မန္တလေးမြို့လယ်ရှိ Five Star Construction Company ၏ ဒုတိယထပ်ရုံးခန်းထဲတွင် လူငယ်တစ်ယောက် ခေါင်းတကုတ်ကုတ်ဖြင့် ပစ္စည်းတစ်ခုခုကို အပန်းတကြီး လိုက်ရှာနေလေသည်၊ သူ့ပုံစံကိုကြည့်လျင် ဆံပင်ဘုတ်သိုက်နှင့် ညှင်းသိုးသိုးပုံစံရှိသည်။ ရုပ်ရည်မှာမူ ရွက်ကြမ်းရေကျို အဆင့်လောက်သာရှိပြီး အသားမဲလေသည်၊ သူသည် ကုမ္ပဏီ၏ ယူနီဖောင်းဖြစ်သော အပြာရောင်တီရှပ်နှင့် စတိုင်ဘောင်းဘီအမဲရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားလေသည်၊ သူ၏မျက်လုံးများသည် ရုံးခန်းတွင်း ထိုင်ခုံများစားပွဲများပေါ်သို့ ကျီးကန်းတောင်းမှောက် တဖြတ်ဖြတ်လျှောက်ကြည့်ပြီး သူပျောက်နေသော ပစ္စည်းတစ်ခုခုကို အပူတပြင်း ရှာဖွေနေလေသည်၊ ပါးစပ်ကလည်း ပွစိပွစိဖြင့်……..
” ဟာ… အရေးထဲဆို အဲ့စာရွက်ကလည်း ပျောက်နေသေးတယ်…. ငါ့ကို မနေ့တုံးက အင်ဂျင်နီယာဌာနက လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းစာရင်းကို လာပေးထားတာ… ဒီနေ့ ပစ္စည်းထွက်ဝယ်ရမှာပါဆို… ကျွတ်”
” ငါဘယ်နားထားမိလိုက်ပါလိမ့်…. နေ့စဉ်မှတ်တမ်းရေးတဲ့ လယ်ဂျာစာအုပ်ထဲမှာထင်တယ်.”
” ရွတ်…ရွှက်” (လယ်ဂျာစာအုပ်ထဲမှ စာရွက်များလှန်လှောသံ)
” ဟော.. တွေ့ပြီ… ဘုရားမတာပဲ… စာရင်းပျောက်သွားလို့ဆိုပြီး ပြန်သွားမတောင်းရတော့ဖူး… ဟဟ.. မင်းကတော့လုပ်လိုက်ရင် အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်းချည်းပဲ… ကျော်သူရ”
ဟုတ်ပါသည်…. ဝယ်ရမည့် ပစ္စည်းစာရင်းပျောက်၍ ရှာဖွေနေသော ညှင်းသိုးသိုးဆံပင်ကေနှင့် ကောင်လေးနာမည်မှာ ကျော်သူရ ဖြစ်လေသည်၊ သူသည် ဒီဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီတွင် Admin staff ဆိုသည့်ရာထူးဖြင့် Adminstration ဌာနတွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်သည်မှာ ခြောက်လပင်ရှိခဲ့လေပြီ၊ အလုပ်ကိုသေသေချာချာ လုပ်သူဖြစ်သော်လည်း လုပ်ထားသမျှကို ပြန်လည်စိစစ်တတ်သော အကျင့်မရှိသောကြောင့် ပစ္စည်းများအား တံဆိပ်မှားဝယ်ခြင်း…. ရှိပြီးသားပစ္စည်းကို ထပ်၍ဝယ်မိခြင်း… အဆိုးဆုံးကတော့ သူနားမလည်သော ကုန်ပစ္စည်းကိုသေချာမမေးပဲ ဝယ်မိခြင်းများကြောင့် ခဏခဏ ဆူခံထိနေသူဖြစ်ပြီး သူ၏လုပ်သက် ခြောက်လစလုံးတွင် လစာကို တစ်ခါမှ အပြည့်အဝမရဖူးချေ။
သူရှာနေသော စာရင်းစာရွက်ကိုတွေ့မှ သက်ပြင်းအရှည်ကြီးကိုချကာ ကျောမှီထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်ချလိုက်သည်၊ ရုံးတွင်းရှိ တိုင်ကပ်နာရီကို တစ်ချက်လှမ်းရှိုးလိုက်တော့ ၉ နာရီထိုးရန် ငါးမိနစ်အလိုရှိနေလေပြီ။ ကျော်သူရတို့ Admin ဌာနတွင်တော့ သူတစ်ယောက်ထည်းသာ ရောက်သေးသည်၊ သူတို့ဌာနနှင့် ကပ်လျက် HR ဌာနတွင်တော့ လူတော်တော်စုံနေလေပြီ။
မကြာမှီပင် ရုံးခန်းအတွင်းသို့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဝင်လာကြသည်၊ ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသောလူများကို အထဲရှိလူများက “Good morning” ဟု ပြောပြီး ဟန်ဆောင်အပြုံးများနှင့် နှုတ်ဆက်ကာ တစ်နေ့တာကို စတင်ကြလေသည်၊ Admin ဌာနမှူးဖြစ်သော ဦးအောင်မောင်း သည် သူ၏ချစ်လှစွာသော တပည့်ဖြစ်သော မောင်ကျော်သူရကို နားရင်းတစ်ချက်အုပ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက…
” ဟေ့…မောင်ကျော်သူရ…good morning ကွာ”
” Good morning ပါဆရာကြီး”
(ကျော်သူရအပါအဝင် တစ်ရုံးလုံးရှိ ဝန်ထမ်းများက ဦးအောင်မောင်ကို ဆရာကြီးဟုပင် အတိုချုံးခေါ်လေ့ရှိလေသည်)
” အေး…မင်းဆီကိုမနေ့က အင်ဂျင်နီယာဌာနက ဝယ်ပေးရမယ့်ပစ္စည်းစာရင်း ပေးသွားတယ်ဆို”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး ဒီနေ့မနက်ပိုင်း အဲ့ဒီ့ပစ္စည်းတွေသွားဝယ်မလို့၊ အရင်ဆုံး Finance ဌာနမှူးဆီ လက်မှတ်ထိုးပြီး ပိုက်ဆံသွားထုတ်ရအုံးမှာ”
” ပိုက်ဆံထုတ်တဲ့ စာရွက်ကိုဖြည့်ပြီးပြီလား..ငါ့ကောင်”
” အကုန်လုံးပြီးပါပြီဆရာကြီး….ငွေထုတ်ပြီး ဒရိုက်ဘာရောက်လာရင် သွားဝယ်ရုံပဲ”
” အေးအေး..ဟုတ်ပြီ…ဈေးဝယ်ဘောက်ချာတွေမပျောက်စေနဲ့နော်….ဟိုတစ်ခါကလို ပစ္စည်းတွေလည်း မှားမဝယ်နဲ့ဦး သေချာစစ်သိလား”
” ဟုတ်ကဲ့..ဆရာကြီး”
” ပြောရင်တော့ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့နဲ့…. တပည့်မကောင်းဆရာခေါင်းတဲ့… မင်းတလွဲလုပ်သမျှကို အစည်းအဝေးရောက်ရင် ငါအပြောခံရတယ်ကွ၊ Finance ဌာနမှူးအပျိုကြီးက မင်းသိတဲ့အတိုင်း အမြဲလိုလို ပွစိပွစိနဲ့”
” ဒီတစ်ခေါက်မမှားစေရပါဖူး… ဆရာကြီး”
” အေးအေး..ဟုတ်ပြီ”
ကျော်သူရနှင့် ဦးအောင်မောင်း စကားပြောနေစဉ် ရုံးခန်းအတွင်းသို့ HR ဌာနမှ ခပ်ချောချော ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဝင်လာလေသည်၊ မိုးပြာရောင် ကုမ္ပဏီယူနီဖောင်းဝမ်းဆက်လေးက အသားဖြူဝင်းသော သူမကြောင့် ပိုမိုပြီးတောက်ပနေသလို၊ သူမက အသံချိုချိုလေးဖြင့်…
” ဆရာကြီး…မင်္ဂလာပါရှင့်”
ဟူ၍ ဦးအောင်မောင်းကို နှုတ်ခွန်းဆက်သည်၊ ဦးအောင်မောင်းက
” အေး..မင်္ဂလာပါသမီးရေ..”
ဟု ပြန်လည်နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်၊ သူမကတော့ ကျော်သူရကိုတော့ နှုတ်ဆက်အပြုံးလေးတစ်ပွင့်သာ စွန့်ကြဲလိုက်လေသည်။
(သူမနာမည်မှာ အိအိငြိမ်း ဖြစ်လေသည်၊ မန္တလေးမှာမွေး မန္တလေးမှာပင်ကြီးသော မန္တလေးသူစစ်စစ် ဖြစ်လေသည်၊ အိအိငြိမ်းသည် ဒီကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးတွင် အလှဆုံးသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်လေသည်၊ သူမတွင် ယောက်ျားသားများကို အပြုံးတစ်ပွင့်ဖြင့် အရည်ပျော်စေနိုင်သည့် အစွမ်းများအပြင် တစ်ဖက်သားဖို့ နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသော နှုတ်ခွန်းချိုစကားများကိုလည်း ပြောတတ်သေးလေသည်)
ကျော်သူရသည် ဒီအလုပ်ထဲစရောက်ကတည်းကပင် အိအိငြိမ်းအား တစ်ဖက်သက်ကျိတ်ကြွေနေလေသည်၊ ကျော်သူရသည် လူကသာ ဂျလုံးပလုံးကောင်ဖြစ်ရင်ဖြစ်မည်။ အချစ်ရေးမှာတော့ အိအိငြိမ်းလို ဘက်စုံတော်သူကိုမှ ရွေးကြိုက်သည်၊ ပြဿနာကတော့…. ကျော်သူရနှင့်မတွေ့ခင် တစ်နှစ်ခန့်ကတည်းကပင် သူမမှာ ချစ်သူရှိနေပြီးသား ဖြစ်လေသည်၊ ဒါကို ကျော်သူရကလည်းသိသည်။ ထို့ကြောင့် သူမကို မနှောက်ယှက်ပဲ အဝေးကနေသာ တိတ်တခိုးလေး ချစ်နေရရှာသည်။ သနားစဖွယ်ကောင်းလေစွ။
ကျော်သူရ၏ အချစ်ရေးနောက်ကြောင်း ရာဇဝင်ပြန်လှန်ကြည့်လိုက်မည်ဆိုလျင် ချိန်ပါဖြစ်တာက (၅) ခါ၊ ရည်းစားစကားမပြောရသေးခင် ကြိုတင်အငြင်းခံရတာက (၃) ခါ၊ ကောင်မလေးတွေဖက်က အဖြေပေးတော့မလို ဘာလိုလိုနှင့် အီစီကလီအဆင့်တင် ရပ်သွားရပေါင်းကတော့ မရေမတွက်နိုင်အောင်ပင်၊ ဒီလိုတွေဖြစ်နေတာက ရုပ်ရည်ကြောင့်ဆိုတာထက် မပြတ်မသားသောသူ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်များကြောင့်သာ ဖြစ်လေသည်။
၉ နာရီ ၁၅မိနစ်လောက်ရောက်သောအခါ ပစ္စည်းဝယ်ဖို့ငွေထုတ်ရန် Finance ဌာနရှိသော တတိယအထပ်သို့ တက်လာခဲ့လေသည်၊ Finance မန်နေဂျာ ဒေါ်သူဇာဝင်း ကတော့ သူမရုံးခန်းထဲတွင် မောနင်းကော်ဖီတစ်ခွက်အား ဖျော်သောက်နေဆဲ ဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရက အဝင်ပေါက်ကတံခါးကို ခေါက်လိုက်လေသည်။
” ဒေါက်…ဒေါက်…ဒေါက်”
” အေး…ကျော်သူရ..မောင်လေး…ဝင်လာခဲ့လေ”
” ဟုတ်ကဲ့..အဲ့တာဆိုဝင်လာပြီနော်”
” ပြော..မောင်လေး…ဘာကိစ္စလဲ…ငွေထုတ်မလို့လား..ပစ္စည်းစာရင်းကောပါလာပြီလား”
” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ…ဒီမယ်”
” ခဏနော်…မမ စစ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
(ငွေစာရင်းဌာနမှူး အပျိုကြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းသည် အသက်အရွယ်အားဖြင့် ၃၅ နှစ်လောက်သာရှိသေးသော်လည်း အလုပ်လုပ်တာတော်သဖြင့် ဌာနမှူးဖြစ်နေလေပြီ၊ အလုပ်ချည်းပဲ နင်းကန်တွန်းလုပ်နေလို့လားမသိ…ဒီအရွယ်အထိအိမ်ထောင်မကျသေးပဲ အပျိုကြီးဖြစ်နေရှာသည်။ သူမရဲ့တောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်းလွန်းသော ခန္တာကိုယ်ကြီးကို ဘယ်ယောက်ျားသားမှ မပိုင်ဆိုင်ရသေးသည်မှာ နှမြောစဖွယ်ကောင်းလေစွဟု.. ကျော်သူရက တွေးမိလေသည်၊ ရုပ်ရည်ကလည်းပြောစရာမရှိ… ဘော်ဒီကောက်ကြောင်းကလည်း မင်းသမီးဝါဆိုမိုးဦးလို တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်… ချိုဗူးကြီးတွေကလည်း ပစ်ရက်စရာမရှိချေ)
အခုလည်းကျော်သူရ တင်ပြသော ဝယ်ရမည့်ပစ္စည်းစာရင်းအတွက် လက်မှတ်မထိုးပေးခင် သေသေချာချာစီစစ်နေလေသည်၊ သူမစိတ်ကြိုက်စစ်ဆေးပြီးမှ ကျော်သူရကို ခေါင်းငုံ့ကာ မျက်မှန်အပေါ်ကနေကျော်ကြည့်ပြီး….
” အင်း…ရပါပြီမောင်လေး…ဘောက်ချာတွေသေချာပြန်ယူလာခဲ့နော်…ငွေတွေလည်း မဘုံးနဲ့ဦး… အေးပါ.. မင်းက တစ်လွဲလုပ်တတ်တာကလွဲလို့ စိတ်ချရပါတယ်… မင်းအရင်လုပ်သွားတဲ့ admin ကကောင်ကတော့ ငွေဘုံးလို့… အလုပ်ထုတ်လိုက်ရတယ်”
” ဟုတ်ကဲ့..ကျွန်တော် အဲ့လိုမလုပ်ပါဖူး”
” အေးပါ…မင်းအဲ့လိုမလုပ်တတ်မှန်းသိပါတယ်… စာရင်းလိမ်ဖို့နေနေသာသာ… ရှိတဲ့စာရင်းတောင်မှားနေတဲ့ဟာကို… ငါကကြုံတုံးပြောတာပါ… လက်မှတ်ထိုးပေးမယ်နော်… ခဏ”
” ဟုတ်”
ကျော်သူရ၏စိတ်ထဲတွင် ဒီအပျိုကြီးနှယ်… ငွေစာရင်းပြပြီး ငွေထုတ်တိုင်းအဲ့လိုပဲ… အရစ်အရမ်းရှည်တာ.. လက်မှတ်ထိုးစရာရှိတာ ထိုးပြီးပေးလိုက် ပြီးနေတာပဲကို ဟုတွေးနေလေသည်၊ ဟိုကတော့ ဘာရယ်မဟုတ် Finance မန်နေဂျာတို့၏ထုံးစံအတိုင်း ကုမ္ပဏီ၏ ငွေထုတ်မည်ဆိုပါက အီအီအာအာနှင့် ထုတ်ပေးချင်သလို မထုတ်ပေးချင်သလို မူနေလေခြင်းဖြစ်လေသည်။
ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ ဆုံးမသြဝါဒများ အစီအစဉ်ပြီးဆုံးပြီးနောက်ဆုံးတော့ လက်မှတ်ထိုးပေးမည့်အစီအစဉ်ကို ရောက်ရှိခဲ့လေပြီ၊ သူမစာရွက်ပေါ် လက်မှတ်ထိုးတော့ ဘောပင်က မှင်ကုန်နေသည်နှင့် ကြုံလေသည်။
” အော်..ဘောပင်ကမှင်ကုန်သွားပြီနဲ့တူတယ်…အသစ်ဝယ်ထားတာတွေရှိပါသေးတယ် အောက်ကအံဆွဲထဲမှာလား”
သူတစ်ယောက်တည်း စကားတွေပြောပြီး ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်နေရာမှထလိုက်ကာ ခါးကိုကုန်းလိုက်ပြီး သူမစားပွဲ၏အောက်ဆုံးထပ်အံဆွဲကို ဆွဲယူလိုက်လေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်း ခါးကုန်းလိုက်သောအခါတွင် အင်္ကျီလည်ပင်းက ဟိုက်သွားပြီး သူမအရှေ့တွင်ရပ်နေသော ကျော်သူရအဖို့ မျက်စိအစာ ဖြစ်သွားလေသည်။
ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးသည် နည်းတာမဟုတ်။ ကျော်သူရခန့်မှန်းရသလောက် မရှိဖူးဆိုလျင်တောင် ဆိုဒ်က ၃၅ လောက် အသာလေးရှိမည်။ သူမဝတ်ထားသော ဘော်လီအမဲရောင်က မနိုင်ဝန်ထမ်းနေရသလိုပင်။ လည်ပင်းအဟိုက်ကြားမှ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ချိုဗူးဖြူဖြူကြီးကို အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်ရသောအခါတွင် မိန်းမနှင့်အတွေ့အကြုံမရှိဖူးသော ကျော်သူရတစ်ယောက် စတိုင်ပင်ဘောင်းဘီထဲက အငယ်ကောင်က ထကြွလာလေသည်။
ထိုသို့ ရှားပါးသောမြင်ကွင်းကို ကျော်သူရတစ်ယောက် ကြာကြာမကြည့်လိုက်ရ။ ခဏအတွင်းမှာပင် ဘောပင်အသစ် ရှာတွေ့သွား၍ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် သူမလက်အောက်ရှိ ဝန်ထမ်းမလေးတစ်ဦးဆီ ပိုက်ဆံထုတ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။
Finance ဌာနမှ ငွေထုတ်ပြီး ဈေးသွားဝယ်ရန် ကျော်သူရတစ်ယောက် ကုမ္ပဏီ၏ ဒရိုက်ဘာ ကိုမျိုးသူရှိမည့် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့လေသည်၊ အောက်ထပ်ရောက်တော့ ကိုမျိုးသူကိုတွေ့သည်နှင့် တပြိုက်နက် ကျော်သူရက
” ကိုမျိုးသူရေ…မြို့ထဲဈေးဝယ်ထွက်ရအောင် ကားအားတယ်မလား”
ဟု မေးလေသည်၊ ကိုမျိုးသူက
” အေး…ညီလေး..ကားကအားတယ်..အခုလေးတင်ကားရေဆေးပြီးတာ…ခဏစောင့် ကားသော့က အပေါ်ထပ်မှာ သွားယူလိုက်ဦးမယ်”
” ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို..ဖြေးဖြေးလုပ်..ရတယ်”
ထို့နောက် ကားဒရိုင်ဘာနှင့်အတူ မန္တလေးမြို့ထဲရှိ ဝယ်နေကြ mini mart တစ်ခုသို့သွားရောက်၍ ဈေးဝယ်လေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် ဒီတစ်ခေါက်အလွဲအမှားမရှိစေရန် စာရင်းကို သေချာစီစစ်၍ တစ်ခုချင်း ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်ပြီးဝယ်လေသည်၊ ဒရိုက်ဘာ ကိုမျိုးသူကလည်း တွန်းလှည်းကိုကူညီ၍တွန်းပေးလေသည်။
မကြာမှီပင် ပစ္စည်းပစ္စယများ စုံလင်ပြီဖြစ်သဖြင့် ငွေရှင်းကောင်တာသို့ သွားကြလေသည်၊ ကောင်တာတွင်အလုပ်လုပ်သော စာရေးမလေးက ပစ္စည်းတစ်ခုခြင်းကို code ဖတ်သည့်အခါတိုင်း ကျော်သူရကလည်း လက်ထဲကစာရင်းကို ဘောပင်နှင့်အမှန်ခြစ်လေသည်၊ ခဏကြာတော့ ပေးချေရမည့်ငွေစာရင်းသည် ဘောင်ချာနှင့်တကွ ထွက်ရှိလာလေသည်၊ ထို့နောက် ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်လေသည် ငွေရှင်းကောင်တာကစာရေးမလေးက ကျော်သူရအား…
” အစ်ကို…ပိုက်ဆံရှစ်ရာအမ်းရမှာကလေ ငါးရာတန်နဲ့ နှစ်ရာတန်ပဲရှိလို့… လိုတဲ့တစ်ရာကို ပီကေလေး ထည့်ပေးလိုက်မယ်နော်”
” အင်းပါ..ရတယ်”
” ဟုတ်..အစ်ကို..မရိုမသေ…အစ်ကို့ညာဘက်ဘေးကစင်ပေါ်မှာ အရသာအစုံရှိတယ်…အစ်ကိုကြိုက်တဲ့တစ်ခုကိုယူလိုက်”
” အင်း..အင်း”
ကျော်သူရက ဝယ်ယူထားသော ပစ္စည်းစာရင်းကို တိုက်စစ်ကြည့်နေရင်းကနေ ပီကေဘူးများဘက်သို့တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး စတော်ဘယ်ရီပုံပါသော ပီကေဘူးတစ်ဘူးကို ဆွဲယူလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက်
” ညီမ..တစ်ခုယူလိုက်ပြီနော်”
” ဟုတ်အစ်ကို”
Mini mart တွင် ရုံးတွင်းပစ္စည်းများဝယ်ခဲ့ပြီးသော်လည်း ရုံးချိန်ကိုခိုးချင်သဖြင့် ဒရိုင်ဘာကိုမျိုးသူနှင့် ကျော်သူရသည် အပြန်လမ်းတွင်ရှိသော မင်းသီဟ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် ခဏဝင်ထိုင်လိုက်ကြသေးသည်၊ လက်ဖက်ရည် ပုံမှန်ဆိမ့်ရှယ်ကို ဇိမ်ပြေနပြေသောက်ပြီးမှ ရုံးသို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်။
ရုံးသို့ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အင်ဂျင်နီယာဌာနတွင် သူတို့မှာထားသော ပစ္စည်းများနှင့် စာရင်းကိုထားပေးခဲ့ပြီး….. လိုငွေပိုငွေကို ဘောက်ချာပြ စာရင်းတိုက်ပြီး.. ပိုငွေအပ်ရန် finance ဌာနသို့ ကျော်သူရတစ်ယောက်သွားလေသည်။
Finance ဌာနသို့ ရောက်သောအခါတွင် ပိုငွေကိုအပ်ရန် Casher မမတစ်ယောက်ထံတွင် ငွေအပ်မည်အလုပ်တွင် ဌာမှူးဒေါ်သူဇာဝင်းက မှန်အကြည်ကာထား၍ ဟိုဘက်အခန်းကလှမ်းမြင်နေရသဖြင့် ကျော်သူရအား လက်ယှက်ခေါ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရလေသည်၊ ထိုအခါ Casher မမက..
