ညိုးထည့်ပြီး အစေ့ကို သေသေချာချာစုပ်ပေးသည်။ နှင်းနှင်းမှာ မျက်စိမှိတ်ပြီး သူ့အမကိုမေ့ကာ တရှီးရှီး အော်လာသည်။ ကျနော်လည်း အမှန်အကန်စိတ်ပါလာပြီး ဆယ်မိနစ်လောက် စုပ်ပေးရာ နှင်းနှင်းတစ်ယောက် ကော့လန်ကာ ပြီးသွားလေသည်။ ကျနော်လည်း ရပ်လိုက်ပြီး နှင်းနှင်းအား ”နှင်းနှင်းရေ… ကိုထက်လီး စုပ်ပေးဦးနော်”လို့ပြောပြီး သင်းသင်းဘေးနား ကပ်ထိုင်ပြီး သင်းသင်းနှုတ်ခမ်းနမ်းလျှက် ”ကိုထက်လည်း… သင်းသင်းကိုအရမ်းလွမ်းနေပြီ”ဟုပြောလိုက်ကာ နှင်းနှင်းအား လီးစုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ သင်းသင်းလည်း အလိုးမခံရတာကြာင်္ပြ မို့စိတ်ကလေးပါလာပြီး မျက်လုံကလေးတွေ အရောင်လက်လာသည်။ ကျနော်လည်း သင်းသ%