” မောင်လေး…ဒေါ်သူဇာခေါ်နေတယ်..သူကိုယ်တိုင်စစ်မလို့ထင်တယ်”
လို့ ကျော်သူရကို တိုးတိုးလေး ပြောလေသည်။
” ဟာဗျာ…ကျွန်တော်လည်း မဟုတ်တာ ဘာမှမလုပ်ရပဲနဲ့ဟာကို”
ဟုကျော်သူရက စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် ညီးညူလိုက်လေသည်၊ ထို Casher မမက..
” သူက အဲ့လိုပါပဲ…နားလည်ပေးလိုက်ပါ မောင်လေးရယ်…မင်းအရှေ့ကတစ်ယောက်တုံးက ငွေအလွဲသုံးစားလုပ်ဖူးတော့ စိတ်တ္တဇဖြစ်နေတာ… သည်းခံပေးလိုက်ပါ”
ကျော်သူရသည် ဒေါ်သူဇာဝင်းနှင့်တွေ့ရမည်ကို စိတ်ပျက်မိသော်လည်း မြန်မြန်စာရင်းရှင်းပြီး ကိုယ့်ဌာနကိုယ်မြန်မြန်ပြန်ရရင် ပြီးတာပဲဟု သဘောထားကာ သူမအခန်းထဲသို့ စာရင်းစာရွက် ဘောက်ချာများနှင့်တကွဝင်ခဲ့လေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက
” မောင်လေး…ပြန်လာပြီလား သွားတာကြာတယ်နော်…ဘယ်ဝင်နေသေးတာလဲ”
” ဘယ်မှမဝင်ပါဖူးအစ်မ ပစ္စည်းတွေသေချာစစ်ဝယ်နေလို့ကြာသွားတာ…ဟဲဟဲ”
ဟု ကျော်သူရက ဗြောင်ပင်လိမ်လိုက်လေသည်။ ကျော်သူရ၏ ဘောင်ချာများနှင့် စာရင်းရှင်းတမ်းကိုသူမကိုယ်တိုင် သေချာစစ်ပြီးသောအခါ ပိုသည့်ပိုက်ဆံကိုစစ်ဆေးလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက..
” မောင်လေး…ပြန်လာပြီလား သွားတာကြာတယ်နော်…ဘယ်ဝင်နေသေးတာလဲ”
” ဘယ်မှမဝင်ပါဖူးအစ်မ ပစ္စည်းတွေသေချာစစ်ဝယ်နေလို့ကြာသွားတာ…ဟဲဟဲ”
ဟု ကျော်သူရက ဗြောင်ပင်လိမ်လိုက်လေသည်။ ကျော်သူရ၏ ဘောင်ချာများနှင့် စာရင်းရှင်းတမ်းကိုသူမကိုယ်တိုင် သေချာစစ်ပြီးသောအခါ ပိုသည့်ပိုက်ဆံကိုစစ်ဆေးလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက..
” အဲ့တာဆို…အပိုငွေက နှစ်သောင်းငါးထောင်နဲ့ ရှစ်ရာပေါ့နော…မောင်လေး”
” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ…ဒီမှာပါ..အပိုငွေက..”
သူမကစစ်ကြည့်လိုက်ပြီး
” တစ်ရာလိုနေပါရောလား” (ဘယ်လောက်ကတ်သီးကတ်တပ်နိုင်သလဲဆိုတာ အဲ့တာကြည့်)
” အရောင်းစာရေးမလေးက တစ်ရာအကြွေမရှိလို့ ပီကေတစ်တောင့်ယူလာတာ”
” ဪ အင်း ပြီးတာပဲမောင်လေး… ရပါပြီ”
” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ…အဲ့တာဆိုသွားခွင့်ပြုပါဦး”
” ခဏ…မောင်လေး…ခဏ”
” ဗျာ..”
” ဘာမှမဟုတ်ပါဖူး ပီကယ်တစ်ခုလောက်ပေးခဲ့ပါလား အစ်မက ထမင်းစားပြီးရင် ခံတွင်းချဉ်တတ်လို့”
ကျော်သူရ စိတ်တော်တော်လေသွားလေသည်၊ ပိုက်ဆံတစ်ရာတန်ပီကေကို အအမ်းအနေဖြင့် ယူခဲ့သည်ကိုပင် နောင်တရမိသွားလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက တကယ်ပဲ ခံတွင်းချဉ်တက်လို့တောင်းတာလား ပီကေယူခဲ့တာကို မယုံလို့စမ်းသက်တာလား မဝေခွဲတက်တော့၊ အိပ်ကပ်ထဲကို လက်ထည့်လိုက်ကာ ပီကေဘူးပေါ်အုပ်ထားသော ပလက်စတစ်ကို လက်ဖြင့်စမ်းခွာပြီး ဗူးကိုလက်နှင့်ဖြဲလိုက်လေသည်၊ ထိုစဉ် ဒေါ်သူဇာဝင်းက..
” အစ်မတို့ ဌာနမန်နေဂျာတွေ meeting ရှိလို့ သွားလိုက်ဦးမယ်မောင်လေး….ပီကေကို လက်ဆွဲအိတ်ထဲထည့်ထားလိုက်”
” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ”
ဒေါ်သူဇာဝင်းအပြင်ထွက်သွားသည့်အခါ ပီကေဗူးကို လက်ဖြင့်စမ်းဖောက်ပြီး ပီကေတစ်ခုကို သူမ၏ လက်ဆွဲအိတ်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်လေသည်၊ ပီကေတောင့်များက သူတို့ခေတ်တုံးကလို့ ရှည်လမျောလေးမဟုတ်တော့….လေးထောင့်ကျကျတောင်ဖြစ်နေပါရောလား…အေးပေါ့လေ…..ခေတ်တွေများပြောင်းလဲသွားပြီပဲဟု ကျော်သူရစိတ်ထဲ တွေးမိလိုက်သေးသည်။
ကဲ… finance နဲ့ စာရင်းရှင်းပြီးပြီ… ဒီနေ့မနက်ပိုင်းအဖို့တော့ အလုပ်ပြီးသွားပြီဟုတွေးပြီး မိမိ၏ Admin ဌာနရှိသော အောက်ထပ်သို့ ပေါ့ပါးသောခြေလှမ်းများနှင့် ဆင်းလာခဲ့လေသည်၊ Admin ဌာနသို့ပြန်အရောက်တွင် ဦးအောင်မောင်းနှင့် စီနီယာအစ်မတစ်ယောက်သည် ကုမ္ပဏီမှနေ့လည်စာကျွေးသည့် နေ့လည်စာကဒ် အသစ်များကို ညှပ်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
နေ့လည်စာထမင်းစားကဒ်ဆိုတာဒီလို….. ကုမ္ပဏီရဲ့ပေါ်လစီအရ အလုပ်စခန့်ကတည်းကပင် နေ့လည်စာကို ရုံးမှကျွေးသည်ကိုစားမလား…မစားပဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စီစဉ်မှာလားဟုမေးထားလေသည်၊ နေ့လည်စာစားမည့်ဝန်ထမ်းအသစ်ဆိုလျင် HR ဌာနက Admin ဌာနကို အကြောင်းကြားပြီး စာရင်းဝင်စေလေသည်၊ ကိုယ့်ဘာသာထမင်းချိုင့်ထုတ်မယ် ကျွေးတာမစားဆိုသောသူများကတော့ လစာ ၂ သောင်းပိုလေသည်၊ နယ်ဝေးက အလုပ်လာလုပ်ကြသူများဖြစ်သဖြင့် ၂ သောင်းနှင့်တော့ ဘယ်သူမှစာရင်းထဲထည့်မတွက်တော့ပဲ ကုမ္ပဏီကကျွေးသည်ကိုပင် စားကြလေ့ရှိလေသည်၊ ထမင်းစားဆောင်၏ဝင်ပေါက်တွင် ကျော်သူရတို့ Admin ဌာနမှထုတ်ပေးသော နေ့လည်စာကဒ်ပြားများကိုထုတ်ပြ တံဆိပ်တုံးရိုက်ပြီးမှ စားကြရလေသည်၊ ထိုကဒ်ကို ကျော်သူရတို့ဌာနက လစဉ် လဲပေးရလေသည်။
ရုံးခန်းတွင်းသို့ ကျော်သူရဝင်လာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ဦးအောင်မောင်းက..
” ကောင်လေး..ပြန်လာပြီလား ငါတို့ကိုကူပါဦး Paper Cutter ယူပြီးတော့ ဟိုစက္ကူကတ်ထူတွေဖြတ်ပေးပါဦး… ငါတို့နှစ်ယောက်က အချောကိုင်လိုက်မယ်”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး…ကျွန်တော်ငါးမိနစ်လောက်တော့နားလိုက်ဦးမယ်နော်..ဟဲဟဲ”
ဟု ကျော်သူရကမျက်နှာချိုသွေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက
” အေး..ငါးမိနစ်ဆိုလည်း သုံးမိနစ်ပဲရမယ်”
” ဆရာကြီးကလည်းဗျာ”
” ဖတ်…အား” (နားရင်းတီးသံ)
” ဆရာကြီးဘာလို့ရိုက်တာလဲဗျ”
” ရိုက်ချင်လို့လေကွာ..ဟားဟား..သုံးမိနစ်ပဲရမယ် ငါးမိနစ်လိုချင်ရင်တော့ လမ်းမှာမင်းတို့ကောင်တွေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဝင်ဆွဲခဲ့တာကို Hr တွေကိုတိုင်လိုက်မှာနော်”
” ဆရာကြီးကလည်း..စတာကိုဗျာ…ဟဲဟဲ…မနားတော့ပါဖူး”
” ငါလည်း ငယ်ရာကကြီးလာတာပါကွ…အလုပ်မြန်မြန်လုပ်ရအောင် ပြီးရင် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့မှာ…မြန်မြန်ပြီးရင် ကြားထဲ နားကြရတာပေါ့ကွာ…ကောင်လေးရ…လုပ်လိုက်ရအောင်”
” ဟုတ်..ဟုတ်”
ဦးအောင်မောင်း ညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း ကျော်သူရတို့သုံးယောက် မြန်မြန်လုပ်ဆောင်လိုက်သည်မှာ အချိန်တိုတွင်း နေ့လည်စာထမင်းစားကဒ်ကို ညှပ်ပြီးသွားကြလေသည်၊ ထမင်းစားကဒ်ညှပ်ပြီးတော့ ဌာနတစ်ခုချင်းဆီအလိုက် နာမည်များရေးကာ တံဆိပ်တုံးထုကြလေသည်၊ ကျော်သူရက တံဆိပ်တုံးထုရင်း HR ကန့်ဖက်ကို ငေးနေလေသည်။ သေချာတာကတော့ သူ၏ crush ဖြစ်သော အိအိငြိမ်းကို ပါးစပ်ဟကာ မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် ငမ်းနေလေသည်။
ဦးအောင်မောင်းသည် ဟိုဖက်ကအိအိငြိမ်းကို လှမ်းကြည့်ပြီး တံဆိပ်တုံးကို ရမ်းသမ်းထုနေရှာသော သူ၏တပည့် အရှုံးသမားလေးကို ကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်စွာ ခေါင်းကိုရမ်းခါလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရကတော့ ဒါတွေမသိ… ကွန်ပြူတာကိုင်နေသော အိအိငြိမ်းကိုပင် မြတ်နိုးစွာကြည့်နေရှာလေသည်… သူ့တတ်နိုင်တာ ဒါပဲရှိသည်မဟုတ်လော…..။
မကြာမှီပင် ၁၂ နာရီထိုး၍ နေ့လည်စာ ထမင်းစားနားချိန်သို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ရုံးထဲရှိလူများကလည်း ထမင်းစားဆောင်ဖက်သို့နေ့လည်စာထမင်းစားရန် အလျိုလျိုထွက်သွားကြလေသည်၊ ကျော်သူရလည်း နေ့လည်စာစားရန် သူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သော IT ဌာနက ကျော်ဝင်းခိုင်(ခ) မှန်ကြောင် ကို စောင့်နေလေသည်၊ ကျော်သူရဆိုင်ကယ်နားတွင် ရပ်စောင့်နေစဉ်ပင် မှန်ကြောင်က သူ၏ပခုံးကိုဆွဲဖက်ပြီး ခြောက်လှန့်လိုက်လေသည်။
” မင်းအမေ…..ငါလန့်သွားတာပဲ မင်းဘာလို့နောက်ကြနေတာလဲ”
” ဟီး…ဂိမ်းကောင်းနေလို့ တစ်ပွဲပြီးအောင်ဖျက်နေတာ”
” အလုပ်ချိန်ကြီးကိုကွာ…မင်းတို့ IT ဌာနကကောင်တွေပဲ သာယာပါတယ်”
” ဒါကတော့ကိုယ့်ကံနဲ့ကိုယ်ပဲလေ….ဟီးဟီး”
ဟု ကျော်ဝင်းခိုင်ကပြောရင်း သူ၏အဝေးမှုန်မျက်မှန်ကြီးကို နှာခေါင်းပေါ်မှပင့်တင်လိုက်လေသည်။
” အဲ့တာကြောင့်မင်းက မှန်ကြောင်ဖြစ်နေတာ”
” ငါကမှန်ကြောင်ဆို မင်းကအဆံချောင်ပဲ ကျော်သူရ…ကဲ..ဗိုက်ဆာနေပြီ သွားစားရအောင် ငါတို့ရဲ့ စီးတော်ယာဉ် စူပါကတ်နဲ့ သွားရအောင်ဟေ့”
(သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်၏ စီးတော်ယာဉ်ဖြစ်သော ဂျပန် စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်လေးမှာ ကျော်သူရက သူ၏အဖေဆီမှ အမွေရခဲ့သော ဆိုင်ကယ်ဖြစ်ပြီး ဒီရုံးတစ်ခုလုံးတွင် သက်တန်းအရင့်ဆုံးဆိုင်ကယ် ဖြစ်လေသည်)
ထမင်းစားဆောင်သို့ရောက်သောအခါ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်သည် အပေါက်ဝတွင် ထမင်းစားကဒ်ထုတ်ကာ တံဆိပ်တုံးထုလိုက်ပြီး ကုမ္ပဏီမှကျွေးသော မကောင်းထမင်း မကောင်းဟင်းကို ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် ရေနွေးကြမ်းနှင့် မျောချကြလေသည်၊ သူတို့ကျွေးသည့်ဆန်က အညံစားထဲမှ နည်းနည်းကောင်းရုံသာ ရှိမည်…ထမင်းကြမ်းသည်…အစာကြေလွယ်သည်၊ အသားဟင်းတစ်တုံးနှင့် အရွက်လေးနှစ်မျှင်သုံးမျှင်ကြော်ပါသည်။ ပြီးတော့ ငါးပိစော်နံနံဘာလချောင်ကြော်ကတော့ အနပ်တိုင်းပါလေ့ရှိသည်၊ အိမ်ကနေအလုပ်ဆင်းသော မြို့ခံဝန်ထမ်းများကတော့ စားမြိန်စေရန် ချဉ်ပေါင်ကြော်…ငပိကြော်စသော အရံဟင်းလေးတစ်ခုခု ဆွဲလာတတ်ကြသည်။
ကျော်သူရကတော့ ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီဖြစ်၍ ထမင်းနှင့်ဟင်းကိုရောမွှေကာ စားလိုက်ရာ ခဏအတွင်းပင် ပန်ကန်ပြောင်သွားလေသည်၊ ဆိုးဆိုးထမင်းဆိုင် ဆာဆာစား ဟူသော စကားပုံတောင်ရှိသေးသည်မဟုတ်လော၊ ကျော်ဝင်းခိုင်ကတော့ အဲ့လိုမဟုတ် သူ့ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး Facebook newfeed ကိုပွတ်ကြည့်ကာ ထမင်းကို တစ်လုတ်ချင်း စားနေလေသည်၊ ကျော်သူရက စိတ်မရှည်တော့..
” မှန်ကြောင်….ဖုန်းကြည့်ပြီးစားမနေနဲ့လေ..မြန်မြန်စား အခုထိတစ်ဝက်မကျိုးသေးဖူး”
” မင်းလိုတစ်နင့်တပိုး ပါးစပ်ထဲသွတ်မထည့်တတ်ဖူးကွ…ပြီးတော့မင်းဂျီးတော်ကျွေးတဲ့ဟင်းကလည်း စားကောင်းတာမဟုတ်ဖူး ဟင်းအရသာမခံပဲ ဖုန်းကြည့်မျိုနေရတာကွ”
” အေးပါ..အေးပါ..ငါရေနွေးကြမ်းထပ်ယူလိုက်ဦးမယ်..မင်းကောယူဦးမလား”
” အေး..ငါ့ဖို့ပါယူခဲ့ပေး”
” …………..”
” ရော…ရပြီ..ဒီနေ့ ကိုဇော်ဦးတောင်မတွေ့မိပါလား”
” သူ့ဆိုဒ်ထဲ အလုပ်ရှုပ်နေလို့နေမှာပေါ့ သူ့အင်ဂျင်နီယာကိစ္စဘာညာတွေ ရှုပ်နေတာနေမှာပေါ့”
” အင်းဟုတ်တယ်..အခုတလော ထမင်းစားဆောင်မှာ တွေ့ကိုမတွေ့ဖူး သူတို့အပြီးလုပ်ရမယ့် project ရှိတယ်ထင်တယ်”
(ကိုဇော်ဦးဆိုသည်မှာ ကျော်သူရတို့…ကျော်ဝင်းခိုင်တို့၏ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အငယ်တန်းအင်ဂျင်နီယာတစ်ဦးဖြစ်လေသည်၊ သူကတော့ ရုံးမှာထက် ဆောက်လုပ်ရသောအိမ်ယာ တိုက်ခန်းများတွင် ပို၍တာဝန်ထမ်းဆောင်ရလေသည်၊ ကျော်သူရ..ကိုဇော်ဦးနှင့် ကျော်ဝင်းခိုင်တို့သုံးယောက်သည် ရုံးမှပေးသောအဆောင်တွင် အတူတူနေထိုင်ကြသော လုပ်ငန်းခွင် သူငယ်ချင်းများဖြစ်ကြပြီး ငယ်ပေါင်းကြီးဖက်မဟုတ်သော်လည်း အချင်းချင်းအဖွဲ့ကြကာ ခင်မင်ရင်းနှီးကြလေသည်)
ကျော်သူရနှင့် ကျော်ဝင်းခိုင်တို့စကားပြောနေစဉ်အတွင်းမှာပဲ ထမင်းစားဆောင်ရှေ့သို့ Yamaha FZ နောက်ဆုံးပေါ်မော်ဒယ်ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ရောက်ရှိလာလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တွင် ကျော်သူရ တိတ်တခိုးချစ်ရသော အိအိငြိမ်းနှင့် သူမ၏ချစ်သူ အောင်ရဲလင်း တို့ စီးနင်သလာကြလေသည်၊ ပြီးနောက် ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေဆင်းကာ တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်တွဲပြီး ထမင်းစားဆောင်ထဲသို့ ဝင်လာကြလေသည်။
(အိအိငြိမ်း၏ ရည်းစား နာမည်အရင်းက အောင်ရဲလင်းမဟုတ်…ကျော်သူရတို့အဖွဲ့ကပေးထားသော နာမည်ပြောင်သက်သက်သာ ဖြစ်လေသည်၊ လည်ပင်းတွင် အောင်ရဲလင်းလို ကြယ်ပုံစံ တက်တူးထိုးထားပြီး စကားပြောလျင်လည်း ခေါင်းကိုစောင်းပြီးပြောတတ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်၊ ရုပ်ရည်မှာမှု ယောက်ျားပီသ၍ ပါဖြောင့်တဲ့ထဲ ပါလေသည်… နောက်ခံဘက်ဂရောင်းကလည်း အသင့်အတင့်ရှိပုံရသည်၊ ကျော်သူရနှင့်ယှဉ်ကြည့်လျင်တော့ နွားကျောင်းသားနှင့် အိမ်ရှေ့မင်းသားတို့လို ကွာခြားလေသည်)
အိအိငြိမ်းတို့အတွဲဝင်လာသောအခါ ထမင်းစားဆောင်အတွင်းမှမျက်လုံးများက လိုက်ဖက်သော သူတို့ချစ်သူနှစ်ဦးအား အားကျသော မျက်လုံးများနှင့် ဝိုင်းပြီးကြည့်ကြလေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက်သာ သူတို့အတွဲကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ကြည့်လေသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်း မှန်ကြောင်ကတော့ ဖုန်းကိုကြည့်၍ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်အဆက်အသွယ်ပြတ်နေလေသည်။
ကျော်သူရက သူ၏လွယ်အိတ်ထဲကနေ ဘောပင်နှင့် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုထုတ်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုရေးမည့်ဟန်ပြင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါ ဖုန်းကြည့်နေသော မှန်ကြောင်က ကျော်သူရကိုကြည့်ပြီး မဲ့ပြုံးပြုံးလေသည်…. ဒီကောင်တော့ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး စာတွေရေးတော့မယ်ပေါ့လေ၊ ကျော်သူရ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ထဲစာလျှောက်ရေးသည်မှာ နေ့စဉ်မြင်တွေ့နေကြ ကိစ္စဖြစ်၍ မှန်ကြောင်ကဖုန်းကိုပင်ပြန်ကြည့်လိုက်လေသည်။
( ဒီဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးမှာ ကျော်သူရကို အိအိငြိမ်းမှ လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးထားသော တစ်ခုတည်းသော စာအုပ်လေးဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရမှာ အိအိငြိမ်းမှာရည်းစားရှိလျက်နှင့် ချစ်မိနေသော နှလုံးသားကိုမလွန်ဆန်နိုင်သဖြင့် သူ၏ခံစားချက်များကို နေ့စဉ်မှတ်တမ်းလိုသဘောမျိုး ချရေးလေ့ရှိသည်၊ လက်တွေ့ဘဝတွင်တော့ ချိန်ပါဖြစ်နေသော်လည်း ဒီစာအုပ်ထဲတွင်တော့ ကျော်သူရ၏ စိတ်ကူးယဉ်ဖန်တီးထားသော အိအိငြိမ်းတစ်ယောက်ရှိလေသည်၊ အပြင်ဘဝတွင် ခံစားရသမျှကို စာအုပ်ထဲတွင်ချရေးပြီး ဖြေသိမ့်လေ့ရှိလေသည်)
အခုလည်း ကျော်သူရက စာအုပ်ကိုဖွင့်၍ သူစိတ်ထဲရှိသမျှကိုချရေးလိုက်လေသည်…..
” ငြိမ်းရေ……
ကိုယ်ကမင်းတို့အတွဲကို မုဒိတာပွားပေမယ့် မင်းဘေးနားက ဆံပင်ထောင်ကေနဲ့ ခေါင်းစောင်းစောင်း တစ်ယောက်ကိုတော့ဖြင့် တယ်ကြည့်မရဖူး၊ မင်းကတော့ အဲ့ကောင်ကို ကိုကို ကိုကိုနဲ့ခေါ်ပြီး ဟင်းတုံးတွေထည့်ကျွေးလိုက် တစ်ရှူးတွေထုတ်ပေးလိုက်နှင့်ဂရုစိုက်နေလိုက်တာ……မင်းဘယ်ဘဝက ဝဋ်ကြွေးတွေရှိလို့ အခုလို ပြန်ဆပ်နေရတာလည်း ငြိမ်းရယ်….
ကိုယ်နဲ့မင်းသာ ဖူးစာဖက်ဖြစ်ခဲ့ရင် ဟင်းတုံးခပ်ကျွေးတဲ့လူကလည်းကိုယ်ပဲ…နောက်ပြီး မင်းလေးကို တစ်ရှူးကမ်းပေးမယ့်လူကလည်း ကိုယ်ပဲဖြစ်နေမှာပဲဗျို့၊ မင်းလေး ယုံမယုံတော့မသိဖူး….အဲ့ဒီ အောင်ရဲလင်းဆိုတဲ့ ငနဲက မင်းနဲ့မထိုက်တန်ပါဖူးကွာ…..အဲ့ဒီ့ကောင်က ရှေးဘဝက ကုသိုလ်ကံအရှိန်လေးရှိလို့သာ အခုလိုကောင်းစားနေတာ…သိလား၊ အဲ့ဒီ့ကောင်က မင်းနဲ့အတူလမ်းလျှောက်ရင်လည်း မြောက်ကြွားမြောက်ကြွားနဲ့…ကြည့်ရတာ ဒေါင့်ကိုမကျိုးပါဖူး….ပိုက်ဆံပေးပြီး ပါးရိုက်လို့ရရင်ဖြင့် ကိုယ်တော့ သုံးလလောက်ထမင်းအငတ်ခံပြီး အဲ့ကောင်ကိုပါးချည်းလှိမ့်ရိုက်နေမိမှာအမှန်ပဲ ငြိမ်းရေ….
နောက်ပြီးပြောချင်တာတစ်ခုကတော့ မင်းလေးအဲ့ကောင်နဲ့တွဲရတာ စိတ်ညစ်လာရင် ချက်ချင်းပါးရိုက်ပြီး အဆက်ဖြတ်လိုက်ဖို့တောင်းဆိုပါတယ်ကွာ….
မင်းတို့အတွဲလမ်းခွဲမယ့်နေ့ကို ရေတွက်နေသူ…
ကျော်သူရ”
ကျော်သူရလည်း စာရေးပြီးကော မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်လည်း ဖုန်းကြည့်ရင်းထမင်းစားလို့ပြီးသွားလေပြီ၊ မှန်ကြောင်က ရေနွေးကြမ်းကိုမော့သောက်ပြီး ကျော်သူရအား
” ဟေ့ကောင်…ချိုချဉ်လေးဘာလေးရှိရင်ကျွေးပါဦး”
ဟုမေးလေသည်၊ ကျော်သူရက
” ချိုချဉ်တော့မရှိဖူး မနက်က အကြွေအမ်းလိုက်တဲ့ ပီကေတော့ရှိတယ်…ရော့…တစ်ခု”
မှန်ကြောင်က ကျော်သူရပေးသော ပီကယ်ထုပ်ကိုဖောက်ကြည့်လိုက်ပြီး….
” မြေနိုးလေး…ပြောင်တာစတီးပဲကောင်းတယ်…ငါ့မှာတော့အဟုတ်မှတ်လို့ ပါးစပ်ထဲထည့်တော့မလို့”
” ပီကယ်ကဝါးရတာမဟုတ်ဖူးလား”
ဟု ကျော်သူရကပြန်ပြောလိုက်တော့ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က..
” ရော့…မင်းပီကေမင်းပဲဝါး”
ဆိုပြီး ပြန်ပေးလိုက်လေသည်။ ကျော်သူရက ပီကေ ကို အဆုံးထိဖောက်ကြည့်လိုက်သောအခါ ပီကေမဟုတ်ပဲ စတော်ဘယ်ရီအရသာ ကွန်ဒုံးကြီးဖြစ်နေလေသည်၊ မနက်က အကြွေ အအမ်းဆိုပြီးပြောတော့ ဝယ်ထားသည့် ပစ္စည်းစာရင်းကိုပဲ သေချာကြည့်နေပြီးတော့ ဗူးကိုသေချာမကြည့်ပဲနဲ့ ပီကေဆိုပြီးကောက်ယူလိုက်ရာ မှားသွားခြင်းဖြစ်လေမည်၊ သေချာဈေးဝယ်တာတောင် မှားဖြစ်အောင်မှားသော သူ့ကိုယ်သူ ကျော်သူရတစ်ယောက် ရယ်ချင်မိသွားလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် ကျော်သူရ၏ အတွေးများက တစ်စုံတစ်ခုစီရောက်ရှိသွားလေသည်……
” ဘုန်း….သေပြီဟ….”
စားပွဲကိုလက်ဖြင့်ရိုက်ပြီး ကျော်သူရတစ်ယောက် အော်မိလိုက်လေသည်။
” ဘာဖြစ်တာတုံးဟ…ကျော်သူရ…မင်းလုပ်လိုက်ရင်…အလန့်တကြားနဲ့”
” Fuck…..ငါဒေါ်သူဇာဝင်းကို ပီကေဆိုပြီး ကွန်ဒုံးကြီးသွားပေးထားမိပြီဟ”
” ဟေ…မင်းကတော့လုပ်ချလိုက်ပြန်ပြီ”
” လာဟေ့ရောင်…သူ့ရုံးခန်းထဲပြန်သွားပြီး ကွန်ဒုံးကိုပြန်ယူရအောင် အခုကမန်နေဂျာတွေ သူဌေးနဲ့ meeting လုပ်နေကြတယ်မလား…မြန်မြန်သွားရအောင်…မပြီးလောက်သေးဖူး”
” Finance ကတခြားလူတွေတွေ့သွားရင် မင်းကွိုင်တက်မှာနော်”
” ဟိုဖက်စားပွဲမှာ Finance ကလူတွေထမင်းစားတုံးရှိသေးတယ်…လာလာ…”
ကျော်သူရနှင့် ကျော်ဝင်းခိုင်တို့နှစ်ယောက် စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်လေးကို အမြန်မောင်းပြီး ရုံးကိုသွားလေသည်၊ ကျော်သူရက Finance ဌာနရှိသော သုံးထပ်မြောက်သို့ အပြေးအလွှားသွားလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းရုံးခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်သည်တွင် သူမထားခဲ့သော စလင်းဘတ်အိတ်မရှိတော့ meeting ပြီးသွား၍ တခြားလူတွေနဲ့အတူ ထမင်းသွားစားပြီနှင့် တူလေသည်။
ကျော်သူရတစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဖင်ထိုင်ချကာ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲစဉ်းစားနေလေသည်၊ သူ့အတွက် နောက်ဆုံးလမ်းစပျောက်သွားလေပြီ….ဒေါ်သူဇာဝင်းပြောပုံအရတော့ ထမင်းစားပြီး ခံတွင်းရှင်းအောင်ပီကေဝါးမည့်ပုံပေါ်လေသည်၊ သူပေးလိုက်တာ ပီကေမဟုတ်ပဲ ကွန်ဒုံးဆိုတာသိသွားလို့ကတော့……သူ မတွေးရဲတော့… Admin ကကျော်သူရတစ်ယောက်က သူမလို အပျိုကြီးကို ပီကေဆိုပြီး ကွန်ဒုံးကြီးညာပေးပါသည်ဟု HR မန်နေဂျာကိုသွားတိုင်လိုက်လျင်ဖြင့်….အလုပ်ထွက်ရမည်မှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ…အလုပ်မထွက်ရလျင်တောင် ဘာအပြစ်ခံရမည်လဲဟုမပြောတတ်..
ထိုစဉ် သူ့အပူမဟုတ်သဖြင့် အပေါ်ထပ်သို့ အေးဆေးတက်လာသော ကျော်ဝင်းခိုင်ရောက်ချလာလေရာ…ကြမ်းပြင်ပေါ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့်ထိုင်ချနေသော သူ့ဘော်ဒါ ကျော်သူရအားတွေ့လိုက်လေသည်၊ ကျော်ဝင်းခိုင်က..
” သားကြီး…အဆင်ပြေလား၊ ယူပြီးပြီလား”
” လွဲသွားတယ်ကွ…ငါတော့ သေပြီထင်တယ်”
” အဲ့လောက်လည်း စိတ်ပူမနေပါနဲ့ကွာ….HR ကိုပြန်တော့မတိုင်လောက်ပါဖူး၊ တိုင်ရင်လည်း အလုပ်တော့အထုတ်မခံရလောက်ပါဖူးကွာ…အင်း ထုတ်ချင်လည်းအထုတ်ခံရမှာပေါ့…ဘယ်ပြောတတ်မလဲ”
ဟု အားတက်စဖွယ်ပြန်ပြောလေသည်။ ကျော်သူရအဖို့တော့ အလုပ်ထွက်ရမှာထက် အလုပ်ထွက်ရမည့်အကြောင်းပြချက်ကြီးက ပို၍ကြောက်ဖို့ကောင်းနေလေသည်၊ စဉ်းစားကြည့်ကြပါဦး….အပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်းအား အရှက်မရှိ ကွန်ဒုံးကိုပီကေဝါးဖို့ဆိုပြီး သွားပေးသည့် အကြောင်းပြချက်ဖြင့် အရေးယူခံရမည်ဆိုလျင်…..ဒီမျက်နှာဆိုးကြီးအား ဘယ်သွားထားရမည်နည်း…အထူးသဖြင့် HR ဌာနမှ အိအိငြိမ်းကသူ့ကို အထင်သေးသွားနိုင်သည်..။ ဘာမှတော့မဆိုင်ပေမယ့်လို့ပေါ့၊ သူဘာဆက်ဖြစ်မယ်ဆိုတာ ဒေါ်သူဇာဝင်းပေါ်မှာပဲမူတည်နေတော့သည်၊ အဲ့ဒီ့အပျိုကြီးက ပြောရသည်မဟုတ် အရင်တစ်ခေါက် သူ့ facebook account hack ခံရပြီး ဖင်တုံးလုံးပုံများ အတင်ခံရသည့်အခါတုံးကတောင် ရှက်လွန်းလှပါသည်ဟုဆိုကာ ရုံးကိုခွင့်တစ်ပတ်ယူပြီး အနားယူခဲ့ဖူးသည်၊ ကျော်သူရအဖို့တော့ ပွင့်တော်မူပြီးသော ဘုရားများနှင့် နောက်ထပ်ပွင့်မည့် ဘုရားများဆီသာ ဆုတောင်းရန်ကျန်ရှိလေတော့သည်။
ကွန်ဒုံးပြန်ယူရေး မစ်ရှင်ကို ကျရှုံးပြီးသည့်နောက်တွင် ကျော်သူရသည် မိမိဌာနသို့ပြန်ကာ လုပ်စရာရှိသည်များကို စက်ရုပ်သဖွယ်ပြုလုပ်နေလေသည်၊ လုပ်စရာရှိသည်များကိုလုပ်ပြီး မနက်ဖြန်ကြလျင် အလုပ်ထွက်လျင်ထွက်ရကိန်းရှိ၍ သူချစ်ရသော အိအိငြိမ်းလေးကို သေခါနီးရိက္ခာယူသည်ဟုသဘောထား၍ အဝကြည့်လေသည်။
ညနေငါးနာရီရောက်လို့ အလုပ်ဆင်းသောအခါ ကျော်သူရတစ်ယောက် လေးလံသောခြေလှမ်းများဖြင့် အဆောင်သို့ပြန်ခဲ့လေသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က ကိုဇော်ဦးအား သူဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ဖောက်သည်ချထားပုံပေါ်သည်၊ နှစ်ယောက်သားတစ်ကျိတ်ကျိတ်နှင့် သူ့ကိုကြည့်ပြီး တခွိခွိရယ်နေကြသည်၊ အဲ့ဒီ့နှစ်ယောက်နှင့် စကားများရန်ဖြစ်ရန် ကျော်သူရစိတ်မပါ… အိပ်ရာပေါ်မှောက်ယက်လေး လှဲလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရကိုကြည့်ပြီး ကိုဇော်ဦးနှင့် မှန်ကြောင်တို့နှစ်ယောက် သနားသွားပုံပေါ်သည်၊ ထို့ကြောင့်စိတ်ပြေလိုပြေငြား သူတို့သူငယ်ချင်းကို သွားချော့ကြသည်၊ ကိုဇော်ဦးက..
” ညီလေး…မင်းဟာက လည်းကွာ ဘာမှလည်းမဟုတ်ပဲနဲ့ စိတ်ညစ်မနေပါနဲ့…လာ…ထ..မင်းကြိုက်တဲ့…ခေါင်ရည်သွားသောက်ရအောင် ငါဒကာခံမယ်”
” မသောက်ချင်ပါဖူးဗျာ…”
” လာပါကွာမင်းကလည်း အလုပ်ထုတ်ချင်မှအထုတ်ခံရမှာပါကွ…မင်းဘက်ကသေချာရှင်းပြလိုက်ရင်ပြီးတာပဲ”
” အလုပ်ထုတ်ခံရတာထက် အိအိငြိမ်းကကျွန်တော့်ကိုတစ်မျိုးထင်သွားမှာစိုးတာဗျ”
” အိအိငြိမ်းက မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ”
” ဘာမှမဆိုင်ဖူးလေ…ဒါပေမယ့်…”
” ဒါပေမယ့်မနေနဲ့ ဟိုကဘဲကြီးတန်းလန်းနဲ့ကို…လက်လျှော့ချိန်တန်ရင် လက်လျှော့လိုက်တော့”
” ဘဝကခါးပါတယ်ဗျာ..အစ်ကိုရာ”
ဟု ကျော်သူရက ငိုမဲ့မဲ့နှင့်ပြောလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက
” ဘဝကခါးပေမယ့် ခေါင်ရည်ကတော့ချိုတယ်ကွ…လာသွားရအောင်”
ကျော်သူရတစ်ယောက် မှန်ကြောင်နှင့် ကိုဇော်ဦးခေါ်ရာခေါင်ရည်ဆိုင်သို့ မလိုက်ချင်လိုက်ချင်ဖြင့် ပါသွားလေသည်၊ ဟိုရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အမြည်းနည်းနည်း အရည်များများမျိုကြသည်၊ နှစ်နာရီလောက် ပြောရင်းဆိုရင်းသောက်ကြတာ ခြောက်ပုလင်းပင်ပြောင်သွားလေသည်၊ ထိုခြောက်ပုလင်းထဲမှ သုံးပုလင်းစာကို ကျော်သူရတစ်ယောက်ထဲဖြိုခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။
အရည်ဝင်တော့ စကားရွှင်ဆိုသလို ကျော်သူရတို့ သုံးယောက်တည်းထိုင်သောဝိုင်းတွင် တစ်ယောက်တစ်လှည့်ဆီ စကားကို ရေပတ်မဝင်အောင်ပြောဆိုနေကြလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက
” ကဲ…ညီလေးတို့ ပုလင်းအကပ်ကျန်တာလေးဖြိုလိုက်ရအောင်….ချီးယား”
” ချီးယား…”
” ကျော်သူရ…မင်းလည်း အိအိငြိမ်းကိုမေ့လိုက်တော့ ငါတို့ရုံးမှာတခြား ဇယားလေးတွေလည်းကျန်ပါသေးတယ်…မင်းနည်းနည်းပါးပါးလှုပ်ရှားကြည့်ပေါ့ လှုပ်ရှားမှမုန့်စားရမှာ”
ဟု ကိုဇော်ဦးက ပြောလေသည်၊ ထိုအခါ မှန်ကြောင်က..
” ကျွန်တော်တော့ဖြင့် လှုပ်ရှားနေတာပဲ အခုထိမုန့်စားဖို့မပြောနဲ့ မုန့်ဖိုးတောင်မရသေးပါလား”
” မင်းရဲ့ အတွင်းရေးမှူးလေးကိုပြောတာလား…ဟိုကခင်ကြီးကျယ်ကိုကွ…ဟားဟား၊ ဆက်ကြိုးစားပေါ့ကွ မင်းက ကျော်သူရထက်စာရင် မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေးသန်းနေသေးတယ်”
ဟု ကိုဇော်ဦးကပြောလေသည်၊ ကျော်သူရက ထ၍
” ကိုဇော်ဦး…ခင်ဗျားကရည်းစားရှိတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်တို့ကိုပြောအားရှိတာပေါ့လေ ”
ဟုပြောလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးကပြန်လည်၍…
” မင်းတို့ကစွတ်အထင်ကြီးနေတာကိုးကွ၊ မင်းတို့ကိုမို့လို့ပြောပြမယ်.. ရည်းစားရှိတာတော့မှန်ပေမယ့် ချစ်သူသက်တမ်း ၃ နှစ်ကျော်နေပြီ…အခုထိဘာမှမဘာရသေးဖူး”
” ဟုတ်မှလည်းပြောပါ ကိုဇော်ဦးရာ…ခင်ဗျားဖုန်းထဲမှာဖြင့် အောကားတွေချည်းပဲ၊ အားတိုင်းလည်း ဂွင်းထုရင်းစော်ဖိဖို့ လေ့ကျင့်နေပြီးတော့”
” ဟ..တကယ်ပြောတာဟ..မင်းတို့မယုံချင်လည်းနေ၊ ငါ့ကောင်မလေးက တစ်ယူသန်လေးကွ သူ့ရဲ့အပျိုရည်ကို မဂ်လာဆောင်ပြီးမှပဲ ပေးနိုင်မယ်တဲ့ကွာ”
” ဘာပဲပြောပြော ကျွန်တော်တို့ထက်တော့ သာပါတယ်ဗျာ”
” ဒီလိုလုပ်ရအောင် ငါတို့သုံးယောက် တရုတ်သိုင်းကားတွေထဲကလို သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖွဲ့ရအောင်”
” ဘာလုပ်ဖို့လဲဗျ”
” ဒါနဲ့တစ်ခုမေးကြည့်မယ်….မင်းတို့လူပျိုရည်ပျက်ပြီးပြီလား”
” လက်နဲ့ဂွင်းထုတာတော့ လူပျိုရည်ပျက်တာထဲအကြုံးမဝင်ဖူးမလား…ဟဲဟဲ”
” လဖွတ်…ငါက ကျွင်းစိမ်တာကိုပြောတာ၊ ကြည့်ရတာ ဘယ်သူမှ မစိမ်ရသေးဖူးထင်တယ်၊ ဒီလိုလုပ်ကွာ ငါတို့သုံးယောက် သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖွဲ့မယ် ငါတို့ထဲက လူပျိုရည်အရင်ပျက်တဲ့သူကို အစ်ကိုကြီးခေါ်ကြေးကွာ…ဘယ်လိုလဲ”
” မလုပ်ပါဖူးဗျာ..ခင်ဗျားပဲအရင်ပျက်မှာပေါ့ဗျ၊ ကျွန်တော်ကအခုမှလိုက်နေတုံးရှိတာ…ကျော်သူရဆိုပိုဆိုး ဘဲရှိတဲ့ဆော်ကို တမ်းတနေတုံးရှိသေးတာ”
” မင်းကလည်းစွတ်အထင်မကြီးပါနဲ့ကွ….ဟိုက မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှတဲ့ ငါလည်းဘက်ဂျက်မရှိတော့ နောက်သုံးနှစ်တော့အသာလေးကြာအုံးမှာ…”
” ခင်ဗျားစပြောတာနော် ကိုဇော်ဦး…ပြီးကြမှ ကျွန်တော်နဲ့အတွင်းရေးမှူးလေးနဲ့ ရည်းစားဖြစ်ကာမှ ညီလေးကို အစ်ကိုကြီးခေါ်နေရအုံးမယ်”
” မင်းသာ လူပျိုရည်အရင်ပျက်ပါစေ..ငါခေါ်ဖို့ဝန်မလေးပါဖူးကွ…ဟားဟား…ကျော်သူရကော အဆင်ပြေလား”
” ကျွန်တော်တော့ ဒီတစ်သက် ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်ကိုပဲ အကိုကြီးခေါ်ရမယ်နဲ့တူပါတယ်ဗျာ…”
” ဟားဟား…”
” အဲ..စည်းကမ်းတစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်…လူပျိုရည်ပျက်တာက ကိုယ်ချစ်တဲ့ကောင်မလေး ဒါမှမဟုတ် သူငယ်ချင်းမလေးနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် အသိမိတ်ဆွေထဲကနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ရတယ်ကွာ၊ ဖာတော့မချကြေး”
” ဟုတ်ပြီဗျာ……ကျွန်တော်တို့သဘောတူတယ်…ကဲ..ဒါဆို သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖွဲ့တာကို ဂုဏ်ပြုတဲ့အနေနဲ့…တစ်ခွက်..”
” ချီးယား…ချီးယား….ဂလု..ဂလု..ဂလု”
ထိုသို့ဖြင့် လူပျိုရည်ပျက်ရေးကော်မတီမှ သွေးသောက်ညီအစ်ကိုသုံးယောက်သည် ခေါင်ရည်ဆိုင်တွင် အမူးသောက်ပြီးသကာလ နေထိုင်ရာ အဆောင်သို့ပြန်ခဲ့ကြလေသည်၊ အဆောင်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် မှန်ကြောင်နှင့် ကိုဇော်ဦးတို့မှာ တစ်ချိုးထဲအိပ်ပျော်သွားကြလေသည်။
ရင်ထဲတွင် အပူမီးတောက်ပြီး စိုးရိမ်စိတ်များနေသော ကျော်သူရတစ်ယောက်သာ ခေါင်ရည်မူးနေသည့်တိုင်အိပ်မပျော်ပဲ အတွေးများနေလေသည်၊ ထို့ကြောင့် သူစိတ်သက်သာရာ ရလိုရငြား ကြံဆကာ သူရေးနေကြ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုထုတ်၍ ခံစားချက်များကိုချရေးလိုက်လေသည်။
” ငြိမ်းရေ…..
ဒီတစ်ခေါက်ဖြစ်တဲ့ကိစ္စမှာ ကိုယ်တော့ဖြင့် စမှုံတုံးပြီနဲ့တူပါတယ်…ငြိမ်းရယ်၊ တကယ်တမ်းပြောရလျင် အခုကိစ္စက မရည်ရွယ်ပဲနဲ့ဖြစ်သွားရတာပါ…..သို့သော်လည်း ဘယ်သူမှ ယုံပေးကြမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာလည်းရိပ်မိပါတယ်…..အဓိကကတော့ ကိုယ့်အပေါ် မင်းလေး တစ်မျိုးထင်သွားမှာကိုစိုးရိမ်နေမိတယ်…ငြိမ်းရယ်….
ဤကမ္ဘာကို စောင့်ရှောက်နေကြသော လောကပါလနတ်မင်းကြီးများလည်း ဂျူတီအားသည်ဆိုလျင် ကျွန်တော်မောင်သူရကိုလည်း ကြည့်ရှူ့စောင်မတော်မူပေးကြပါ၊ မှန်သောစကားကိုပြောလျင် ဒီဘဒ္ဒကမ္ဘာပေါ်တွင် ကျွန်ုပ်မွေးသည့်အချိန်မှစ၍ ယခုအသက်ထိတိုင်အောင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်၏ နှုတ်ခမ်းကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှပင် မနမ်းဖူးသေးခဲ့ပါ၊ ဤမှန်သောသစ္စာစကားကြောင့် ဒီအထင်လွဲစရာအဖြစ်ဆိုးကြီးမှလွတ်မြောက်ပြီး ကျွန်ုပ်ချစ်ခင်မြတ်နိုးရသော ငြိမ်း..က ကျွန်ုပ်အပေါ် အထင်မလွဲပါစေနှင့်…
ရင်ထဲတွင် အပူမီများနှင့် တောက်လောင်နေသူ
ကျော်သူရ”
………………………………………………………..
🧡အခန်း (၂) Timing လွဲမှားခြင်း🧡
နောက်တစ်နေ့ နံနက်ရောက်တော့ အိပ်ရာနိုးနိုးချင်းပင် ကျော်သူရခေါင်းထဲ မနေ့ကဖြစ်ခဲ့သောကိစ္စကို ခေါင်းထဲပြန်ရောက်လာလေသည်၊ ဆက်ပြီးတွေးနေလို့လည်း ပိုပြီးစိတ်ညစ်ရုံသာရှိမည်….ဒီ့ထက်ပိုပြီးထူးလာမှာမဟုတ်…ထို့ကြောင့် ဖြစ်ချင်တာဖြစ်တော့ကွာဟု သဘောထားပြီး ထိုကိစ္စကိုခေါင်းထဲမှ ခဏထုတ်လိုက်လေသည်၊ မနက်ခင်းလက်ဘက်ရည်ဆိုင်သွားစား….ရေမိုးချိုးပြီး ရုံးကိုသွားလေသည်။
ရုံးကိုရောက်သောအခါ မနေ့ကလုပ်စရာကျန်နေသေးသည်များကို လက်စသတ်ပြီးလုပ်ကိုင်နေလေသည်၊ ၉ နာရီ ထိုးခါနားနီးတော့ ရုံးတွင်လူတော်တော်စုံနေလေပြီ၊ ထိုစဉ် ဦးအောင်မောင်း ရုံးခန်းထဲသို့ဝင်လာလေသည်၊ ကျော်သူရက ဦးအောင်မောင်းအားနှုတ်ခွန်းဆက်သလိုက်လေသည်….။
” ဆရာကြီး…morning”
” အေး..အေး…Good morning, ကောင်လေးမင်းဒီနေ့ဘာတွေလုပ်စရာရှိလဲ”
” HR ဌာနကနေ ဝန်ထမ်းအသစ်စာရင်းတောင်းပြီး ထမင်းစားဆောင်ကို လူအလျော့အတိုးလုပ်ဖို့နဲ့ စာတင်ဖို့ရှိတယ်”
” အေးအေး…အဲ့တာတွေအရင်လုပ်ထား၊ မနက်ဖြန်ကြရင် ကွန်ဒိုအသစ်ဖွင့်ပွဲရှိတယ်…အဲ့သွားပြီးနေရာထိုင်ခင်းပြင်ဆင်ပေးရအုံးမှာ”
” အဲ့တာဆိုရင်တော့ ဒူးချောင်အုံးမှာပဲကရို့”
” ဆင်းရဲသားကားတွေကြည့်တာလျှော့ပေါ့ကွာ…ကောင်လေးရာ၊ မင်းလက်လေးလည်း အနားပေးပါဦး”
” ဆရာကြီးလည်း အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ငရုတ်ဆုံကြိတ်တာလျှော့အုံးနော်…လှေကားပေါ်တက်တာတောင် ဆရာကြီးဒူးထဲက ဂလောင်သံကြားနေရတယ်”
” ဟေ…ဟုတ်လား”
” မဟုတ်ပါဖူး…နောက်တာပါ…ဟဲဟဲ”
” ဖတ်….” (ဂုတ်ပိုးကိုလက်ဝါးဖြင့် ချသံ)
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဘာမှမဖြစ်သလို ဟန်ဆောင်နေရသော်လည်း ရင်ထဲကအပူမီးက တဖန်ပြန်ပြီးလောင်ကျွမ်း ပြန်လာသည်၊ ဘယ်အချိန်တွင် ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ကနေဆင်းလာပြီး Hr မန်နေဂျာရုံးခန်းထဲ ဝင်လာမလားဟုစိုးရိမ်နေရသည်၊ ထို့ကြောင့် ရုံးခန်းတံခါးပွင့်လာပြီဆိုသည်နှင့် ဘယ်သူများဝင်လာသလဲဟု အမောကြည့်ရလေသည်၊ ကျော်သူရ၏အဖြစ်မှာ ရဲ၏အိမ်ရှေ့သို့သွားကာ ဘိန်းဖြူအစိတ်သားလောက် ဝယ်အုံးမလားဗျို့ဟု သွားမေးမိသော လူတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေလေသည်၊ ဘယ်အချိန် ထွက်လာပြီး အဖမ်းခံရမယ်မသိ….
ထိုစဉ် Admin နှင့် Hr ဌာနရှိသော ဒုတိယထပ် အဝင်တံခါးကို လူတစ်ယောက်ဆွဲဖွင့်ပြီး ဝင်လာလေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် အထိန်တလန့်နှင့် ထိုင်ခုံကနေ ခေါင်းကိုမော့ပြီးလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ Finance ဌာနမှ Casher မမဖြစ်ပြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းမဟုတ်သဖြင့် အနည်းငယ်စိတ်အေးသွားပြီး သက်ပြင်းချကာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်လေသည်၊ ဌာနထဲသို့ဝင်လာသော Casher မမက ကျော်သူရကိုတစ်ချက်ရှာလိုက်ပြီး…
” ကိုကျော်သူရ….ဒေါ်သူဇာက ရုံးခန်းထဲခဏလာခဲ့ပါဦးတဲ့”
ဟုပြောလေသည်၊ ကျော်သူရက..
” ဟုတ်ကဲ့.. လာခဲ့မယ်ဗျ”
ဟိုက်…နောက်ဆုံးတော့ ဒီအချိန်ကို ရောက်လာလေပြီ၊ သို့သော် Hr ကိုမတိုင်သေးပဲ ဒေါ်သူဇာဝင်းကိုယ်တိုင် ခေါ်ပုံထောက်တော့ သူစိတ်ထဲတွေးထားသလောက်တော့မဆိုးသေးချေ၊ ကဲ….လာမယ့်ဘေး ပြေးတွေ့ပြီးရင် ပြီးတာပဲဟု အားတင်းပြီး Finance ဌာနရှိသော အပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့လေသည်။
Finance ဌာနသို့ရောက်သောအခါ ဒေါ်သူဇာဝင်းက သူမ၏ဌာနကဝန်ထမ်းများနှင့် မနက်ခင်းအစည်းအဝေးပြုလုပ်နေသဖြင့် အပြင်ကခုံတန်းတွင်ခဏထိုင်စောင့်နေလေသည်၊ ကျော်သူရ တစ်ယောက်စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထားသော်လည်း စိတ်ကိုမထိန်းချုပ်နိုင်တော့……ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုလှုပ်နေလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းကို ဘယ်လိုရှင်းပြရင်ကောင်းမလဲဟု စကားလုံးများ..စာကြောင်းများကိုစဉ်းစားနေလေသည်၊ ရင်ထဲမှလည်း နှလုံးခုန်နှုန်းများမြန်ဆန်လာကာ ကိုယ့်နှလုံးခုန်သံကိုပင် ပြန်ကြားနေရလေသည်။
” ဒုတ်…ဒုတ်…. ဒုတ်….ဒုတ် ဒုတ်..ဒုတ်..”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်စောင့်နေစဉ်အတွင်း အပြင်မှလေအေးတစ်ချက်ဝေ့တိုက်လာသည်၊ ထိုလေအေးကြောင့်…ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထလာကာ အသက်ရှူရပ်ပြီး လေအေးနှင့်တစ်ပါတည်းသူပါသွားလျင် ကောင်းမည်ဟုတွေးမိလေသည်၊ ထိုစဉ် Finance ဌာန၏ morning meeting ပြီးဆုံးသွားပြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းက အခန်းထဲမှထွက်လာကာ ထိုင်စောင့်နေသော ကျော်သူရအားလပ်ယက်ခေါ်ပြီး သူမ၏ရုံးခန်းထဲသို့ခေါ်သွားလေသည်။
ကျော်သူရတစ်ယောက် နှလုံးခုန်သံများ ဂိတ်ဆုံးသို့ရောက်ကာ အရက်ပြင်းပြင်းတစ်ခွက်သောက်လိုက်ရသလို ရင်ထဲထူပူလာလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းရှေ့ ကြိုးကွင်းစွပ်၍ သေဒဏ်အပေးခံရတော့မည့် အပြစ်သားတစ်ယောက်လို တုန်လှုပ်နေမိလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းမျက်နှာက ဒေါသတအားကြီးလည်းထွက်နေသည်မဟုတ်ပဲ ထူးဆန်းစွာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင်ဖြစ်နေလေသည်၊ သူမက
” မောင်လေး…ကော်ဖီသောက်ပါဦး”
” မသောက်တော့ပါဖူး အစ်မ…”
” မင်းကိုဘာလို့ခေါ်လိုက်တယ်ဆိုတာသိတယ်မလား….မနေ့ကဘယ်လိုဖြစ်လို့ ငါ့ကို ပီကေဆိုပြီး ကွန်ဒုံးကြီးညာပေးတာတုံး….အပျိုကြီးဆိုပြီး နောက်တာလား…မင်းကဘာသဘောလဲကွ..ပြောပါဦး”
ဟုမေးလေသည်။ ဒေါ်သူဇာဝင်းက သူမ၏ထုံးစံအတိုင်း ခေါင်းကိုငိုက်၍ မျက်မှန်အပေါ်ကနေ မော့ကြည့်ကာ မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့် ကြည့်နေလေသည်….. ကျော်သူရက အသံ တုန်တုန်ဖြင့်..
“ဟိုလေ… အဲ့တာကလေ… မနေ့က ကျွန်တော် ဈေးဝယ်နေတုံး ……… ………….. …………………………. ……………………… …….”
ဟု သူတွေးထားသလို သေချာရှင်းပြလိုက်လေသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက်ရှင်းပြပြီးသောအခါ ဒေါ်သူဇာဝင်းက ခပ်တည်တည်မျက်နှာထားကနေ မချိုမချဉ်ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာပေးဖြစ်သွားကာ ကျော်သူရအား…
” အဲ့တော့…ငါ Hr ဂျာကြီးကိုသွားပြောလိုက်ရမလား”
” မပြောပါနဲ့အစ်မရယ်…ကျွန်တော်က တမင်လုပ်တာမှမဟုတ်တာဗျာ”
” ဟား…ဟား….ငါကစတာပါ… မနေ့ကတည်းက မင်းပီကေဗူးနဲ့ ကွန်ဒုံးဗူးမှားယူလာခဲ့မှန်း ရိပ်မိပါတယ်၊ ငါ့ကိုကွန်ဒုံးပေးပြီး စမ်းလောက်အောင်လည်းမင်းမှာ ဇမရှိမှန်းသိပါတယ်……ကျော်သူရ….မင်းကလုပ်လိုက်ရင်တလွဲချည်းပဲ ”
” ဟုတ်…ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ”
” အေးအေး..ရပြီသွားတော့…နောက်တစ်ခါအဲ့ဒီလိုထပ်မမှားစေနဲ့နော်…မောင်လေး…ခစ်ခစ်.. အခုလိုခေါ်ပြီး ကြပ်တယ်ဆိုတာကလည်း မင်းမှတ်လောက်သားလောက်အောင်ရှိသွားအောင်ပါ၊ မင်းတမင်မလုပ်မှန်းသိပါတယ်…. Finance ဌာနထဲ မင်းဝင်လာကတည်းက မျက်နှာပျက်ရုံတင်မကပဲ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေမှန်းတွေ့လိုက်တယ်၊ အခုလိုကြပ်ဖို့တောင် ရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းအောင့်ထားရတာ…ဟားဟား”
” ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ…သွားခွင့်ပြုပါဦး”
” အေးအေး”
ကျော်သူရသည် ဒေါ်သူဇာဝင်းကြပ်လိုက်သည်ကိုပင် စိတ်မဆိုးနိုင်ပဲ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အနေဖြင့် ဒီအပျိုကြီး၏သဘောထားကို သဘောကျသွားလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ပေါ့ပါးသွက်လက်သောခြေလှမ်းများဖြင့် အောက်ထပ်ဆင်းကာ မိမိတို့ဌာနထဲပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်၊ အခန်းထဲရောက်ရောက်ခြင်း ဦးအောင်မောင်းက….
” ကောင်လေး..အပျိုကြီးက ဘာကိစ္စခေါ်တာလဲ…မနေ့ကမင်းစာရင်းမှားသွားလို့လား”
” ဘာမှမဟုတ်ပါဖူးဗျာ…ဟဲဟဲ”
” မင်းကို finance ဌာနကခေါ်တိုင်း ငါ့မှာခေါင်းနားပန်ကြီးနေရတာ ဘာမှမဟုတ်ဖူးဆိုလည်းပြီးတာပဲဟေ့”
” ဟုတ်ကဲ့”
ကျော်သူရတစ်ယောက်သည် သင်္ကြန်ကာလလွတ်ငြိမ်းခွင့်ဖြင့် အကျဉ်းထောင်မှလွတ်မြောက်လာသော ထောင်သားတစ်ယောက်လို ပျော်ရွင်နေလေသည်၊ ထမင်းစားဆောင်မှ နေ့လည်စာကို ကြက်ဥချက်ကျွေးသည်ကိုပင် နှစ်ပန်ကန်စားဝင်လေသည်…… ပြုံးစိစိလုပ်နေသည်မှာ မရပ်၍ သူ့ဘေးနားဖုန်းကိုကြည့်ပြီး ထမင်းစားနေသော မှန်ကြောင်ပင် ကြည့်မရဖြစ်လာလေသည်၊ အူမြူးနေသော သူ့ဘော်ဒါကို အပိုးသေစေရန် အာရုံလွှဲလိုက်လေသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က…
” ဟေ့…ဟေ့…ထမင်းချည်းကုန်းစားမနေနဲ့…ဟိုမှာ မင်းရဲ့အိအိငြိမ်းလာပြီ”
ဟု ပြောလိုက်သည်၊ ကျော်သူရကတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး…
” ဒီနေ့သူတစ်ယောက်ထဲပဲဟ…ဟိုခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းမပါဖူး…ဘယ်လောက်ကျက်သရေရှိလိုက်သလဲကွာ”
မှန်ကြောင် သည်သူ့သူငယ်ချင်းစိတ်ညစ်ညူးပြီး ပုံမှန်ဖြစ်သွားစေရန် ရည်ရွယ်သော်လည်း ကျော်သူရမှာပုံမှန် ဖြစ်မလာပဲ ပိုတောင်အူရွင်လာလေသည်၊ ပိုဆိုးသွားသည်က အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် ထမင်းစားလာတာနောက်ကြပြီး သူမနှင့်စားဖော်စားဖက်ဖြစ်သည့် ကောင်မလေးများမရှိတော့၍ ကျော်သူရတို့စားပွဲကိုပူးပေါင်ဝင်ထိုင်လာခြင်းဖြစ်လေသည်။ အိအိငြမ်းက…
” ကိုကျော်သူရ ဒီမှာနေရာရှိသေးတယ်မလား…ထိုင်မယ်နော်”
ဟုပြောလေသည်၊ ကျော်သူရက မဆိုင်းမတွပင် မှိုရသောမျက်နှာဖြင့်…
” အင်းရတယ်…ထိုင်လေ…သားကြီးမင်း ထမင်းပန်ကန်ဟိုဖက်နည်းနည်းတိုးပေးလိုက်ဦး”
ဟုပြောလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက..
” ရပါတယ်ဗျာ…နေရာကအကျယ်ကြီးရှိတာကို.. ဒါနဲ့ ဒီဘက်ကအစ်ကိုက IT ကမလား ကို..ဘယ်သူ”
” ကိုကျော်ဝင်းခိုင်ပါ… အလုပ်လာလျှောက်တုံးက တစ်ခါတွေ့ဖူးတယ်လေ”
” အဲ့တာကြောင့်မြင်ဖူးနေသလိုဖြစ်နေတာ…ခစ်ခစ်”
အိအိငြိမ်းသည် တချို့သောဟန်ပန်များသည့် ကောင်မလေးတွေလို ထမင်းကို မလှုတ်တလှုတ်မစားပဲ သေသေချာချာစားလေသည်၊ ကျော်သူရသည် အခါတိုင်းဆိုလျင် ထမင်းကိုဇူဇကာပုဏ္ဏားသဖွယ် ဇွန်းဖြင့်အမောက်ခပ်ပြီး နင်းကန်သွပ်စားသော်လည်း….ဘေးနားတွင် အိအိငြိမ်းနှင့်နီးနီးကပ်ကပ်အတူတူရှိနေသဖြင့်…..ဒီနေ့တော့ဖြင့် ထမင်းလုံးကိုတစ်စေ့ချင်း ရေတွက်ပြီးစားနေလေသည်၊ ဖုန်းကြည့်ပြီးစားသော မှန်ကြောင်ပင် သူ့ထက်အရင်ပြီးသွားလေသည်…မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က သူ့သူငယ်ချင်းအား စနောက်ချင်သဖြင့်..
” သားကြီး..စားလေ..ပြီးရင်သွားရအောင်”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်၊ ထိုအခါအိအိငြိမ်းက..
” သွားစရာရှိရင်သွားကြလေ…ညီမကိုမစောင့်နေနဲ့”
” ရပါတယ်…အစ်ကိုလည်းမပြီးသေးပါဖူး ဖြည်းဖြည်းစား”
ဟု ကျော်သူရကပြန်ပြောပြီး သတိပေးသည့်အနေဖြင့် သာသနာဖျက် မှန်ကြောင့် ခြေထောက်ကို အားနှင့်တက်နင်းပေးလိုက်လေသည်။
ထမင်းစားပြီး သကာလ ရုံးပြန်သွားမည့်အခါတွင် ကျော်သူရက သူ၏စူပါကပ်ပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်းနှင့် အိအိငြိမ်းအားလှမ်း၍…
” ညီမ…ဆိုင်ကယ်ကြုံလိုက်ဦးမလား”
ဟု မျက်နှာလိုမျက်နှရ လှမ်းမေးလိုက်လေသည်၊ ဘေးနားက မှန်ကြောင်က..
” အဲ့တာဆို…ငါကြတော့ဘာနဲ့ပြန်ရမှာတုံး”
” လေးဘက်ကုန်းပြန်” (ဒီမှန်ကြောင်ကောင်က တစ်စက်ကလေးမျှ အရိပ်သုံးပါးနားမလည်၊ သူ့ဘော်ဒါ အခြေအနေကောင်းနေသည်ကို မကြည့်ရက်နိုင် ဖျက်လိုဖျက်ဆီး လုပ်ချင်နေလေသည်)
အိအိငြိမ်းက..ကျော်သူရအား
” မလိုက်တော့ဖူးအစ်ကို…ညီမလမ်းလျှောက်ပြီးပြန်လိုက်တော့မယ်…ရုံးနဲ့သိပ်မဝေးပါဖူး၊ ဒီနေ့စားတာများသွားလို့ ဗိုက်တင်းနေတာနဲ့အတော်ပဲ..ရုံးရောက်မှတွေ့မယ်နော်”
ဟု ပြန်ပြောပြီး အသာလေး လမ်းလျှောက်ထွက်သွားလေသည်။
ဟုတ်မှာပေါ့လေ….ရည်းစားရှိသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ရပေမည်….. ကျော်သူရရင်ထဲတွင် စောနကထမင်းအတူစားနေစဉ် သာယာနေသောခံစားချက်များပျောက်သွားပြီး သူနေ့စဉ်ကြုံတွေ့နေရသည့် အမည်မဖော်နိုင်သောခံစားချက်က အောင့်သက်သက်ဖြင့် ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာလေသည်၊ သူ၏မသိစိတ်ထဲမှ စကားတစ်ခွန်းကို ပြောမိလေသည်။
” ကျော်သူရ…မင်းကအိအိငြိမ်းရဲ့ရည်းစားမှမဟုတ်တာ ”
ကျော်သူရ အနောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်ကယ်နောက်တွင် မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က အခန့်သားတက်ထိုင်ပြီး ဖုန်းကိုကလိနေလိုက်သေးသည်၊ ဒီကောင့်ကိုတော့ စေတနာတစ်စက်မှမရှိ…. မကျေမချမ်းဖြင့် ဂီယာဝမ်းကိုထည့်ကာ ဆိုင်ကယ်ကိုဆောင့်ထွက်လိုက်လေသည်။
ရုံးသို့ ကျော်သူရပြန်ရောက်ပြီး မကြာမှီမှာပင် လမ်းလျှောက်ပြန်လာသော အိအိငြိမ်းလည်း ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်စာတန်းများကို punch ဖြင့်ဖောက်ပြီး ဖိုင်ထဲတွဲနေသည်ကို ဟန်မပျက်ပြုလုပ်ကာ အိအိငြိမ်းကို မသိမသာလေးခိုးကြည့်လိုက်လေသည်၊ အိအိငြိမ်းကတော့ ထမင်းစားပြီး ကော်ဖီသောက်ရန် ရေနွေးအိုးတည်နေလေသည်၊ ပြီးနောက် သူမစားပွဲအောက်ရှိ အံဆွဲကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး ကော်ဖီထုတ်ကိုရှာဖွေနေလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက..
” ဟင်…ကော်ဖီထုပ်က ကုန်သွားပြီလား…အေးပါကွာ…မနေ့ကဝယ်မယ်ဆိုပြီး မေ့ဖြစ်အောင်ကို မေ့သွားသေးတာ”
ဟု သူ့ကိုယ်သူပြောနေလေသည်၊ အိအိငြိမ်း၏ အရိပ်အကဲကိုကြည့်နေသော ကျော်သူရက..
” အိငြိမ်းရေ…ညီမ အစ်ကို့ဆီမှာ ကော်ဖီထုပ်အပိုရှိတယ်….သောက်မလား”
ဟုမေးရာ သူမက
” Expresso လား…”
” ဟုတ်တယ်…ပရီမီယာ တံဆိပ်ပဲ ကြိုက်ရင်ယူသောက်လေ”
” ကျေးဇူးပါဗျ….ဝယ်ပြီးမှ တစ်ထုပ်ပြန်ဆပ်မယ်နော်”
” ရပါတယ်ဗျာ”
တကယ်တော့ ကျော်သူရက ကော်ဖီကြိုက်သူမဟုတ်ချေ….လက်ဖက်ရည်ဂျိုးသာဖြစ်လေသည်၊ သို့သော် အိအိငြိမ်းလိုလျင် ဖြည့်ဆည်းပေးရန်အတွက် သူမကြိုက်တတ်သော ကော်ဖီထုပ်ကို အမှိုက်ပုံးထဲကနေယူကြည့်ကာ ဝယ်ထားပြီး အပိုဆောင်ထားခြင်းဖြစ်လေသည်၊ တစ်ဖက်သက်အချစ်ဆိုတာမျိုးကလည်း ကိုယ်ဖက်က ဘယ်လိုပဲခံစားရခံစားရ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူပျော်ပြီး ပြုံးရွှင်နေရင် ကိုယ်လည်း အလိုလိုပြုံးမိတာမျိုးကိုးဗျ။
အခုလည်း အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် သူပေးသော ကော်ဖီထုတ်ကို သီချင်းလေးညည်းလျက် ဖျော်ပြီးသောက်နေတာကိုကြည့်ပြီး ပီတိတစ်မျိုးဖြစ်ရလေသည်၊ ကျော်သူရသည် သူ့ရဲ့ခံစားချက်ကို သူ့ဝသီအတိုင်း ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထဲ ထုတ်ရေးလိုက်လေသည်…..
” ငြိမ်းရေ….
မင်းကော်ဖီကို ဖျော်သောက်နေတဲ့ပုံစံလေးက နန်းဆန်လိုက်တာကွာ………. ကိုယ်က မင်းရဲ့ရည်းစားမဟုတ်ပေမယ့်လည်း အခုလိုဘေးကနေ မင်းလေးလိုအပ်တာကို ဖြည့်ဆည်းပေးခွင့်ရှိနေတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်ကွာ…
ရင်ထဲမှာရှိတဲ့အတိုင်း ပြောရရင်တော့ဖြင့် ကိုယ်ကအဖြည့်ခံဘဝထက် မင်းလေးကိုတရားဝင်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိတဲ့ မင်းရဲ့ချစ်သူဖြစ်ချင်ခဲ့မိတယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်၊ တစ်ခါတုန်းက မင်းလေးကို ဖွင့်ပြောဖို့အတွက်ပါ ကြိုးစားခဲ့ဖူးပါတယ်… မင်းကတော့ သိလိုက်မှာမဟုတ်ပေမယ့်ပေါ့၊ ကိုယ့်ရဲ့ခံစားချက်တွေဟာ စစ်မှန်ခဲ့ပေမယ့်လည်း ကိုယ်ဒီကုမ္ပဏီကိုရောက်လာတဲ့ အချိန်ကတော့ မှားသွားခဲ့တယ်၊ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ…ကိုယ်အတွက် လောကကြီးက ဘယ်တုံးကမှ မမျှတခဲ့ဘူးလေကွာ…
အဖြည့်ခံလူသားလေး
ကျော်သူရ”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထဲ ခံစားချက်တွေကို ချရေးပြီး သူ၏အတွေးများက အိအိငြိမ်းကို ချစ်ခွင့်ပန်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည့် အချိန်ကို အမှတ်ရသွားပြန်လေသည်။
…………………………………………………
လွန်ခဲ့သော ခြောက်လခန့်အကြာက…….
ကျော်သူရတစ်ယောက် Five star Construction company ရှိ Interview အခန်းတွင် HR manager နှင့် Second interview လုပ်နေချိန်ဖြစ်လေသည်၊ HR မန်နေဂျာက… ကျော်သူရအား
” ညီလေး…လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံက နှစ်နှစ်ရှိတယ် ပြောထားတယ်နော်”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ”
” ညီလေးအသက်က ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
” ၂၃ နှစ်ပါ”
” ငယ်ငယ်လေးကတည်းက လုပ်ငန်းခွင်ထဲရောက်နေတာပဲ… အရင်အလုပ်ကနေ ဘာလို့ထွက်ခဲ့တာလဲ”
” အရင်လုပ်ခဲ့တဲ့ ကုမ္ပဏီက သူတို့ ကုမ္ပဏီခွဲကို ပိတ်လိုက်လို့ပါ”
” အေးပါ….ငါတို့ဆီမှာလည်း Admin က လစ်လပ်နေရာတစ်နေရာရှိတာနဲ့အတော်ပဲ၊ မင်းကအတွေ့အကြုံရှိတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း ဒီမှာတော့ Admin staff နေရာကစဝင်ရမယ်… တစ်နှစ်ကြာမှ မင်းရဲ့လုပ်ရည်ကိုင်ရေကြည့်ပြီး ရာထူးတိုးပေးမယ်ကွာ… အဆင်ပြေတယ်မလား”
ဟု HR ပီပီ ဈေးဆစ်တော့သည်…. ကျော်သူရကလည်း နယ်ကတက်လာပြီး အလုပ်လိုနေသည့်ကြောင့် ဂျီမများတော့….
” ဟုတ်ကဲ့….လုပ်နိုင်ပါတယ်ခင်ဗျ”
” အင်း…အဆောင်နေမှာမလား….နေ့လည်စာရော ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်စီစဉ်မှာလား ဒီကကျွေးတာစားမှာမလား”
” အဆောင်လည်းနေမယ်…နေ့လည်စာလည်းစားမယ်ဗျ”
” အင်းဟုတ်ပါပြီ..အဲ့တာဆို လစာထဲကနေ တစ်လနှစ်သောင်း ယူမယ်နော်၊ ပြီးရင်လူမှုဖူလုံကြေးရယ်…….ဘာကြေးညာကြေးရယ်….နည်းနည်းလေးလည်းပါမယ်.”
(အလုပ်ကမရသေး…..လျော့ဖို့ကအရင်၊ Hr မန်နေဂျာက ကျော်သူရ Cv ဖောင်ထဲသို့ ပြုံးပြုံးကြီးမှတ်ချက်များချရေးနေလေသည်)
” ဘာမှစိတ်မပူပါနဲ့ကွာ…..အစ်ကိုတို့ ကုမ္ပဏီက အလုပ်လုပ်ရင် တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးအပြန်အလှန်ကူညီပြီး လုပ်ကြတာ၊ အခက်အခဲရှိရင်လည်းပြောပေါ့ကွာ….ဒီမှာကတော့ Family type အနေနဲ့ပဲသွားတာ”
(မန်နေဂျာဆီမှ Family type ဆိုတဲ့အသံကြားတော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် စအိုရှုံ့သွားလေသည်၊ အရင်အလုပ်တုံးကလည်း Family type လို့ပြောပြီး နဖူးကချွေး….ဖင်ကြားကျအောင် နွားဥဿဖကြီးလို အလုပ်လုပ်ခဲ့ရဖူးလေသည်)
” ဟုတ်ကဲ့”
” အင်း နက်ဖြန်ကစပြီး ညီလေးအလုပ်ဝင်လို့ရပြီနော်…..အရှေ့ကဘယ်သူရှိလဲ..အိအိငြိမ်း လာပါဦး”
HR မန်နေဂျာက သူ့ဝန်ထမ်းကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တော့ အိအိငြိမ်းဆိုသည့်ကောင်မလေးတစ်ယောက် interview နေသည့်အခန်းထဲသို့ဝင်လာလေသည်၊ သူမနှင့်အရင်ဝင်မလာခင် တံခါးဖွင့်လိုက်ကတည်းက အမျိုးသမီးကိုယ်သင်းနံသင်းသင်းလေးက အရင်ရောက်လာသည်ကို ကျော်သူရတစ်ယောက်ခံစားလိုက်ရသည်၊ အိအိငြိမ်းက..
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ..”
” အေး…ညည်းဒီကညီလေးကို Finger print စရင်းသွင်းပေးလိုက်ဦး သူမနက်ဖြန်ကြရင် အလုပ်စဝင်မှာ admin ကိုလည်း ဝန်ထမ်းအသစ်ရောက်တယ်လို့ ထမင်းစားကဒ်လည်းထုတ်ပေးလိုက်ဦး”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
” ညီလေး..မင်းသူနဲ့လိုက်သွားလိုက်”
” ဟုတ်ကဲ့”
ကျော်သူရတစ်ယောက် အိအိငြိမ်းခေါ်ရာနောက်ကိုလိုက်သွားလေသည်၊ Finger print စက်ရှိသော မြေညီထပ်သို့အရောက်တွင် အိအိငြိမ်းက ကျော်သူရကို စာရင်းအသစ်သွင်းပေးလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက…
” အစ်ကို…ဒီပေါ်ကို လက်မရယ် လက်ညိုးရယ်တင်ပေးပါ…..တစ်ခုပြီးမှတစ်ခုနော်”
” သြော်…ဟုတ်ကဲ့ဟုတ်ကဲ့”
အိအိငြိမ်းကိုငေးကြည့်နေသော ကျော်သူရတစ်ယောက်ပြန်လည် အသက်ဝင်လာသည်၊ ကျော်သူရလက်ညိုးကိုအရင်တင်လိုက်သည်…..စက်ကအာရုံခံနေလေသည်..
” တီ”
” အစ်ကို…ရပြီဗျ…လက်မလေး”
ဟု အိအိငြိမ်းက ထပ်ပြောလေသည်၊ ကျော်သူရ လက်မကိုစောနတုံးကလို စက်ပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်…။
” ဒီ…ဒီ”
” ဟင်….အစ်ကို နောက်တစ်ခေါက်လုပ်ကြည့်ပါဦးဗျ”
” ဒီ…ဒီ”
” ဘယ်လိုဖြစ်တာတုံး…မရဖူး ညီမ…လက်ကချွေးစေးထွက်နေလို့လားမသိဖူး”
အိအိငြိမ်းက စက်ကိုသိပ်စိတ်မရှည်တော့ နှုတ်ခမ်းလေးစူပုတ်ပုတ်ဖြစ်လာပြီး အာရုံခံစက်အပေါ်ကို အင်္ကျီလက်ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်…. ကျော်သူရလက်ကိုလည်း ကိုင်ပြီး သုတ်ပြန်လေသည်၊ ပြီးနောက် ကျော်သူရလက်မကို သူမကိုယ်တိုင်ကိုင်ကာ အာရုံခံစက်ပေါ်ဖိတင်ပေးလိုက်လေသည်။
” တီ”
” အခုမှပဲရသွားတော့တယ်…ဟဲဟဲ…ဒီစက်ကအဲ့လိုပဲ တစ်ချက်တစ်ချက်ကြောင်ချင်တယ်”
” အင်း”
” လာ…အစ်ကိုက admin လုပ်မှာဆိုတော့ ရုံးတစ်ခုလုံးကိုပြေးရမှာ…ညီမ ဌာနတစ်ခုချင်းဆီဝင်ပြီး မိတ်ဆက်ပေးမယ်”
” အင်း”
အိအိငြိမ်းကအရှေ့ကနေ ခြေလှမ်းခက်သွက်သွက်ဖြင့်လျှောက်လေသည်…..ယောက်ျားလေး ဖြစ်သောကျော်သူရပင် မနည်းအမှီလိုက်ရလေသည်၊ သူမလမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ချွင်..ချွင် နဲ့အသံမြည်နေ၍ ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေခြေကျင်းလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသည်ကို တွေ့ရှိလိုက်ရလေသည်၊ ခြေကျင်းဝတ်ထားသည်နှင့် ရှင် လို့မပြောပဲ ဗျာ လို့ပြောပုံထောက်တော့ သူမက မဟာဆန်သော မန်းသူဖြစ်ရမည်ဟု တွေးမိလိုက်လေသည်။
ရှင်းရှင်းပြောရလျင် ခါးလည်လောက်ထိနက်မှောင်ဖြောင့်ဆင်းသောဆံကေသာကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် မန်းသူလေးအိအိငြိမ်းကို ကျော်သူရတစ်ယောက် မြင်မြင်ချင်းပင်ကြွေသွားလေသည်၊ အိအိငြိမ်းကတော့ ကျော်သူရကို လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဝန်ထမ်းအသစ် တစ်ဦးဆက်ဆံတာထက် တစ်ခုမျှမပို……..ဌာနတစ်ခုချင်းစီဝင်၍ အိအိငြိမ်းက ကျော်သူရအား မိတ်ဆက်ပေးလေသည်၊ အကုန်လုံးကို ကျော်သူရက ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ရယ်ပြခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်လေသည်၊ သို့သော် တစ်ယောက်ကိုမှ ကျော်သူရမမှတ်မှိချေ……။
ရုံးတွင်ရှိသော ဌာနအစုံသို့သွားပြီးသောအခါတွင် HR နှင့် Admin ဌာနရှိသော ဒုတိယထပ်သို့ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက HR ကဝန်ထမ်းများနှင့်လည်း မိတ်ဆက်ပေးသေးသည်၊ နောက်ဆုံးသူနှင့်အတူတူ အလုပ်လုပ်ရမည့် Admin ဌာနသို့ရောက်ရှိလာလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက
” ကိုကျော်သူရ….ဒါက ဆရာကြီး..အဲလေ…ဦးအောင်မောင်း Admin ဌာနမှူး”
ဟု မိတ်ဆက်ပေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက..
” ကောင်လေး မင်းနာမည်က ကျော်သူရမလား…ငါ့နာမည်က ဦးအောင်မောင်း ၊ ဒီရုံးမှာတော့ ဆရာကြီးလို့ပဲ ခေါ်ကြတာများတော့ မင်းလည်း ဆရာကြီးလို့ပဲခေါ်ပေါ့ကွာ…ဟားဟား”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး”
” အေးအေး…အိအိငြိမ်း သူ့ကိုထားခဲ့တော့ရပြီ၊ ငါသူ့ကို ထမင်းစားကဒ် လုပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်”
” ဟုတ်ကဲ့”
ဦးအောင်မောင်းကိုယ်တိုင် ကျော်သူရအား ထမင်းစားကဒ်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး နေထိုင်ရမည့် အဆောင်သို့လိုက်ပို့လေသည်၊ အဆောင်က နှစ်ထပ်ဆောင်ဖြစ်ပြီး တစ်ခန်းနှင့်တစ်ခန်းကို သုံးထပ်သားပြားများနှင့် ကာထားလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက..
” ကောင်လေး အပေါ်ထပ် ညာဖက်စွန်းအခန်းမှာ လူတစ်ယောက်လိုနေတယ်ကြားတယ်၊ မင်းအဲ့မှာနေလိုက် ဟုတ်ပြီလား၊ အဲ့အခန်းကလူတွေကိုလည်း မနေ့ကတည်းက လူသစ်ရောက်မယ်လို့ပြောထားပြီးပြီ၊ ဒီကိုအလာတုံးက ထမင်းစားဆောင်တွေ့တယ်မလား ….အဲ့မှာထမင်းစားကဒ်ပြပြီး စားလို့ရတယ်…ဟုတ်ပြီလား”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး”
” အဲ့တာဆို…ငါသွားတော့မယ်နော်”
” ဟုတ်ကဲ့”
ကျော်သူရတစ်ယောက် အမျိုးအိမ်တွင်အပ်ခဲ့သော အဝတ်ထုပ်ကို ပြန်သွားယူပြီး အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်၊ နေ့လည်စာနားချိန်ဖြစ်၍ အခန်းထဲတွင်နေသော လူနှစ်ယောက်က ပြန်ရောက်နေကာ အဝတ်အစားများလဲသည်ကို တွေ့ရှိရလေသည်၊ မျက်မှန်ထူထူနှင့် တစ်ယောက်က..
” Admin ကတစ်ယောက်မလား လာလေ….ဟိုနားမှာ နေရာရှိတယ်…တံမြက်စည်းအရင်လှဲလိုက်ဦး ”
ဟုပြောလေသည်၊
” ဟုတ်..”
” ဘာတွေဟုတ်နေတာလဲ ဒီမှာက အသက်ချင်းသိပ်မကွာကြပါဖူး၊ ငါ့နာမည်က ကျော်ဝင်းခိုင်၊ ရုံးမှာတော့မှန်ကြောင်လို့ပဲခေါ်ကြတာများတယ်…..မင်းအဆင်ပြေသလိုခေါ်”
” ဟုတ်..ကိုကျော်ဝင်းခိုင်”
ထိုစဉ် အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲအိပ်နေသည့်တစ်ယောက်က….
” ငါ့နာမည်က ဇော်ဦးတဲ့….အင်ဂျင်နီယာဌာနက ငါကတော့ရုံးထဲမထိုင်ရပါဖူး ဆိုဒ်ထဲဆင်းရတာများတာ၊ မှန်ကြောင်ကတော့ IT ဌာနက မင်းတို့နဲ့တစ်ရုံးထဲပဲ”
” အေးအေး…နားလိုက်ဦး၊ မနက်ဖြန်အလုပ်စဆင်းရမှာမလား၊ ငါတို့တော့ နေ့လည်ပိုင်းတစ်ဖြတ်သွားလုပ်လိုက်ဦးမယ်”
ဟုပြောပြီး နှစ်ယောက်လုံး အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားလေသည်။ ကျော်သူရလည်း သူပါလာသောပစ္စည်းများကိုနေရာချပြီး တစ်ရေးတစ်မော အိပ်လိုက်လေသည်။
ကျော်သူရသည် ရုံးစတတ်ပြီး အလုပ်လုပ်သည်မှာ နှစ်ပတ်မျှပင်ကြာခဲ့လေပြီ၊ အခန်းဖော်ဖြစ်သော မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်နှင့် ကိုဇော်ဦးတို့နှင့်လည်း ငယ်ပေါင်းများသဖွယ် ခင်မင်လာသည်၊ ကျော်ဝင်းခိုင်နာမည်လည်းပျောက်ကာ သူများတွေခေါ်သလို မှန်ကြောင်လို့ပင် ခေါ်တော့လေသည်။
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဘော်ဒါများနှင့်ပိုပြီးရင်းနှီလာသလို ရုံးတွင်လည်း အလွဲအမျိုးမျိုးလုပ်ကာ ပြဿနာပေါင်းစုံလည်း ရှာပြီးပြီဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရ Admin ဌာနရောက်ပြီးနောက်ပိုင်း ရှေ့တစ်လက်မနောက်ပြောင်ကေညှပ်ပြီး အုန်းဆီကိုရွဲအောင်လိမ်းထားသော ဦးအောင်မောင်း၏ နာထင်တစ်ဝိုက်တွင် ခေါင်းကိုက်ပျောက်တဲ့ ပလာစတာကို အမြဲလိုလိုကပ်ထားရလေတော့သည်။
ဒီနေ့သည် ရုံးပိတ်သော စနေနေ့ညဖြစ်၍ ကျော်သူရတို့ အခန်းထဲတွင် ဟေးလေးဝါးလားနှင့် အရက်ခွက်ပုံးချနေကြသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က ပိန်ပိန်ညှောင်ညှောင်နှင့် အရက်သောက်နိုင်သည်ဟုမထင်ရသော်လည်း အရက်ဝိုင်း၏ ၆၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်ကို တစ်ယောက်ထည်းဒိုင်ခံဖြိုနေလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးကတော့ နှစ်ခွက်သုံးခွက်လောက်နှင့် မူးပြီးရေချိန်ကိုက်နေပြီး ပါးစပ်မှ တဖွဖွစကားပြောနေလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက
” ဟေ့ရောင်…ကျော်သူရ မင်းဆော်ရှိလား”
” မရှိပါဖူးဗျာ”
” ဒါဆို ဒီရုံးမှာမင်းကြိုက်တဲ့ဆော်ရှိလား….ဝိုက်လေကွာ”
” တစ်ယောက်တော့ရှိတယ်ဗျ အစ်ကိုကြီးရ….”
လို့ကျော်သူရက ပြောလိုက်တော့ ဖုန်းကြည့်ပြီး အရက်ပဲမော့နေသော မှန်ကြောင်ပါ စကားဝိုင်းထဲ ပြန်ဝင်လာလေသည်၊ မှန်ကြောင်က..
” ဘယ်သူတုံးကွ…မဟုတ်မှလွဲရော HR ကတစ်ယောက်..ဘယ်သူ အိအိငြိမ်းမလား”
” ဟင်…ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
” တစ်ရုံးလုံးနီးပါး အိအိငြိမ်းကို ကြိုက်နေကြတာပဲကို မသိရှိပါ့မလား”
” ဟုတ်လား…ရည်းစားတော့မရှိသေးဖူးမလား၊ ကျွန်တော်လိုက်ရင် အဆင်ပြေလောက်တယ်မို့လား”
” အင်း…မင်းရဲ့ရုပ်ခံကတော့မဆိုးပေမယ့် အသားအရောင်ရယ် ဆံပင်ကေရယ်ကတော့ သိပ်မလန်းဖူးကွ့၊ ကိစ္စမရှိပါဖူး နည်းနည်းပါးပါး ပြန်ရွှိုင်းလိုက်ပေါ့”
ဟု ကိုဇော်ဦးက ဝင်အကြံပေးလေသည်၊ မှန်ကြောင်က ကိုဇော်ဦးအား..
” ကိုဇော်ဦးတို့ အင်ဂျင်နီယာဌာနက ပါဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့တစ်ယောက်ကလည်း အိအိငြိမ်းကိုလိုက်နေတယ်ကြားတယ်နော်”
” ဘယ်သူတုံးကွ…အော်…ဟိုခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းလား ၊ရည်းစားမဖြစ်သေးပါဖူးကွာ အခုမှလိုက်နေတုံးရှိပါသေးတယ်….အေးဆေးပေါ့…ကျော်သူရ မင်းလိုက်မယ်ဆို အခုပဲလှုပ်ရှားလိုက်တော့”
” ကျွန်တော် အလုပ်ဝင်တာ တစ်လတောင်မပြည့်သေးဖူးဗျ၊ ပြောလို့ကောင်းပါ့မလား”
ဟု ကျော်သူရက ဝင်ပြောလေသည်။
” အင်း နောက်လကုန်လောက်မှ ဖွင့်ပြောကြည့်ပေါ့ကွာ…ငါတို့လည်းကူညီပေးပါ့မယ်…အခုလောလောဆယ်တော့ သူ့ရဲ့ facebook account ကို link ပို့ပေးလိုက်မယ်..ရော့”
ဟု မှန်ကြောင်က အိအိငြိမ်းရဲ့ Facebook profile link ပို့ပေးလိုက်လေသည်။
………………………………….
တစ်လခွဲခန့်ကြာပြီးနောက် ကျော်သူရတစ်ယောက် အိအိငြိမ်းကို ဖွင့်ပြောမည်ဟု ကြံစည်ထားသောရက်သို့ ရောက်ရှိခဲ့လေသည်၊ ထိုရက်ကို ပရောဟိတ်ကြီး ကိုဇော်ဦးကိုတိုင် ပြက္ခဒိန်ပေါ် နံကြားထောက်ပြီး ရွေးချယ်ထားသည့် ရက်ကောင်းရက်မြတ်ဖြစ်လေသည်၊ ထို့အပြင် စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သော ကျော်သူရက ရိုမန်းတစ်ဆန်ဆန် ပလန်လေးပါ ပြင်ဆင်ထားသေးလေသည်။
ကျော်သူရ၏အကြံကား တစ်ခြားမဟုတ်…. ရုံးဆင်းချိန်၌ အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရန် ရုံးအပေါ်ထပ်မှ အောက်သို့ဆင်းချိန်တွင် အနောက်ကလိုက်၍ စကားပြောမည် မြေညီထပ်ရှိ ဆိုင်ကယ်စတန်းသို့ရောက်သောအခါတွင် “အိအိငြိမ်း..ကိုယ်ပြောစရာတစ်ခုရှိလို့” ဟုအစချီပြီးဖွင့်ပြောမည်၊ ပြီးလျင်လက်ကိုအနောက်ပစ်၍ ဖွက်ယူလာသော သူမ ကြိုက်သည့် နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်ကိုထုတ်ပေးမည်၊ ထိုသို့ ပန်းပေးနေစဉ်အတွင်း အပေါ်ဆုံးထပ်မှ မှန်ကြောင်က အသင့်ခြွေထားပြီးသော နှင်းဆီပန်းအဖြူရောင်ပန်းပွင့်များ ကြဲချရန်ဖြစ်လေသည်။
ကျော်သူရ၏အကြံကို အစတုန်းက မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်သည် ကြောင်တောင်တောင်နိုင်သည်… ပြဿနာတက်သွားနိုင်ချေရှိ၍ သူမပါဟု ငြင်းလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက အင်ဂျင်နီယာဆိုတော့ ဆိုက်ထဲရောက်နေမှာဖြစ်သဖြင့်သူ့ကိုလည်း အားကိုး၍မရချေ၊ နောက်ဆုံး မှန်ကြောင်၏ သည်းခြေကြိုက်ဖြစ်သော Grand တစ်ပြားဖြင့် စည်းရုံးလိုက်ကာမှ အဆင်ပြေသွားတော့လေသည်။
အိအိငြိမ်းအားဖွင့်ပြောမည့်နေ့တွင် ဆယ်တန်းစာမေးပွဲဖြေသည့် မနက်ခင်းများကတောင် ဘုရားမရှစ်ခိုးခဲ့သော ကျော်သူရသည် ရုတ်တရက် ချက်ချင်းဆိုသလို ဘုရားတရားကိုင်းရှိုင်းလာကာ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပြီး အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ဘုရားရှစ်ခိုးလေသည်။ (ကုသိုလ်တွေတော့ရအုံးမည်..ငိ)
ကျော်သူရ၏ မနက်ခင်းစောစော ဘုရားစာရွတ်သံကြောင့် အိပ်ရာထဲတွင် နားကြပ်တပ်…အောကားကြည့်ပြီး ဂွင်းထုနေသော ကိုဇော်ဦးတစ်ယောက် ဂွင်းဆက်ထုရတော့မှာလိုလို ရပ်လိုက်ရမှာလိုလို ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားလေသည်။
ကျော်သူရသည် သူ့အဝတ်အိတ်ကိုဖွင့်၍ အကောင်းဆုံးဟုထင်သော ဘောင်းဘီနှင့် ရုံးယူနီဖောင်းကို ဝတ်ဆင်လိုက်လေသည်၊ ဘုတ်သိုက်ဖြစ်နေသော သူ့ဆံပင်ကိုလည်း ကိုဇော်ဦးမြှောက်ပေး၍ သပ်ရပ်သောကေခုတ်ခဲ့ပြီးပြီ၊ အဝတ်အစားလဲပြီး မှန်ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ မှန်ကြောင်လိမ်းနေကြဖြစ်သော နှင်းတောင်စနိုးဗူးကိုဖွင့်ပြီး လက်ညိုးဖြင့်အပြည့်ကော်လိုက်ကာ သူ၏မီးသွေးမျက်နှာကိုထုံးသုတ်လိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် code 10 ခေါင်းလိမ်းဆီကို လက်ဝါးထဲထည့်ကာ အရင်ပွတ်လိုက်ပြီး လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကိုအနောက်သို့လှန်ပြီး ဟန်ပါပါ ဖီးလိမ်းလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရစိတ်ထဲတွင် အခုလို မွန်းမံလိုက်တော့လည်း ငါလေးဟာ bollywood မင်းသား ရှာရွတ်ခန်းနဲ့တောင် ခပ်ဆင်ဆင်ပါလားဟု တွေးမိလိုက်သေးသည်။
တစ်ကိုယ်လုံးကို ရွိုင်းပြီးသောအခါတွင် အဆုံးသတ်အနေဖြင့် ချာလီအိန်ဂျယ်ရေမွှေးကို တရှုးရှုးနှင့် ဖြန်းလိုက်လေသည်၊ ဘေးနားတွင် နှင်းဆီပန်းချွေနေသော မှန်ကြောင်က ကြည့်မရတော့သဖြင့်..
” ကျော်သူရ…ပြင်ပြီးဆင်ပြီးရင် နှင်းဆီပန်းလေးလာခြွေလှည့်ပါဦးဟ….မင်းအနံ့တွေကလည်းကွာ…မွှန်ထူနေတာပဲ”
” အေးအေး..လာပြီလာပြီ…ငါ့အခြေအနေဘယ်လိုလဲ ခန့်ညားသွားပြီမလား”
” အညာက ဇတ်မင်းသားတွေရဲ့ ကြော်ညာဘုတ်ထဲက မင်းသားတွေလို ခန့်ညားသွားပြီဟ၊ လာ…မြန်မြန်ချွေ…ရုံးတက်ချိန်ကနီးနေပြီ”
” အေးအေး”
ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်တို့နှစ်ယောက် အပေါ်ကနေကြဲချရန် နှင်းဆီပန်းအဖြူများကို ချွေပြီးနောက် တစ်ပွင့်ထဲဝယ်လာသော နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်ကို ကျော်သူရက လွယ်အိတ်ထဲသေချာထည့်ကာ ရုံးသို့သွားလေသည်။
ရုံးသို့ရောင်သောအခါ ကျော်သူရထက်အရင်ရောက်နေသော ဦးအောင်မောင်းက အရင်ကနဲ့မတူပြောင်းလဲနေသော သူ၏တပည့်ကျော်ကိုကြည့်ပြီး မျက်မှောင်အရင်ကြုတ်လေသည်၊ ရေမွှေးအနံ့ ပြင်းပြင်းကို ရှူလိုက်မိသောအခါ နဖူးကြောများပင် ကြုံ့သွားလေသည်၊ ကျော်သူရကတော့ ဒါတွေမသိ….တက်ကြွစွာနှုတ်ဆက်သလိုက်လေသည်….။
” ဆရာကြီး….Good morning”
” ငါ့အတွက်တော့ မဂွတ်ပါဖူးကွာ…ကောင်လေးရာ”
” ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ဆရာကြီး”
” အိမ်ကမိန်းမပေါ့ကွာ….ဘာကိုစိတ်ဆိုးမှန်းမသိဖူး….မပြောချင်တော့ပါဖူးကွာ…နေ့လည်စာလည်းထမင်းမထုပ်ပေးလိုက်ဖူး..ရုံးကိုအစောကြီးရောက်နေသာတာကြည့်တော့”
” ဪ”
” ဒါနဲ့နေပါဦး…ဒီနေ့ဘာပွဲရှိလို့လည်း ကောင်လေးရ”
” ဘာပွဲမှမရှိပါဖူးဆရာကြီး…ဒီနေ့ကျွန်တော်ခန့်နေတယ်မလား….ဟဲဟဲ”
” အေး…ငါတို့ရွာဘုရားရှေ့က ရေညှိတက်နေတဲ့ မနုသီဟဖင်နှစ်ခွအရုပ်ကြီးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးပြီး ထုံးပြန်သုတ်လိုက်သလိုပါပဲကွာ…ဟားဟား”
” ဆရာကြီးကလည်း နောက်ပြီဗျာ”
ထို့နောက်ရုံးတက်ချိန်သို့ရောက်သောအခါ ကိုယ်စီကိုယ်စီလုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်ကြလေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက်လည်း Finance ဌာနနှင့် စာရင်းရှင်းတန်းပြုလုပ်ရန် ကွန်ပြူတာထဲတွင် စာရင်းများရိုက်ထည့်နေလေသည်၊ မနက်ပိုင်းပဲရှိသေးသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက်ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နှင့် ဖွင့်ပြောဖို့အတွက် ရင်ခုန်နေရသည်၊ ကွန်ပြူတာရှေ့တွင် စနိုးအဖွေးသားနှင့် ပြုံးပြုံးကြီး အလုပ်လုပ်နေသော ကျော်သူရကိုကြည့်ပြီး HR ဌာနက ကောင်မလေးတွေက ကြိတ်ခွီကြသည်။
ဦးအောင်မောင်းကတော့ ဒီနေ့စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်ချေ……..ထမင်းစားဆောင်သို့ စာပို့ရန် A4 တစ်မျက်နှာစာ ရိုက်နေသည်ကိုပင် နှစ်နာရီခန့်ကြာနေလေပြီ၊ တစ်ကြောင်းရိုက်လိုက်….ကွန်ပျူတာကိုကြောင်ကြောင်ကြီးကြည့်နေလိုက်နှင့် လုပ်နေလေသည်၊ ထိုစဉ် အိအိငြိမ်းက HR ဌာနနှင့် Admin ဌာနကြားကို ကာထားသော အကာအရံပေါ်မတ်တပ်ရပ်မှီပြီးတော့ ကျော်သူရအား လှမ်းစကားပြောလေသည်။
” ကိုကျော်သူရ….ဒီမှာ”
” အေး…ပြောညီမ”
” ဝန်ထမ်းအထွက်စာရင်းလာပို့တာ ရော့…”
” ဪ..အေး ညီမ”
” ကိုကျော်သူရ….မှတ်စုစာအုပ်ယူမလား…ရော့”
” ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့ပေးတာလဲ”
” အရင်တစ်ပါတ်က အိမ်ယာအသစ်ဖွင့်ပွဲလုပ်တော့ ဧည့်သည်တွေကို လက်ဆောင်ပေးတဲ့ထဲက တစ်အုပ်ကျန်နေလို့….ညီမလည်းတစ်အုပ်ယူပြီးပြီ…ဒိုင်ယာရီရေးရေး မှတ်စုပဲ မှတ်မှတ် အဆင်ပြေတာပေါ့…ရော့”
” ကျေးဇူးနော်…ညီမ”
” ရပါတယ်ဗျ…”
နေ့လည်စာ ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ပြီး ထမင်းနှစ်ပန်ကန်သာစားဝင်လေသည်….စားရင်းနှင့်လည်း ဒူးကိုလှုပ်ခါနေလေသည်၊ ကျော်သူရက မှန်ကြောင်ကိုလည်း သူရည်းစားစကားပြောပြီး ပန်းပေးနေတာကိုတွေ့လျင် အပေါ်ကနေ ပန်းကြဲပေးဖို့ တဖွဖွမှာကြားလေသည်၊ မှန်ကြောင်က ကျော်သူရပြောတာကို နားထောင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဖုန်းကိုသာပွတ်မြဲပွတ်နေလေသည်။
ဒီလိုနဲ့ ညနေသုံးနာရီလောက်ရောက်တော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် ရုံးတွင်ရှိသော အမျိုးသားသန့်စင်ခန်းထဲတွင် အဆီပြန်နေသောမျက်နှာကိုပြန်သစ်လိုက်သည်၊ လက်ကိုလည်းဆေးပြီး ဆပ်ပြာရည်က ကုန်နေသဖြင့် ရိုးရိုးပဲဆေးလိုက်ရသည်၊ ရုံးခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ဦးအောင်မောင်းစားပွဲပေါ်က Water base gel လို့ရေးထားသည့် ရေမလို လက်သန့်ဆေးရေကို ပြန်သုံးလိုက်သည်၊ အခုမှပဲ ကျော်သူရတစ်ယောက် ကိုယ်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုပြန်ရသွားလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက အပြင်သွားနေရာမှ ရုံးထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ကျော်သူရက
” ဆရာကြီး စာပွဲပေါ်က လက်ဆေးရည်နည်းနည်းယူသုံးထားတယ်နော်”
” ဟေ…”
” ဘာဖြစ်လို့လဲဆရာကြီး….ဖောက်ပြီးသားမို့လို့သုံးလိုက်မိတာ အိမ်သာထဲလည်း ဆပ်ပြာရည်ကုန်နေတာနဲ့”
” ရပါတယ်ကွာ…ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး ကောင်လေးရာ”
” ဟုတ်”
တဖြည်းဖြည်းနှင့်ရုံးဆင်းရန် နာရီဝက်လောက်သာလိုတော့လေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားမှုအခြေအနေသည် ဘူတာရုံမှစထွက်ခါစ ရထားတစ်စင်းလို တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တက်လာလေသည်၊ အလုပ်မပြီးမှာဆိုး၍ လုပ်လက်စ အလုပ်များကို အလျင်အမြန်လက်စသတ်လိုက်လေသည်…..HR ဌာနဖက်ကိုကြည့်တော့လည်း ဖိုင်တွေသိမ်းကာ အလုပ်ဆင်းရန်ပြင်ဆင်နေကြလေပြီ၊ ရုံးတွင်းဌာနတို့၏ထုံးစံအတိုင်း အထက်လူကြီးများ အရင်ပြန်သည်ကိုစောင့်နေကြရှာသည်။
မကြာမှီပင် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားကြလေသည်၊ ကျော်သူရချောင်းနေသော အိအိငြိမ်းကလည်း သူမ ပါလာသော ပိုက်ဆံအိတ်လေးလွယ်ကာ ရုံးဆင်းလေပြီ၊ သူမထွက်သွားပြီးမကြာခင်ပင် ကျော်သူရက သူမနောက်သို့လိုက်ရန် ပြင်ဆင်လေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းကတော့ အခုထိစာရိုက်လို့ကောင်းတုံး…ဒီနေ့တော့ သူ့အားမစောင့်နိုင်တော့ ဆရာကြီး ကျွန်တော်ကိစ္စလေးရှိလို့ပြန်တော့မယ်ဟု ခွင့်တောင်းပြီး ရုံးဆင်းခဲ့လေသည်။
ကော်ရစ်ဒါရှိ လှေကားအဆင်းနားရောက်တော့ လွယ်အိတ်ထဲထည့်လာခဲ့သော နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်ကို ထုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး စိတ်မလှုပ်ရှားစေရန် အသက်ကိုသုံးကြိမ်သုံးခါ ရှူသွင်းရှူထုတ်လုပ်ပြီး စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စွာထားလိုက်လေသည်…
” ဝူး…ဖူး….”
ကျော်သူရတစ်ယောက် စိတ်တည်ငြိမ်အောင်ပြုလုပ်နေစဉ် အချိန်တွင် အောက်ထပ်ကော်ရစ်ဒါမှ အိအိငြိမ်းအသံကြားလေသည်၊ သွားပြီဟ…ဘယ်သူနဲ့တွေ့လို့စကားပြောနေတာလဲ…..ရည်းစားစကားပြောဖို့ဆိုတာ သူမတစ်ယောက်ထည်းရှိနေမှဖြစ်မည်၊ ဘေးနားကသူ့သူငယ်ချင်းရှိလျင် ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်မှန်းမသိတော့……အဲ့တစ်ကွက်ကို ကျော်သူရတစ်ယောက် မစဉ်းစားမိခဲ့ချေ….. ထို့ကြောင့် အရင်ဦးဆုံးအနေဖြင့် လှေကားကနေခေါင်းလေးပြူကာ ချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်။
ကျော်သူရ၏ ရင်ထဲမကောင်းသောခံစားချက်များက ဒီရေလှိုင်းများလို တအိအိတက်လာလေသည်၊ အကြောင်းကား အိအိငြိမ်းနှင့်စကားပြောနေသောသူမှာ သူ၏ တရားမဝင် ပြိုင်ဘက်ဖြစ်သော ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်၊ ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းက သူ့အနူလက်ကြီးဖြင့် အိအိငြိမ်း၏လက်ကိုလည်း ကိုင်ထားပြီး စကားပြောနေလေသည်….။
” ငြိမ်းရာ….ကိုယ့်ကိုဒီနေ့အဖြေပြန်ပေးမှာဆို…ပြောတော့လေ”
” ဟာ…ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ကော်ရစ်ဒါကြီးမှာ အိမ်ပြန်ရောက်ဖုန်းဆက်မှ ပေးမယ်လေနော်…အခုတော့လက်ကိုလွှတ်ပေးအုံး”
” မရဖူးကွာ….အိအိငြိမ်းက စဉ်းစားဖို့နှစ်လစောင့်ဆိုလို့ စောင့်ပေးပြီပြီပဲဟာ…ပြောပြပါတော့ကွာ ”
” ခက်တော့တာပဲကို…..ရယ်….အပေါ်ကတစ်ယောက်ယောက်ဆင်းလာမှဖြင့်…..အင်း ချစ်တယ်ကွာ…ချစ်တယ်..ဟုတ်ပြီလား..လက်ကိုလွှတ်ပေးတော့
” Yes…!!!!”
ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းက အိအိငြိမ်းအား အဖြေရပြီးပြီးချင်း ခြေသွက်လက်သွက်ဖြင့် ပုခုံးဖက်ပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းသွားကြလေသည်၊ လှေကားအပေါ်ထပ်တွင် စနိုးအဖြူကွက်တိကွက်ကြားဖြင့် မတ်တပ်မေ့နေသော ဇာတ်မင်းသားကြီးကျော်သူရတစ်ယောက်သာ နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်တစ်ပွင့်ကိုကိုင်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။
ကျော်သူရ၏ရင်ထဲတွင် ဘုရားလောင်းရွဲကုန်သည် မြစ်တစ်ဖက်ကမ်းရောက်သွားသည်ကို မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေရသော ဒေဝဒတ်လောင်းရွဲကုန်သည်၏ နာကျင်ရသောခံစားချက်ကို ကိုယ်ချင်းစာမိသွားသည်၊ ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းနှင့် သူ၏ ချစ်ခွင့်ပန်သော အချိန်ကွာခြားချက်သည် နှစ်လမျှသာဖြစ်သော်လည်း ရလာဒ်မှာမှု ကွာဟမှုအကြီးကြီးဖြစ်ခဲ့လေပြီ၊ အခုမှတော့ မတတ်နိုင်တော့ သူ့လက်ထဲကိုင်ထားသော အဝါရောင်နှင်းဆီပန်းကို အဲ့ဒီ့နေရာတွင်ပင် နှမြောစွာဖြင့် လွတ်ချမိလိုက်လေတော့သည်။
ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် ရုံးခန်းထဲတွင် လုပ်စရာရှိသည်များကို လက်စသတ်ပြီး ရုံးဆင်းရန်ပြင်ဆင်နေလေသည်၊ အိမ်ပြန်ပြီး သူ့မိန်းမစိတ်ဆိုးသည်ကိုခံရလိမ့်အုံးမည်။ စိတ်ဆိုးသည်ကချော့၍ရသည်..ပြသနာက….ဘာအကြောင်းကြောင့်စိတ်ဆိုးနေမှန်းမသိခြင်းဖြစ်လေသည်။
ဒီနေ့မနက် အိပ်ယာနိုးနိုးချင်းတွင် သူ့ဇနီးက ရုံးသွားရန် သူ့ကိုလာနိုးကာ မနက်စာပြင်ဆင်ပေးလေသည်၊ ထူးဆန်းသည်က ဒီနေ့မနက်စာက အခါတိုင်းနဲ့မတူ ဟင်းပွဲများစုံစုံလင်လင်ရှိနေလေသည်…..ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမအား..
” ဒီနေ့တော့ရှယ်ပဲဟ…မိန်းမ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့လဲကွ ၊ ထမင်းကြော်နဲ့အရံဟင်းတွေအများကြီးပဲ”
လို့ပြောတော့ သူမက
” ရှင်ကော..ဒိနေ့ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ”
ဟုမေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက..
” ဘာရှိရမှာတုံး အခါတိုင်းလိုပဲ…ရုံးတက်မယ်ပြန်လာမယ်လေ…ဟဲဟဲ…စားပြီကွာ”
ဟု ပြောပြီး ထမင်းကြော်စားရန်ပြင်လိုက်စဉ် သူ့မိန်းမက ထမင်းကြော်ပန်ကန်ကိုဆွဲယူလိုက်သည်။
” ဘာလုပ်တာတုံးကွ…”
” ရှင့်ကိုမကျွေးတော့ဖူး…အင့်…ခွေးကိုပဲကျွေးတော့မယ်”
” ဘာဖြစ်တာလဲ မိန်းမရ….ရုတ်တရပ်ကြီးအဲ…”
” ဘာမှမဖြစ်ဖူး….ရှင်နဲ့လည်းစကားမပြောချင်ဖူး”
ဟု ပြောပြီး ဟင်းပန်ကန်မျာကို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့်သိမ်းကာ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားလေသည်။
ဦးအောင်မောင်းလည်း မနက်ခင်းစောစောစီးစီး အကောခံလိုက်ရ၍ ဒေါသထောင်းကနည်းထွက်သွားကာ အဝတ်အစားလဲ….လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ပြီးရုံးကိုလာခဲ့လေသည်၊ ရုံးရောက်တော့လည်း တစ်နေကုန်စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်…..လုပ်စရာရှိသည်များကိုသာ စိတ်မပါ့တစ်ပါဖြင့်လုပ်ပြီး သူ့မိန်းမ ဘာကြောင့်ဒေါသထွက်နေသည်ကို စဉ်းစားခန်းဝင်နေလေသည်၊ သူစိတ်ဆိုးရလောက်မည့်ပြဿနာကလည်း… အရင်နှစ်တုံးက ဘော်ဒါတွေနဲ့ စင်တင်သွားပြီးကဲတာ နောက်ဆုံးပါပဲ…ငါလည်း ဘာမှဟုတ်တိပတ်တိ အပြစ်လုပ်ထားတာလည်းမရှိရပါလားဟု တွေးမိနေလေသည်။
ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် စိတ်ညစ်နေပါသည်ဆိုမှ သူ၏တပည့် ကျော်သူရက ဒီနေ့မှ ရေမွှေးအနံထောင်းထောင်း….စနိုးကွက်တိကွက်ကြားမျက်နှာဖြင့် စိတ်ဒုက္ခထပ်ပေးလေသည်၊ ခွေးမကျွေး ဝက်မစားသော သူ့ရုပ်ကြီးကို ခန့်လားဟုလည်းမေးသေးသည်၊ အဆိုးဆုံးက ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် သူ့မိန်းမကို ဖင်ချရန်အကြံအစည်ဖြင့်ဝယ်ထားသော ချောဆီကို ကျော်သူရက ရေမလိုလက်သန့်ဆေးရည်ဟုထင်ပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် ယူသုံးလိုက်သေးသည်။
ကဲကွာ….အိမ်ရောက်မှ မီးစင်ကြည့်ကတာပေါ့၊ ငါလည်းဘာမှမတွေးတက်တော့ဖူး….ဟုတွေးပြီး ကျော်သူရနောက်တစ်ခါထပ်မသုံးမိစေရန် ချောဆီကို ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပြန်သိမ်းပြီး ရုံးတွင်းရှိ မီးခလုတ်များကိုပိတ်ကာ ရုံးဆင်းခဲ့လေသည်၊ ရုံးအဆင်း လှေကားနားရှိကော်ရစ်ဒါထောင့်လေးတွင် နှင်းဆီပန်းအဝါလေးတစ်ပွင့် ကျနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။
” ဘယ်ကောင်မလေးကျပြီး ကျန်ခဲ့တယ်မသိဖူး….အဖူးလေးရှိသေးတယ်”
ဟုပြောပြီး ကောက်ယူခဲ့လေသည်။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ သူ့အမျိုးသမီးက မျက်နှာစူစူပုတ်ပုတ်ဖြင့် လက်ပိုက်ပြီးစောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက…
” မိန်းမ…ရုံးကိုဘာလာလုပ်တာလဲ…ဟဲဟဲ”
ဟု မျက်နှာချိုစသွေးလိုက်သည်၊ သူမက
” ရှင့်ကိုလာစောင့်နေတာလေ”
ဟု စူစူပုတ်ပုတ်ဖြင့် ဦးအောင်မောင်းကိုကြည့်ပြီးပြန်ပြောလေသည်၊ ပြီးနောက်သူမရဲ့အကြည့်က ဦးအောင်မောင်းကိုင်ထားသော နှင်းဆီပွင့်အဝါရောင်ဆီ ကျရောက်သွားပြီး စူပုတ်နေသောမျက်နှာက ပြန်လည်ကြည်လင်လာလေသည်။ သူ့မိန်းမ မျက်နှာအမူ အရာပြောင်းသွားသည်ကို အကင်းပါသောဦးအောင်မောင်းက ချက်ချင်းရိပ်မိသည်၊ ထို့ကြောင့် နှင်းဆီပန်းကို သူမကိုထိုးပေးလိုက်လေသည်…..သူမက
” ဟယ်…ရှင်ကလည်း ကလေးကလားနဲ့ ရှက်စရာကြီး”
” ရော့ မင်းအတွက်ဝယ်လာတာ ကြိုက်တယ်မလား”
” လက်ဆောင်ကဒါပဲလား ယောက်ျား”
” ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ” (တကယ်တော့ ဘာအတွက်လက်ဆောင်မှန်း ဦးအောင်မောင်းမမှတ်မိသေး သူ့မွေးနေ့လား ဘာလား… အရေးထဲ သူ့မိန်းမမွေးနေ့မွေးရက်ကို မေ့နေပြန်သေးသည်၊ မမှတ်မှိသ၍တော့ ရေလိုက်ငါးလိုက်ဟန်ဆောင်နေလိုက်လေသည်)
” ဒါဆိုဘာကျန်သေးတာလဲ”
” စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်ကြည့်ပေါ့ မိန်းမရယ်”
ဦးအောင်မောင်းနှင့် သူ့မိန်းမ စကားပြောနေချိန်တွင် IT ဌာနတွင် ဒီကနေ့ အလုပ်ပါး၍ ဂိမ်းဆော့ပြီး မှောက်ယက်အိပ်ပျော်နေသော မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်တစ်ယောက်နိုးလာလေသည်၊ နိုးနိုးချင်း သူ့ဘော်ဒါကျော်သူရမှာကြားထားသော နှင်းဆီပွင့်ကြဲရန်ကိစ္စကို သတိရမိသွားလေသည်၊ လက်ကနာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၅ နာရီ ၁၅ မိနစ်ပင် ရှိနေလေပြီ…..ထို့ကြောင့် မျက်မှန်ပင်မတပ်တော့ပဲ လောလောနှင့် နှင်းဆီပန်း အပွင့်ဖတ်များထည့်ထားသော ဘူးကိုကိုင်ပြီး ဝရံတာသို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။
ဝရံတာသို့အရောက်တွင် မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်တစ်ယောက် အောက်ကိုငုံကြည့်လိုက်ရာ မျက်မှန်မပါသဖြင့် ခပ်ဝါးဝါးသာမြင်ရလေသည်။ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့မသဲကွဲချေ၊သူ၏မြင်ကွင်းထဲတွင် ကျော်သူရက အိအိငြိမ်းကို ပန်းစည်းပေးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်သည်။ အိအိငြိမ်းကလည်း ကျော်သူရပေးသောပန်းကိုယူလိုက်တာတွေ့တော့ အခြေအနေကောင်းတာပဲဟုတွေးပြီး စက္ကူပုံးထဲမှပန်းပွင့်ဖက်များကို ကြဲချလိုက်လေတော့သည်။
ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် သူ့မိန်းမစိတ်ဆိုးပြေသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ပျော်သွားပြီး ဒိနေ့ညတော့ မိန်းမကိုဖင်ပေါက်တောင်းကြည့်ရမယ်ဟု တွေးနေစဉ်မှာပင် အပေါ်ထပ်ကနေ နှင်းဆီပန်းအဖြူပွင့်များက တဖွားဖွားကျလာလေသည်၊ သူ့မိန်းမက နှင်းဆီပွင့်ကျဲပေးသည့်ကို သူစီစဉ်ထားသည်ဟု ထင်သွားလေသည်၊ သူမက..
” ဟယ်…လှလိုက်တာ…ယောက်ျား…ဟယ်…ကလေးကလားနဲ့ ရှက်စရာကြီး….အဟိ…အဟိ”
” ဒါပေမယ့် မိန်းမကြိုက်တယ်မလား”
” ဒါတော့ဒါပေါ့….ရှင့်ရုံးရှေ့မှာဒိလိုကြီးဆိုတော့ ကျုပ်မျက်နှာပူတာပေါ့”
” ကိုယ်တို့ရုံးကလူတွေက ဦးအောင်မောင်းကြီးက သူ့မိန်းမကို ဒီလောက်ချစ်ပါလားလို့ သိသွားကြတာဘာဖြစ်တုံးကွ…ဟားဟား”
” ကျုပ်တော့ရှက်ပါတယ်ရှင်…လာ..အိမ်ပြန်ရအောင် တော်ညနေစာဘာစားချင်လဲ”
” မင်းကိုစားချင်တာ…ဟဲဟဲ”
” နောက်တီးနောက်တောက်နဲ့ ဒီလူကြီးကတော့….အရင်ဆုံးအိမ်ပြန်ရောက်ရင် ရှင်ကြိုက်တဲ့ ငါးခူရဲယိုရွက်ချက်ကျွေးမယ်…အားရှိအောင်လို့ ဟိဟိ…ပြီးမှရှင်ကြိုက်တဲ့ဟာထပ်ကျွေးမယ်..”
” ဂယ်လား…”
” ဂယ်ပေါ့..”
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် သူ့မိန်းမချက်ကျွေးသော ဟင်းကောင်းထမင်းကောင်းများကိုစားပြီး သူ့မိန်းမကို ဖင်လိုးရန် တာဆူနေလေသည်၊ သူ့မိန်းမ ပန်ကန်ဆေးနေသည်ကိုတောင်မစောင့်နိုင်တော့…..ပန်ကန်ဆေးစင်တွင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပန်ကန်ဆေးနေသော သူ့မိန်းမကိုအနောက်ကနေဖက်ပြီး ထောက်လှမ်းရေးလုပ်လေသည်။
ဦးအောင်မောင်းမိန်းမသည် ကလေးနှစ်ယောက်အမေဖြစ်သော်လည်း အထိန်းအသိမ်းကောင်းသဖြင့် တင်နှင့်ရင်မှာ တချို့အိမ်ထောင်သည်မိန်းမကြီးတွေလိုတွဲကျမနေပဲ သူ့အရွယ်နဲ့သူ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိသေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက သူမ၏ ဆူဖြိုးသောဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ အောက်ခံမပါသော ပုဆိုးအောက်က လီးအချောင်းကြီးဖြင့် ပွတ်ပြီးလာဆွနေသဖြင့် သွေးသားများစူပွက်လာလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းလက်ကလည်း ဂျိုင်းကနေလျှို၍ သူမ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ နယ်ပြီးကိုင်နေလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းသည် သူ၏ရိတ်ပြီးပြန်ထွက်ခါစ မှုတ်ဆိတ်မွေးဖြင့် သူ့မိန်းမ၏ပုခုံးသားဖောင်းဖောင်းပေါ်ကို ပွတ်ကာ ကျီစယ်လိုက်လေသည်။ သူ့မိန်းမက…
” ယားတယ်တော်ရဲ့…..ပန်ကန်ဆေးပြီးတာကိုစောင့်ပါဦး”
” စောင့်နိုင်တော့ဖူးကွာမိန်းမရာ….ဒီမှာဖြစ်နေပြီ…အွန့်…အွန့်”
ဟုပြောပြီး ခါးကိုကော့ကာ တင်းမာနေသောလီးအချောင်းကို သူမဖင်ထဲသို့ညှောင့်ပေးလိုက်လေသည်။
” အာ….ခဏလေးစောင့် ဒီမှာပြီးတော့မှာရှင့်”
” ရဖူးကွာ…ကိုယ်ကချစ်ချင်နေပြီ…ကလေးတွေလည်း ရွာကိုအလည်သွားနေလို့မရှိဖူး ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲ…..မရတော့ဖူးကွာ”
လို့ပြောပြီး သူ့မိန်းမဝတ်ထားသော ထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။ ဦးအောင်မောင်းမိန်းမမှာ အိမ်နေရင်းဖြစ်သဖြင့် အတွင်းခံမဝတ်ထားသဖြင့် ဖင်တုံးကြီးမှာ ခြောက်ပေမီးချောင်းအလင်းရောင်အောင်တွင် ဖွေးဖွေးကြီးပေါ်လာလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းသည်ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲကာ အထဲမှ အမွှေးကောက်ကောက်များနှင့် ဖောင်းကြွနေသော သူ့မိန်းမအဖုတ်ကြီးကို လျှာဖြင့်ယက်ပေးလိုက်လေသည်။
” အင်း….အင်း…ယောက်ျား…ကောင်းတယ်…အင်း…အင်း….အင်း အစိလေးစုတ်ပေး….အင်း…အင်းအင်း….”
ဦးအောင်မောင်းသည် အခုထိတိုင် မပြောင်းလဲသော သူ့မိန်းမ၏ မူလအနံ့အရသာ ဖြစ်သော အဖုတ်လေးကို အပါးတရမှုတ်ပေးနေလေသည်၊ ပြီးနောက်လက်နှစ်ချောင်းကိုထည့်ပြီး …ဇွိ…ဇွိ..ဇွိနှင့် ဆွပေးလိုက်သောအခါ အဖုတ်ထဲမှ အရည်များစီးကျလာလေသည်။ ပြီးနောက်အဖုတ်နှိုက်သည်ကို ရပ်လိုက်ကာ သူ့အင်္ကျီနှင့်ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်လေသည်၊ သူ့မိန်းမ၏ အပေါ်ဝတ်နှင့်ဘော်လီကိုလည်း အမြန်ချွတ်လိုက်လေသည်၊ သူ့မိန်းမက…
” ယောက်ျား…အိပ်ခန်းထဲသွားကြမယ်လေ၊ ထမင်းစားခန်းကြီးမှာ…အွင့်….ပြွတ်စ်….ပြွတ်စ်”
ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမကို စကားကိုဆုံးအောင်ပြောခွင့်မပေး….သူမ၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကို နင့်နေအောင် ဆွဲစုတ်နမ်းပေးလိုက်သည်၊ ထိုသို့နမ်းနေရင်း တစ်လှမ်းချင်း အနောက်သို့ဆုတ်လာကာ ဧည့်ခန်းထဲသို့လင်မယားနှစ်ယောက် ရောက်လာကြသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမကို ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်သို့ ပက်လက်အိပ်စေလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် အပေါ်ကနေခွ၍ လှေကြီးထိုးစတိုင်ဖြင့် နေရာယူပြီး တင်းမာနေသောလီးကို သူ့မိန်းမ၏ အဖုတ်ထဲသို့ တည်ပြီး ထည့်လိုက်လေသည်။
” အွန်းးးးးးးးးး….ယောက်ျားရေ…ဖြည်းဖြည်း…ဖြည်းဖြည်း”
” ဇွိ…ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်…ဖတ် ….အင့်…အင့်…အင့်.”
” အား….အား….အား…အား….အား…ယောက်ျား….အား…..ထိတယ်ကွာ…ဟင့်…ဟင့်..ဟင့်”
” အာ….မိန်းမ….ကြိုက်လား…ယောက်ျားလိုးပေးတာ.. အင့်…. ရော့…ဇွိ…ဇွိ…. ဇွိ..ဇွိ…..ရော့..ရော့… ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”
” အားအား….အား….ကောင်းတယ်..ကြိုက်တယ်….အား…ယောက်ျား…အွင်းးးးးး”
” ပြွတ်စ်….ပြွတ်…ပြွတ်စ်…အု….အု….အု….အင်း…အင်း”
ဦးအောင်မောင်းသည် သူ့မိန်းမနှုတ်ခမ်းကို ငုံစုတ်ပြီး သူ့လျှာက မြွေကြီးတစ်ကောင်လို လျှာချင်းပွတ်သတ်ပြီး နမ်းပေးလေသည်၊ လက်ကလည်း နို့နှစ်လုံးကိုအဆက်မပြတ်နယ်ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကိုသူ့မိန်းမအကြိုက် လိမ်ပြီးချေပေးနေသည်၊ ဦးအောင်မောင်း၏ အပြုအစုကြောင့် သူ့မိန်းမမှာ အပျိုမလေးလို ရင်တဖိုဖိုဖြစ်လာပြီး တိမ်တိုက်တွေထဲသို့ မျောလွင့်နေသလိုပင်ခံစားနေရသည်၊ ဦးအောင်မောင်လည်း အရင် ရုံးကအလုပ်ကိစ္စနှင့် သားသမီးရေးရာများနှင့်ဗျာများနေသဖြင့် မိန်းမနှင့်အတူမနေဖြစ်တာ တစ်လလောက်ပင်ရှိတော့မည်၊ ထိုသို့အောင့်အီးထားသမျှကို ဖွင့်ထုတ်ပြီး အခုမှပင် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် သူ့မိန်းမကို လိုးပေးလိုက်လေတော့သည်……
” အား…အား…ဖတ်..ဖတ်…ယောက်ျားရေ….မိန်းမပြီးတော့မယ်….အားအား…ဆောင့်ပေး…..အားအား”
” ယောက်ျားလည်းပြီးတော့မယ်……အင့်…အင့်..အင့်…ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…..အား..အားအား”
” အား…အား…ယောက်ျားရေ….ပြီးပြီ…ပြီးပြီ…ဆောင့်ပေး…ဆောင့်ပေး….အား…အား..အားးး..အားးးးးးး..အားးးးးးးးးးးးးးးးး….ကျွတ်စ်….ရှီး….အားးးးးးးး”
နှစ်ယောက်လုံး ပြီးသွားသည့်အခါတွင် သူ့မိန်းမက ဦးအောင်မောင်းအကြိုက် ပလွေပေးကာ ပြုစုပေးလေသည်၊ သူ့မိန်းမ၏ လျှာအစွမ်းနှင့်အာငွေ့အောက်တွင် သူ၏လီးကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းထပြီး တစ်ဖန်ပြန်မာတောင်လာလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမကို ပလွေပေးတာရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ပိုဇေရှင်ပြောင်းခိုင်းလိုက်သည်၊ ဦးအောင်အောင်းက
” မိန်းမ…ထအုံး မတ်တပ်အရင်ရပ်လိုက်”
” အင်း….ဘယ်လိုနေပေးရမှာလဲတော့”
” မတ်တပ်ရပ်နေရင်းကနေ….ဆိုဖာလက်တန်းပေါ်ကနေ ဆိုဖာပေါ်မှောက်အိပ်လိုက်”
” ဒီလိုမျိုးလား…ယောက်ျား”
” အင်း….ဟုတ်တယ်…ပေါင်လေးနည်းနည်းကားလိုက်…ဟုတ်ပြီ…အဲ့လို”
ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမအား ဆိုဖာလက်တန်းပေါ်ကတဆင့် မှောက်ပြီးအိပ်ခိုင်းလိုက်သည်မှာ နောက်ပေါက်ဖွင့်ရန်ကြံမည့် သူ့ပလန်ထဲမှတစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်လေသည်၊ သူ့မိန်းမနှင့်သူသည် အိမ်ထောင်သက်ကြာနေပြီဖြစ်သော်လည်း ဖင်ပေါက်ကို သူ့မိန်းမကပေးမစမ်းခဲ့ချေ၊ သူ့မိန်းမက အတင်းငြင်းသဖြင့်လက်လျော့ထားခဲ့သည်မှာပင်နှစ်အတော်ကြာလေပြီ၊ အခုတလောမှ ဦးအောင်မောင်းစိတ်ထဲ ဖင်ပေါက်ကိုဆာလောင်လာ၍ အခုလိုအခွင့်ကြုံလျင် ဖင်ပေါက်ကိုလိုးရန် ချောဆီဝယ်ထားခြင်းဖြစ်လေသည်။
အရင်ဦးဆုံး မှောက်ခုံအိပ်နေ၍ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေသလိုဖြစ်နေသော သူ့မိန်းမဖင်တုံးကြီးကို ခက်ဆတ်ဆတ်လေး…ရိုက်ပေးလိုက်လေသည်….။
” ဖြန်း….အား…နာတယ်.”
” ဖြန်း”
” အား….ယောင်ျား….လုပ်ပေးတော့လေ”
သူမကိုယ်တိုင်တောင်းဆိုမှတော့မလိုက်လျောနိုင်စရာအကြောင်းမရှိ၊ ဦးအောင်မောင်းက သူရဲ့နဂါးကြီးကိုကိုင်ပြီး သွားလည်နေကြ အခေါင်းထဲကိုအလည်ပို့လိုက်လေသည်။
” အား…ယောက်ျားရေ…ကောင်းတာ…..အား..အား…အင့်….အင့်”
” ဖြန်း….ဖြန်း…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်..ဇွိ…ဇွိ…ဇွိ….အား..အား…ယောက်ျား…အား…အား”
” အား…ယောက်ျား…ဖြည်းဖြည်း…အား…အထဲကအောင့်တယ်….အင်း..ဟုတ်ပြီ…အဲ့လိုလေး ပုံမှန်ဆောင့်ပေး…အင်း…အင်းးးးးး”
ဦးအောင်မောင်းလည်း သူ့မိန်းမတောင်းဆိုသလို အရှိန်လျော့လိုက်ပြီး သူမအကြိုက် လီးကိုတစ်ရစ်ချင်း အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးနေလေသည်၊ ထို့နောက် စားပွဲပေါ်ရှိ လွယ်အိတ်ထဲမှ ချောဆီဗူးကို ထုတ်ဖွင့်လိုက်ကာ သူမဖင်တုံးကြီးပေါ် ညှစ်ချလိုက်လေသည်၊ သူမက..
” ယောက်ျား…ဘာတွေလဲ”
” ချောဆီတွေပါ….ဇွိ..ဇွိ….ဖတ်..ဖတ်”
” ဖင်လုပ်မလို့လား…ဖြည်းဖြည်းပဲလုပ်နော်…ကျုပ်ကြောက်တယ်တော့”
” အင်းပါ…မိန်းမရ…နာရင်ပြောနော်”
” အင်း”
ဦးအောင်မောင်းက အဖုတ်ကိုလည်းပုံမှန်ဆောင့်လိုးပေးရင်း ချောဆီများကို ခရမ်းရောင်စအိုဝသို့စုလိုက်ပြီး လက်မလေးကို စအိုထဲစမ်းထည့်လိုက်လေသည်…။
” မိန်းမ…နာလား”
” မနာဖူးရယ်…အင်း…အင့်…အင့်…အင့်..အင်း”
” အပေါက်ပြောင်းထည့်ကြည့်မယ်နော်…မိန်းမ”
” အင်း…..သဘော”
ဦးအောင်မောင်းသည် အရည်များဖြင့်စိုရွှဲနေသောလီးကို အဖုတ်ထဲမှ ပလွတ်ကနည်းချွတ်လိုက်ပြီး စအိုပေါက်ထဲသို့ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်လေသည်…။
” အား….ယောက်ျား…ဖြည်းဖြည်း…အား….နာတယ်…အား”
” အင်းဖြည်းဖြည်းပဲ..သွင်းပေးမယ်နော်….အင်း”
သူ့မိန်းမ နာနေမည်ဆိုး၍ ဦးအောင်မောင်းက ချောဆီများကို ဗူးထဲမှ ထပ်မံညှစ်ချလိုက်သည်၊ချောဆီကျေးဇူးဖြင့် ဖင်ပေါက်ထဲသို့တအိအိချင်းဝင်သွားလေသည်၊ အောက်ကမိန်းမက အံကြိတ်ခံကာ နာသည်နာသည်ဟုအော်သဖြင့် ချက်ခြင်းကြီးပြန်မထုတ်ရဲ၊ သူမစိတ်ပြောင်းစေရန် နို့အုံကိုကိုင်ပေးပြီး ပုခုံးသားကိုလည်း ယုယုယယနမ်းပေးလိုက်လေသည်။
သူ့မိန်းမအသားကျပြီဟု ထင်သည့်အခါမှပင် ဦးအောင်မောင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားလေသည်၊ ဖင်ပေါက်ကကြပ်စေးနေသဖြင့် ဦးအောင်မောင်းလီးက ကာမအရသာကို ၁၁၀ ရာခိုင်နှုန်းအပြည့်အဝခံစားနေရလေသည်၊ သူအဖို့ ဒီလိုနေ့မျိုးကိုစောင့်နေသည်မှာကြာလှနေပြီ….ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက်ဖင်ပေါက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးကာ..သူ့မိန်းမ၏ အဖုတ်ကိုလည်း လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ပေးလိုက် အစိကိုချေပေးလိုက် နှင့် ဆွပေးနေလေသည်။
အချိန်တစ်ခုကြာလာတော့ သူ့မိန်းမခံနိုင်ရည်ရှိလာလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ဆောင့်လိုးနေသောခါးကိုအရှိန်တင်လိုက်လေသည်….။
” အား…အား…ယောက်ျား….အား…ကောင်းတယ်…အား…အား”
” အား…အားးး..အား….အားးး အစိလေးကိုချေပေး….အား…အား…”
” အား…ကောင်းလိုက်တာမိန်းမရာ…. ဖင်ကြီးကစီးပိုင်နေတာပဲ …… ဖတ် …ဖတ်…ဖတ်…အား..အား..အား…အားးး”
” ယောက်ျားပြီးတော့မယ်နော်….ရော..ရော့..ရော့…ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”
” အား….ယောက်ျား…အားးးး…ပြီးလိုက်တော့…အား…အား……အားးးးးးးးးးး”
ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် စအိုပေါက်ကပေးစွမ်းသော လောကစည်းစိမ်ကိုအပြည့်အဝခံစားလိုက်ရပြီး သုတ်ရည်များ သွန်အန်ကျလာလေသည်၊ သူ့မိန်းမလည်း ဖင်ကို အလိုးခံနေရင်း နောက်တစ်ချီပြီးသွားပြန်လေသည်။ ထိုနေ့ညတွင် လင်မယားနှစ်ယောက်ငယ်မူပြန်ကာ ဆိုဖာပေါ်မှအပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ပြောင်းကာနောက်တစ်ချီဆွဲလိုက်ကြသေးသည်၊ ပြီးကာမှသူ့မိန်းမက အလွန်တရာပြည့်စုံတဲ့ မင်္ဂလာဆောင်နှစ်ပတ်လည်လေးပါလားဟုပြောမှပင် ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက်ဇာတ်ရည်လည်သွားတော့သည်၊ ပြီးနောက်လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။
ဦးအောင်မောင်းတို့လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ပျော်သွားသည့်အချိန်ကျော်သွားသည့်တိုင် အိပ်မပျော်သေးပဲ ဝရံတာတွင် ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ပြီးငေးငိုင်နေသော လူတစ်ဦးလည်းရှိလေသည်၊ ထိုသူကားအခြားမဟုတ်…… ချိန်ပါဂိုဏ်ချုပ်ကြီး ကျော်သူရပင်ဖြစ်လေသည်။
ကျော်သူရသည် အဆောင်ရှေ့က ဝရံတာတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး သူ့အဖြစ်ကို ပြန်တွေးမိကာ ငိုအားထက်ရယ်အားသန်လာပြီး စိတ်ပျက်စွာထရယ်မိလေသည်…။
” ဟား…ဟား…ဟား ဟား…ဟား…ဟား. ဟား..ဟား..ဟား”
ထိုစဉ် ကျော်သူရတို့အဆောင်ရှေ့က လမ်းပေါ်ဖြတ်သွားသောအရက်သမားတစ်ဦးက ဝရံတာပေါ်တွင် အသားမဲမဲ စနိုးအဖြူကွက်ကြား မျက်ရည်များနှပ်များဖြင့် အော်ရယ်နေသော ကျော်သူရကိုမြင်ပြီး သရဲဟုထင်မှတ်ကာ ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် ထွက်ပြေးလေတော့သည်။
” အမငေး…သရဲဗျို့….မျက်နှာဖြူကြီးနဲ့ ရယ်ပြနေတယ်….သရဲဗျို့…သရဲ……”
တော်တော်ကြာကာမှ ကျော်သူရတစ်ယောက် အငိုအရယ်ရပ်သွားကာ နှာခေါင်းမှထွက်လာသော နှပ်များကိုသုတ်ရန် လွယ်အိတ်ထဲမှ ငါးဆယ်တန်တစ်ရှူးထုတ်ကို ထုတ်လိုက်လေသည်၊ တစ်ရှူးနှင့်အတူ နေ့လည်ခင်းက အိအိငြိမ်းပေးထားသော ဒိုင်ယာရီမှတ်စုစာအုပ်လေးထွက်လာလေသည်၊ နှာရည်များကိုသုတ်လိုက်ပြီး မှတ်စုစာအုပ်ကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ပထမဆုံးစာမျက်နှာတွင် သူခံစားရတာကိုချရေးလိုက်လေသည်မှာ…။
“ငြိမ်းရေ….
ငြိမ်းကို ကိုယ်ချစ်တယ်…….
ကျော်သူရ”
ဟူ၍ ဖြစ်လေသတည်း။
